του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
«....Καλά, αυτοί οι ματσωμένοι...», στο Χόλυγουντ, «....που μας κάνουν και μαθήματα δημοκρατίας, δεν γνωρίζουν ότι μια σκηνή για να ζει κανείς στο δρόμο στη Νέα Υόρκη κοστίζει 50.000 δολάρια; Έχουν αγοράσει ποτέ τους χάμπουργκερ; Οι χαζοβιόλες του φεμινισμού ξέρουν τι είναι να μεγαλώνεις παιδί και στην πόρτα σου να κάνουν πάρτι ναρκομανείς και έμποροι ναρκωτικών; Αυτοί που μας τσαμπουνάνε τι ώρα θα είμαστε άντρες και τι ώρα γυναίκες, μπορούν να την βγάλουν με 1.500 δολάριά το μήνα; Οι δικαστές που «κόπτονται» για τους παράνομους μετανάστες, έχουν πάρει χαμπάρι ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι μπράβοι συμμοριών, ναρκέμποροι και αλήτες που έρχονται για διάφορες «δουλειές». Καμμιά σχέση με όλους εμάς που πριν 30 χρόνια ήρθαμε σε μια άλλη Αμερική.....». Ο Σέργιο, ο Φερνάντο, ο Χοσέ, ο Μοχάμεντ, η Νίνα, ο Μανόλο και άλλοι δέκα που λένε και υπογράφουν τα όσα προηγούνται είναι παλαιοί μετανάστες, ζούνε στην Καλιφόρνια, ψήφιζαν Δημοκρατικό Κόμμα και τώρα ψήφισαν μονοκούκι Τράμπ. Ακόμα χειρότερα, είναι εξαγριωμένοι και λένε πως αισθάνονται αηδία. Μια αηδία, που όπως λέει ο Άνταμ Ρόμπερτς, αρθρογράφος στον ηλεκτρονικό Economist, πάει πολύ πιο μακριά από την Αμερική.
«....Είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που “τρώει τη Δύση” και κανείς δεν θέλει να το δει κατάματα. Αντίθετα, κυνικοί και καιροσκόποι πολιτικοί, όπως ο Μελανσόν στη Γαλλία, το αγιοποιούν ρίχνοντας λάδι και μίσος στη φωτιά, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατία....».
«....Πρόκειται για την πολιτική του να είσαι κατά.....», λέει ο Γάλλος αρθρογράφος και πρώην σοσιαλιστής βουλευτής Ζουλιέν Ντραί και τονίζει ότι «.....πρόκειται για συνειδητή τακτική. Η τακτική αυτή....», υπογραμμίζει, «.....δεν επικεντρώνεται σε ένα σύνολο θεμάτων, ούτε αντλεί από μια πολιτική φιλοσοφία. Η πολιτική του να είσαι κατά, είναι διαθέσιμη τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά αν και η αριστερά έχει κάποια υπεροχή στο επίπεδο αυτό. Όμως, αυτό το πλεονέκτημα με τον Ντόναλντ Τράμπ στην Αμερική πήγε περίπατο. Η πολιτική των Δημοκρατικών να “παίζουν” με το φεμινισμό, το φύλο, τον αντι ρατσισμό, την πολιτική ορθότητα και την ακυρωτική κουλτούρα, υπήρξε πηγή άκρατου θυμού. Ως γνωστόν δε, ο θυμός ξεσηκώνει τους ανθρώπους και τους εμπλέκει. Συχνά είναι πιο εύκολο να προκαλέσετε την περιφρόνηση παρά τον ενθουσιασμό. Σε λίγο καιρό αυτό θα το δούμε ζωντανά στις προσεχείς εκλογές στη Γαλλία, σε δύο χρόνια. Με βάση τη σημερινή πολιτική του Μακρόν, το 2027 η νίκη της Λεπέν ή του Μπαρντελά θα μπορούσε να είναι σαρωτική......».
