του Θεοδόση Μπουντουράκη
Συγχωρέστε τον απλοϊκό και γραφικό τίτλο, αλλά στην ουσία προσπαθώ να σκιαγραφήσω το δίλημμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ανάμεσα στα δύο μοντέλα αντίδρασης τα οποία υιοθετούνται στη Δύση, ως απάντηση στα αβυσσαλέα οικονομικά προβλήματα που μας κληροδότησε η πρωτοφανής πανδημική κρίση λόγω κορωνοϊού.
Το ένα είναι το Αμερικανικό Σχέδιο Διάσωσης, (Rescue Plan) που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, δια του Προέδρου Μπάιντεν, και το άλλο είναι το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο συνέλαβε η Ευρώπη και θα κληθεί να υλοποιήσει η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, επιτομή της οποίας είναι ο χαζοχαρούμενος Πρόεδρος Σαρλ Μισέλ.
Και ενώ οι ΗΠΑ αποφασιστικά ψηφίζουν και αρχίζουν να εφαρμόζουν το μεγαλύτερο πρόγραμμα δημοσίων δαπανών στην πρόσφατη ιστορία, και συγχρόνως δια της Υπουργού Οικονομικών αναπτύσσουν διεθνείς πρωτοβουλίες για φορολογικές συνεργασίες και αύξηση των Δημοσίων Εσόδων δια του περιορισμού της φοροαποφυγής των πολυεθνικών κολοσσών τύπου Google και Amazon, η Ευρώπη σέρνεται όσον αφορά τα θέματα του Ταμείου Ανάκαμψης και πελαγοδρομεί ως προς τον τρόπο χρηματοδότησής του!
Επειδή το θέμα είναι τεράστιο και άκρως τεχνικό και περίπλοκο, θα είμαι όσο γίνεται απλός και συνοπτικός. Κατά τη διάρκεια του 2020 η Αμερική διέθεσε γύρω στα 3 τρισ.$ για να στηρίξει οικονομία, νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ για φέτος η συνολική στήριξη αναμένεται να ανέλθει στα 2,8 τρισ.$, ή 14% του αμερικανικού ΑΕΠ.
Αντίθετα η συνολική ευρωπαϊκή στήριξη θα ανέλθει σε 7% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Πέραν αυτού ο Μπάιντεν ανακοίνωσε και ένα παράλληλο πρόγραμμα ενίσχυσης και συντήρησης των αμερικανικών υποδομών, δηλ. δρόμων γεφυρών σιδηροδρομικών δικτύων σχολείων κ.λπ., ύψους 2,3 τρισ.$ σε βάθος 8ετίας. Ως αποτέλεσμα, το αμερικανικό ΑΕΠ προβλέπεται να αναπτύσσεται με διπλάσιους ρυθμούς κατά την επόμενη πενταετία απ’ ό,τι το ευρωπαϊκό. Σε όσους δε ανησυχούν για την άνοδο του πληθωρισμού στις ΗΠΑ, η Υπουργός Οικονομικών ήδη τους καθησύχασε λέγοντας ότι το θέμα το ελέγχει. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και τα επιτόκια και ο πληθωρισμός βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα οπότε τρόποι αντίδρασης υπάρχουν πολλοί. Η μέχρι σήμερα πολιτεία της κας Γιέλεν, σίγουρα προϊδεάζει για την αποτελεσματικότητά της και εμπνέει εμπιστοσύνη!
Αντιθέτως η Ευρώπη προτάσσει το Ταμείο Ανάκαμψης ύψους 750 δισ. ευρώ, το οποίον βρίσκεται ακόμη στα σκαριά και περιδινίζεται στους βουστροφικούς διαδρόμους της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Απ’ ό,τι φαίνεται οι προϋποθέσεις ένταξης έργων σε αυτό θα είναι αυστηρότατες, χρονοβόρες και με πολλούς γραφειοκρατικούς ελέγχους, ενώ οι εκταμιεύσεις θα γίνονται με το σταγονόμετρο. Δεν αποκλείεται δηλαδή, η μεν εγχείρησις να επιτύχει, αλλά μέχρι τότε ο ασθενής να έχει αποθάνει.
Αν δεν παρενέβαινε αποφασιστικά η κυρία Λαγκάρντ, η Ευρώπη και κυρίως ο ευρωπαϊκός Νότος θα είχε προ πολλού καταρρεύσει. Η κυρία Λαγκάρντ έδειξε άμεσα αντανακλαστικά και χωρίς να περιμένει τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες, ήρε όλους τους περιορισμούς για την επαναγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ, δίδοντας τη δυνατότητα στις ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη χώρα μας, να εκδίδουν αφειδώς χρέος με το οποίο χρηματοδότησαν τα προγράμματα κατά της πανδημίας. Η διαφορά είναι ότι η Ευρώπη χρεώνεται τώρα, ενώ οι ΗΠΑ θα εκδίδουν χρέος σταδιακά στο μέλλον και θα έχουν πολύ μεγαλύτερη ευελιξία στην διαχείρισή του.
Πάντως, βέβαιον είναι ότι το παγκόσμιο δημόσιο χρέος καλπάζει αυξανόμενο, και οι πολιτικοί του μέλλοντος θα βρεθούν ενώπιον ενός γιγαντιαίου προβλήματος, τα δε παιδιά μας θα κληθούν να αποπληρώσουν ένα μεγάλο μέρος του ασφυκτικού αυτού χρέους με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ευημερία τους.
«Δος ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών». Μόνο που το Πάτερ Ημών αναφέρεται στις σαρκικές και διανοητικές αμαρτίες μας και όχι στα χρέη μας και την αποπληρωμή τους! Το σίγουρο είναι ότι η Θρησκεία θα πρέπει να εφεύρει πέραν της ηθικής και σωματικής Κολάσεως και μία ακόμη Κόλαση, την οικονομική, στην οποίαν θα πάνε οι επόμενες γενεές εφόσον δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη που θα τους αφήσουμε εμείς.
Και μην ξεχνάμε ότι ναι μεν η Ευρώπη αποτελείται από πολλά κράτη με συνεπαγόμενη τη διαφορετική κατανομή πλούτου και την αντίστοιχη πολυφωνία, αλλά και η Αμερική έχει 50 Πολιτείες από πολύ πλούσιες μέχρι πάμπτωχες, με διαφορετική φορολογική νομοθεσία, οπότε και εκεί η υιοθέτηση ενιαίων οικονομικών μέτρων δεν είναι απλή υπόθεση..
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε, ο κ. Μπάιντεν ο οποίος είχε δυσμενώς σχολιασθεί λόγω της ηλικίας του, δείχνει πυγμή, ταχύτητα και αποφασιστικότητα, ενώ η Ευρώπη συσκέπτεται και αμπελοφιλοσοφεί – δεν είναι δε τυχαίο ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία προσωποποιείται στη φιγούρα του κ. Σαρλ Μισέλ και της Γραφειοκρατίας που τον παρήγαγε.
Η επιλογή μεταξύ του «γέρου» Μπάιντεν και του πλαδαρού και σαχλού (κοινώς «χαλβά») κ. Μισέλ, στην κρίση σας.
*πρώτη δημοσίευση: www.newmoney.gr
Από: Athanase Papandropoulos
