ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Καλώς ήλθατε στην χώρα της επιχειρηματικότητας» (εκδ. Κέρκυρα-ΕΕΔΕ) είναι ο τίτλος ενός μικρού αλλά πολύ περιεκτικού βιβλίου το οποίο ο πρόεδρος του ΔΣ της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ) κ. Κων. Λαμπρινόπουλος χαρακτήρισε, στην παρουσίασή του, ως ένα από τα καλύτερα που έχει διαβάσει. Όντως, με συγγραφέα την κυρία Τζούλι Μέγιερ, το βιβλίο που παρουσιάστηκε στο αμφιθέατρο «Γ.Κοντογιώργης» της ΕΕΔΕ είναι απλά γραμμένο, αλλά υπερπλήρες σε νοήματα, ιδέες και εγκώμια για την επιχειρηματικότητα. Ταυτοχρόνως, είναι ένα βιβλίο-αφύπνιση για κάθε νέον άνθρωπο που θέλει να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της ζωής του, αφήνοντας πίσω του τις ιδεοληψίες και τις προστατευτικές θεωρίες των σύγχρονων «μάγων» της πολιτικής και της «ευτυχίας».

«Στην χώρα της επιχειρηματικότητας», γράφει η Τζούλι Μέγιερ, «οι πολίτες της δεν κρίνονται από τον πλούτο, την τάξη ή την ευφυΐα τους. Αυτά που μετρούν είναι η ευρηματικότητα, η σκληρή δουλειά, η συνεργασία και το πάθος. Εδώ η δύναμη πηγάζει από την βάση, όχι από την κορυφή…».

Στον σημερινό κόσμο που αλλάζει με εντυπωσιακή ταχύτητα και με την τεχνολογία να ανατρέπει κατεστημένες καταστάσεις, κάθε μέρα αναδεικνύονται πολλοί Δαβίδ των επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που οι Γολιάθ χάνουν έδαφος και υποσκελίζονται. Πολύ σωστά, κατά την γνώμη μας, η συγγραφέας προβλέπει ότι, μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, ο κόσμος των επιχειρήσεων θα περάσει περίοδο εντόνων διαρθρωτικών αλλαγών –όπως συνέβη με τον δυτικό κόσμο, ο οποίος από την αγροτική οικονομία πέρασε στην αντίστοιχη βιομηχανική και σήμερα οδεύει ολοταχώς προς το ψηφιακό και δικτυωμένο οικονομικό τοπίο, στο οποίο ευφυΐα, φαντασία και πληροφορία αποτελούν κορυφαίες πρώτες ύλες.

Έτσι, με ολοένα εντατικότερους ρυθμούς, οι κλάδοι της οικονομίας δεν κατευθύνονται από τις εταιρείες, από τα μονοπώλια και τους ρυθμιστικούς φορείς, αλλά από ανταγωνιστικά οικοσυστήματα. Αυτοί οι κλάδοι εξελίσσονται καθώς οι εταιρείες που τους απαρτίζουν στρέφονται προς την φιλοσοφία του λογισμικού, έχοντας στον πυρήνα τους διάφορα μοντέλα ψηφιακής επιχειρηματικότητας. Εκείνοι που θα αποδεχθούν πρώτοι την αλλαγή, θα αναδειχθούν νικητές.

Στο πλαίσιο αυτής της νέας πραγματικότητος, ο ουσιαστικός ρόλος των κυβερνήσεων στην εξασφάλιση βιώσιμης απασχολήσεως και οικονομικής αναπτύξεως δεν είναι από την θέση του εργοδότη, αλλά από την σκοπιά του δημιουργού ενός υγιούς περιβάλλοντος το οποίο προάγει και επιταχύνει την καινοτομία, επιτρέποντας έτσι την ανάδειξη νέων κλάδων και αγορών. Μέσα σε αυτό το εκκολαπτόμενο περιβάλλον, ο επιχειρηματίας δημιουργεί πνευματικό και οικονομικό πλούτο μέσω του οποίου ολόκληρη η κοινωνία ωφελείται και προοδεύει. Και γι αυτό οι επιχειρηματίες και οι ομάδες τους θα πρέπει να ανταμείβονται γενναιόδωρα για τα ρίσκα που αναλαμβάνουν –τα οποία η υπόλοιπη κοινωνία επιλέγει να μην αναλάβει, αλλά από τα οποία εξακολουθεί να επωφελείται.