Οι παραπάνω απόψεις του πρώην σοσιαλιστή Γάλλου βουλευτή, μάλλον επιβεβαιώνονται πανηγυρικά στην αμερικανική περίπτωση. Και δείχνουν βέβαια πως δηλητηριάζεται η δημοκρατία. Όπως αναφέρει το Economist, «.....πριν τη φετινή προεκλογική εκστρατεία, το Pew Research Centre, ένας οργανισμός δημοσκοπήσεων, ζήτησε από τους Αμερικανούς μια λέξη που να περιγράφει την πολιτική της χώρας τους. Το 79% από αυτούς χρησιμοποίησε όρους όπως «διαιρεμένος» ή «διεφθαρμένος». Μόνο το 2% είχε κάτι καλό να πει. Περίπου το 90% από αυτούς ήταν εξαντλημένοι και θυμωμένοι, λιγότεροι από τους μισούς ήταν αισιόδοξοι. Είναι δύσκολο να δει κανείς πώς ο ανταγωνισμός μεταξύ της Καμάλα Χάρις και του Ντόναλντ Τραμπ έκανε κάτι για να τους φτιάξει τη διάθεση. Μιλώντας στο Pew αυτόν τον μήνα, τα τέσσερα πέμπτα των ερωτηθέντων είπαν ότι δεν ήταν περήφανοι για την Αμερική.
Είναι κατάδηλο ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να πάει μακριά χωρίς δυσάρεστες συνέπειες.
Στην περίπτωση των Η.Π.Α. και όχι μόνον, οι ψηφοφόροι βλέπουν ότι πληρώνουν υψηλούς φόρους, αλλά οι δημόσιες υπηρεσίες τους, πολύ συχνά, είναι υποβαθμισμένες. Μεγάλος αριθμός πολιτών υποφέρουν από τιμές που έχουν αυξηθεί για χρόνια και παραμένουν υψηλές (ό,τι κι αν λένε οι επίσημοι ρυθμοί πληθωρισμού), ειδικά δε όταν συνυπολογίζεται το ακραίο κόστος ενοικίων ή αγοράς ακινήτων ή πληρωμής για την εκπαίδευση. Μπορεί να έχουν αυξηθεί και οι μισθοί, αλλά οι αυξήσεις αυτές χάνονται σε ένα πέλαγος υψηλών τιμών στα ενοίκια και στα τεχνολογικά είδη
Προσθέστε σε αυτό το ανήσυχο συναίσθημα πολλών ψηφοφόρων (ίσως κυρίως των μικρών πόλεων, και ίσως των ανδρών και των ηλικιωμένων περισσότερο) ότι ο κόσμος κινείται πολύ γρήγορα και έχετε ένα σκηνικό γενικευμένης αβεβαιότητας Οι πολιτιστικές αλλαγές, όπως η ανάγκη να αντιμετωπίσουν νέες ιδέες σεξουαλικής ταυτότητας, ή πώς να μιλήσουν για τη φυλή ή για την κλιματική αλλαγή, είναι βαθιά ανησυχητικά φαινόμενα για πολύ κόσμο. Όλα τα παραπάνω μπορούν στη συνέχεια να συνοψιστούν σε μια απλή ιδέα, όπως ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, ειδικά οι παράνομοι. Και ποιος φταίει που άφησε αυτούς τους ξένους να εισβάλλουν; Φυσικά, η κυβέρνηση.....».
Να λοιπόν ποια είναι τα κύρια συστατικά της εποχής της αηδίας και της γκρίνιας. Σίγουρα δε αυτή η κατάσταση δεν διορθώνεται με φούμαρα και με ξόρκια περί “ακροδεξιοποίησης” της Δύσης και λοιπά παρόμοια. Στην Αμερική, αυτοί που βλέπουν το δημόσιο χρέος της χώρας να καλπάζει στους φωτεινούς πίνακες και να αντιπροσωπεύει 41 τρις δολάρια, φυσικόν είναι να παθαίνουν ίλιγγο. Και εξ ‘αυτού πολλά άλλα έπονται.
