του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ένα ζήτημα που συχνά απασχολεί την πολιτική επικαιρότητα ειναι η αποχώρηση συχνά εκλεγμένων πολιτικών στελεχών απο μιά παράταξη και, συνήθως, η ανεξαρτοποίησή τους. Στις περιπτώσεις αυτές η αντίδραση του φορέα στον οποίο ανήκε το στέλεχος που έφυγε είναι περίπου η ίδια. Η αποχώρηση θεωρείται "προδοσία" και αιτείται η εγκατάλειψη της βουλευτικής έδρας του μετακινούμενου. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν γίνεται. Διότι τυχόν παραίτηση του αποχωρούντος δίδει την έδρα στο κόμμα που ανήκε.Διότι με παραίτηση την εδρα καταλαμβάνει ο επόμενος στην κομματική λίστα. Και κατά βάση πειθαρχικός στην επίσημη κομματική γραμμή.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Όταν εγώ παραιτήθηκα από την ΝΔ το 1994 εγκατέλειψα και την βουλευτική μου έδρα. Διότι η διαφωνία μου ηταν καθαρά πολιτικής φυσιογνωμίας και γραμμής, και δεν υπήρχε τρόπος ο λαός να κρίνει αν είχα δίκηο εγώ η το κόμμα. Ετσι η παραίτηση ηταν γιά εμένα μονόδρομος. Κάτι που προκάλεσε βέβαια την θετική τότε αντίδραση του κόμματός μου. Σε άλλες χώρες, λχ στην Βρετανία η σε Σαξωνικές χώρες γενικότερα όπου το εκλογικό σύστημα είναι μονοεδρικό, τυχόν παραίτηση βουλευτή οδηγεί σε επαναληπτικές εκλογές. Στο δικό μας, καθαρά αρχηγικό, σύστημα κομματικής αντιπροσώπευσης τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει. Σαν συνέπεια, ο λαός παραμένει στο περιθώριο των όποιων πολιτικών εξελίξεων.
Ειναι χαρακτηριστικό πως στην Βρετανία, όπως και στην Αυστραλία και στον Καναδά, έχουν υπάρξει περιπτώσεις, σε αντίστοιχα φαινόμενα, που ο λαός καταδίκασε την κυβερνητική πλειοψηφία η τον κομματικό ορθολογισμό. Στην Βρετανία μάλιστα, στις περιπτώσεις των βουλευτών Ντίκ Ταβερν στην περιφέρεια του Λίνκολν και της Σίρλευ Ουίλλιαμς, ο λαός επανεξέλεξε τους διαφωνήσαντες βουλευτές σε βάρος των επίσημων κομματικών υποψηφίων. Είναι φανερό πως στο δικό μας δύσκαμπτο πολιτικό σύστημα η διαφωνία απαγορεύεται η και τιμωρείται.
Στην πράξη η διαφωνία είναι μια λογικά ενδεχόμενη εξέλιξη. Οπως στην έγγαμη συμβίωση σε περίπτωση διαφωνίας ανάμεσα στα μέλη του ζευγαριού το διαζύγιο είναι μιά ενδεχόμενη κατάληξη έτσι και στην πολιτική διαφωνίες πολιτικές η στρατηγικής είναι πολύ πιθανές. Οπως εχει λεχθεί απο κάποιον: "όταν δεν σερβίρεται πλέον αγάπη, ήρθε η ώρα να φύγεις από το τραπέζι". Γιατι στην πολιτική κατι τέτοιο πρέπει να συνοδεύεται από τιμωρία και καταγγελίες. Η καλύτερη λύση είναι να θεσμοθετηθεί μια δυνατότητα προσφυγής στην λαική ετυμηγορία.
H πολιτική διαφωνία, το τέλος της αμοιβαίας αγάπης δηλαδή, οφείλει να πάψει να θεωρείται ανωμαλία. Δημοκρατία σημαίνει πλουραλισμός. Διατύπωση δηλαδη πολλών και διαφορετικών απόψεων. Τα κόμματα της Αριστεράς συνηθως πνίγουν την διαφωνία προβάλλοντας ένα ενιαίο μέτωπο προς τα έξω. Εκτός απο τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια. Σε μια δημοκρατικη παράταξη κάτι τετοιο είναι φυσιολογικό, για να μην πω επιβεβλημένο. Αυτό που λείπει είναι οι σωσροι μχανισμοι ωστε αυτές οι διαφωνίες να επιλύονται δημοκρατικά, μέσω της αρχής της πλειοψηφίας. Πρεπει λοιπόν να υπάρχει τρόπος προσφυγής στον λαό. Πρέπει λοιπόν και εδώ να θεσμοθετηθουν οι αναοληρωματικές εκλογές. Για περιπτώσεις διαφωνιών και αποχωρήσεων.
