του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Ο Ντόναλντ Τράμπ πέτυχε μια απόλυτα θριαμβευτική νίκη, γιατί πολύ απλά ήταν αυτός που είναι. Ήταν δε σίγουρος στη διάρκεια της τετραετούς προεκλογικής του καμπάνιας ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και πολιτικοί του αντίπαλοι δεν γνώριζαν σχεδόν τίποτε από τη σκέψη του και τον τρόπο που τη χρησιμοποιούσε.
Ο Ντόναλντ Τράμπ, στη μέχρι σήμερα επιχειρηματική και πολιτική καριέρα του, έχει γράψει δυο βιβλία. Το πρώτο κυκλοφόρησε το 1987, με τίτλο «The Art of the Deal (Η Τέχνη της Συμφωνίας) και μέσα σε ένα χρόνο πούλησε πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Το δεύτερο βιβλίο του κυκλοφόρησε το 2004 και είχε τίτλο «How to get Rich» (Πώς να γίνεις πλούσιος). Το βιβλίο αυτό πούλησε 2 εκατομμύρια αντίτυπα σε πρώτη φάση και ένα εκατομμύριο στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 2016.
Σίγουρα τα παραπάνω βιβλία κάποιοι δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν καταδέχτηκαν ούτε να τα πιάσουν στο χέρι τους και προφανώς γιατί καταπιάνονται με θέματα που δεν περιέχουν «οράματα», «σωτηρίες» «επίγειους παράδεισους» και άλλα παρόμοια.
Πολύ απλά και με κατανοητό τρόπο, τα βιβλία αυτά, περιγράφουν τη σκέψη, τη δράση και την επιτυχία ενός ανθρώπου που κατάφερε και έγινε πλούσιος, όταν λίγα χρόνια πριν την έκδοση του δεύτερου βιβλίου, ήταν στα πρόθυρα της πτώχευσης, με χρέος κοντά στα 10 δισ. Δολάρια.
Προφανώς δε, αυτή η επιτυχία του συν η υψηλή ακροαματικότητα της εκπομπής του “Ο Μαθητευόμενος” {The Apprentice} στο τηλεοπτικό κανάλι NBC την περίοδο 2004-2016, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πρόθεσή του να διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα στην εκλογή του 2016. Έχοντας μελετήσει πολύ επίσης, κατά δήλωση του, το έργο του Γερμανού ψυχολόγου Κάρλ Γιούνγκ, ο Τράμπ γνώριζε πολύ καλά τι ήθελαν να ακούσουν από αυτόν συγκεκριμένες κατηγορίες Αμερικανών πολιτών. Κυρίως δε, οι λευκοί εργαζόμενοι στη βιομηχανία, τους οποίους οι Δημοκρατικοί θεωρούσαν δεδομένους ψηφοφόρους τους και για το λόγο αυτόν ελάχιστα ασχολούνταν με τα προβλήματα τους. Στον κόσμο αυτόν, λέει ο Τράμπ, προσφέρω ελπίδα και συμφωνίες για καλύτερο αύριο. Η αμερικανική βιομηχανία έχει δυνάμεις και σθένος”.
«...Η τέχνη της συμφωνίας», υποστηρίζει ο Ντόναλντ Τράμπ, «....είναι τρόπος ζωής για μένα. Άλλοι άνθρωποι ζωγραφίζουν όμορφα ή γράφουν θαυμάσια ποιήματα. Εμένα μου αρέσει να κλείνω συμφωνίες, κατά προτίμηση μεγάλες. Έτσι τη βρίσκω. Μη με παρεξηγήσετε. Αυτό θα συνεχίζω να το κάνω και όχι για να βγάλω χρήματα. Έχω αρκετά. Πολύ περισσότερα από όσα θα χρειαστώ ποτέ.... Νομίζω ότι αυτό πρέπει να κάνετε και σεις.... Τα χρήματα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι όμως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Αν έχετε μεγάλα όνειρα το βιβλίο «Πώς να γίνεις πλούσιος» είναι για σας.
Έτσι αποφάσισα να το ονομάσω, γιατί, όποτε γνωρίζω ανθρώπους, συνήθως αυτό θέλουν να μάθουν από μένα. Ρωτάτε ένα φούρναρη πώς φτιάχνει το ψωμί. Ρωτάτε ένα δισεκατομμυριούχο πώς κάνει λεφτά.