Κάποιες χώρες εφαρμόζουν με επιτυχία αυτή την διάσταση του επιχειρείν, γι αυτό και έχουν σοβαρά συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι των ανταγωνιστών τους. Επίσης, έχουν καταλάβει τον ρόλο που παίζουν τα ταλέντα στην ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούν ελκυστικές μεθόδους αποκτήσεώς τους. Αυτή η μάχη για την προσέλκυση ταλέντων είναι προωθητική μιας νέας τάσεως, αυτής του ατομικού καπιταλισμού, πιστεύει η Τζούλι Μέγιερ, δεδομένου ότι στο κόσμο μας όλο και περισσότερα άτομα θα θέλουν να δουλεύουν για τον εαυτό τους.

Με άλλα λόγια, παρά την ύπαρξη υψηλού ποσοστού κρατισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, η συγγραφέας πιστεύει ότι η υπερχρέωση των κρατών, η έλλειψη ταχύτητος στις προσαρμογές τους και οι πολιτικές ακαμψίες που δημιουργούνται από ανεπίδεκτα μαθήσεως πολιτικά πρόσωπα, τελικά οδηγούν προς την ενίσχυση του ατομικού καπιταλισμού, με παράλληλη ανάπτυξη ομάδων. Στις νέες συνθήκες, «οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες των τάχιστα αναπτυσσόμενων εταιρειών είναι τμήμα μιας ευρύτερης ομάδας επιχειρηματιών, που με την σειρά της αποτελεί υποκατηγορία ενός δυνατού και συσπειρωμένου σώματος πολιτών. Ένα σώμα το οποίο θέλει να είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για την ζωή του και κατανοεί όχι μόνον τα δικαιώματά του, αλλά και τις συνολικές υποχρεώσεις του», γράφει η Τζούλι Μέγιερ.

Σίγουρα τα λόγια της ηχούν περίεργα στην Ελλάδα, την χώρα του αντεπιχειρείν. Μία Ελλάδα, την οποία, όπως προβλέπει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα πέντε χρόνια που ακολουθούν θα την εγκαταλείψουν κάπου 400.000 νέοι, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι πιο ταλαντούχοι. Είναι δηλαδή σαφές ότι η χώρα μας θα υποστεί μία απίστευτη πνευματική και βιολογική καταστροφή, την στιγμή που ο αιών που διανύουμε είναι αυτός των γνώσεων και της δημιουργικής φαντασίας.

Πώς, όμως, να μην συμβεί παρόμοια καταστροφή όταν ένα αγκυλωμένο και βαθύτατα αντιδραστικό κράτος, συνεπικουρούμενο και από αδιάβροχες σε κάθε πρόοδο και εξέλιξη πολιτικές φατρίες, αφαιρεί από τους νέους μας κάθε δυνατότητα προκοπής; Μπορεί να γίνει λόγος για χώρα της επιχειρηματικότητας, όταν διεφθαρμένες και κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις-ζόμπι απορροφούν πολύτιμα τραπεζικά κεφάλαια και κερδοσκοπούν πάνω στο τυμπανιαίο πτώμα μιας κοινωνίας που καταδιώκει τους πρωτοπόρους και τους δημιουργούς –την ίδια ώρα που τα μέσα μαζικής επικοινωνίας προβάλλουν τους ανθρώπους της χρεοκοπίας και της παρακμής;

Είναι όντως πολύ καλό το βιβλίο της Τζούλι Μέγιερ και αξιέπαινη η πρωτοβουλία της ΕΕΔΕ και των εκδόσεων Κέρκυρα της κυρίας Αλεξάνδρας Βοβολίνη. Μπορούν, όμως, να αποτελέσουν εγερτήριο στην χώρα της παρακμής; Μπορούν οι νέοι τούτης της χώρας να απαλλαγούν από την κρατολαγνεία που τους έχει επιβάλλει ένα αρχαϊκό και διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα; Είναι έτοιμη η νεολαία μας να μάθει από μόνη της να δημιουργεί; Αυτά είναι τα ερωτήματα, ίσως να έλεγε ένας σύγχρονος Σαίξπηρ.