του Ηλία Καραβόλια
Εάν αληθεύουν οι πληροφορίες από τα μεγάλα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι επενδυτικοί οίκοι βλέπουν το φθινόπωρο μέχρι και 6% επιτόκιο στην Αμερική, τότε πρόκειται για πρόβλεψη που δυστυχώς θα σημαίνει τρομερή επιδείνωση για τις προβληματικές οικονομίες (ειδικά για υπερχρεωμένες όπως εμείς).
Είναι δε σχεδόν αναγκασμένη η Ευρωζώνη να ακολουθήσει αυτές τις ανόδους των αμερικανικών επιτοκίων για λόγους νομισματικής και εμπορικής ισορροπίας.
Και αυτό φυσικά συνεπάγεται αύξηση του κόστους υφιστάμενων και νέων δανείων, κάτι που ήδη νιώθει ο κόσμος αλλά δυστυχώς θα ενταθεί.
Πρόκειται για μια υπόκωφη αλλά βίαιη αναδιανομή πλούτου από τους μικρομεσαίους προς το αδηφάγο τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η άνοδος του επιτοκίου, εκτός από ακριβότερο χρήμα σημαίνει και υψηλότερο τόκο καταθέσεων, δηλαδή κίνητρο ώστε να αφήσει τα λεφτά του στην άκρη ο κάθε ραντιέρης και να μην τα ρισκάρει στην παραγωγή (κοινώς, σε θέσεις εργασίας).
Μετά από πολυετή μηδενισμό των επιτοκίων ο καπιταλισμός εκδικείται και τρώει χρήμα από τον μόχθο των κάτω προς όφελος του τραπεζικού υπερκέρδους που καρπώνονται οι ελάχιστοι στους πάνω κοινωνικούς ορόφους.
Ο δε πληθωρισμός ρουφάει την αγοραστική δύναμη και εκτινάσσει τις ανισότητες, διότι δεν είναι παρά πληθωρισμός κερδών για βιομηχανικά και τεχνολογικά ολιγοπώλια.
Οι μισθοί όμως και τα παραγωγικά εισοδήματα είναι διαφορετικά μεγέθη από τα κέρδη. Και δεν τα ακολουθούν με τον ίδιο ρυθμό.
Δουλειά των κυβερνήσεων είναι να συντονίσουν χρονικά όσο γίνεται περισσότερο αυτές τις διαφορετικές αλλά ισχυρές τάσεις.
Με μια φράση: να «πιάσουν» την ιδιοσυχνότητα μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας.
Από: Athanase Papandropoulos