Βέβαια, έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία από εκατομμυριούχους με θέμα πώς να πλουτίσετε. Δισεκατομμυριούχους συγγραφείς είναι πιο δύσκολο να βρείτε. Δισεκατομμυριούχοι συγγραφείς με συμμετοχή σε κτηματικές επιχειρήσεις, τζόγο, σπορ και ψυχαγωγία είναι ακόμα πιο σπάνιοι.
Σε κάθε περίπτωση, αν θέλετε να πετύχετε πρέπει να είστε σύντομος, γρήγορος, ευθύς και πολύ ντόμπρος όταν πρέπει. Τα λίγα λόγια κρύβουν πολλές φορές ανεκτίμητη σοφία. Το κουβεντολόγι περί ανέμων και υδάτων κρύβει όχι λίγες φορές παραπλάνηση, αποτρεπτική της δράσης....».
Πέρα από αυτές τις συμβουλές, ο σημερινός 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ, που υπήρξε επίσης και ο 45ος πριν οκτώ χρόνια, σε διάφορες συνεντεύξεις του, είχε αναφερθεί και στον Γερμανό οικονομολόγο του 19ου αιώνα Φρειδερίκο Λιστ, γνωστό για τις θεωρίες του περί εμπορικής προστασίας της βιομηχανίας.
Αν όλα τα παραπάνω είχαν μελετηθεί επαρκώς από τους πολιτικούς αντίπαλους του Τράμπ και είχαν αναλυθεί οι πιθανές τακτικές του από πλευράς πολιτικού μάρκετινγκ, πιθανώς να είχε αποφευχθεί η συντριβή της «προοδευτικής δημοσιογραφίας» και των προβλέψεων της αλλά και αυτή του φιλελεύθερου πολιτικού κέντρου που σήμερα ψάχνεται.
«...Η Αμερική», γράφει ο “Economist”, «....όχι μόνο ψήφισε για δεύτερη φορά τον πρώην πρόεδρο, αλλά του έδωσε και μια πραγματική εντολή να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Χάρη στον Τράμπ, από το 2004, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κέρδισε τη λαϊκή ψήφο.
Ακόμα περισσότερο έχει κάνει ιλιγγιώδη δημογραφικά κέρδη, από Λατίνους και Αφροαμερικανούς άνδρες κατω των 30 ετών.Με τη Γερουσία και τη Βουλή πίσω του, για τον Τρ΄μπ, η εφαρμογή του Λαϊκιστικού προγράμματος “Πρώτα η Αμερική” είναι αναπόφευκτη...».
Μετά από αυτή την ήττα, μπορούν οι Δημοκρατικοί να ανακάμψουν και να ελπίζουν να επιστρέψουν στον Λευκό Οίκο σε τέσσερα χρόνια; «...Θα πρέπει να ξεκινήσουν επιλέγοντας έναν καλύτερο υποψήφιο και να ξαναμάθουν πώς να μιλάνε στην εργατική τάξη και στην αγροτική Αμερική,...», απαντά ο πρώην εκπρόσωπος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Doug Heye.
Προσθέτει δε ότι «....η εκλογή Τραμπ, είναι η εκδίκηση μιας βαθιάς Αμερικής, την οποίαν οι Δημοκρατικοί αγνόησαν πρός όφελος μιας κουλτούρας που ενδεχομένως αφορά προβλήματα ανθρώπων που έχουν λύσει τα οικονομικά τους ζητήματα και ασχολούνται ποια ώρα της ημέρας θα είναι άνδρες, ποια ώρα γυναίκες και ποια ώρα ουδέτεροι.....».
Ο Heye επισημαίνει όμως και ένα άλλο λάθος: «....Οι Δημοκρατικοί...», λέει «....έχουν ξεχάσει ότι οι Ισπανόφωνοι δεν είναι ένα μονολιθικό μπλοκ και ότι πολλοί είναι καθολικοί και συντηρητικοί....». Είναι δύσκολο να τους γαλβανίσει κανείς υπεραμυνόμενος των άμβλώσεων που ήταν από τα κύρια ζητήματα της εκστρατείας ή χρησιμοποιώντας συστηματικά την περιεκτική, μη έμφυλη μορφή «latinx» (αντί για latino-latina). «....Η δημοκρατική βάση αποτελείται πλέον από μορφωμένους, πλούσιους και αλλόθρησκους ανθρώπους. Δεν είναι περίεργο που χάνουν Ισπανόφωνους και εργάτες. Οι Δημοκρατικοί είναι ένα ελιτίστικο κόμμα αποκομμένο από την πραγματικότητα.....», γράφει ο πρώην γραμματέας Τύπου του Τζορτζ Μπους, Άρι Φλάισερ, στο Χ Και μάλλον έχει δίκιο.
