του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
H προσπάθεια πολλων ευρωπαικών χωρών, προεξαρχούσης της ΕΕ, να φθάσουν σε επιπεδο μηδενικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2) προκαλεί πολλά σοβαρά ζητήματα καθώς και ερωτηματικά για το πόσο εφικτή είναι. Αυτός ο στόχος σχεδόν σε καμμία χώρα δεν έχει τεθεί σε διερευνητική κοινοβουλευτική συζήτηση αλλά έχει απλά ανακοινωθεί από κάποιες κυβερνήσεις. Δίχως κυρίως εξέταση των αναπόφευκτων συνεπειών μιάς τέτοιας επιδίωξης.
Σε μεγάλο βαθμό η προσπάθεια για μηδενικές εκπομπές co2 θυμίζει τον στόχο για πράσινη ανάπτυξη. Πέραν κάποιων ευφάνταστων γενικοτήτων κι εκείνος δεν είχε ποτέ τεθεί υπ’ όψιν των πολιτών στις δυτικές δημοκρατίες. Και κυρίως το τι ακριβώς σημαίνει για την καθημερινότητά τους. Διότι αυτή είναι που, με τον εξοβελισμό του λιγνίτη και των άλλων ορυκτών καυσίμων, εκτόξευσε στα ύψη τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και συνακόλουθα προκάλεσε την απρόσμενη τεράστια ακρίβεια. Που όλοι ορκίζονται να πολεμήσουν, δίχως όμως αναφορά στα πραγματικά αίτια πρόκλησής της. Κι ετσι σκαρφίζονται καινούργιες δημόσιες δαπάνες για παροχές κι’ επιδοτήσεις, που καταστρέφουν τις οποιες ορθολογικές τους οικονομικές πολιτικές.
Η πολιτική όμως των μηδενικών εκπομπών ρύπων στην ατμόσφαιρα , για την καταπολέμηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, θα έχει παραπέρα δραματικά αρνητικές επιπτώσεις στις οικονομίες και τις κοινωνίες. Η επιδίωξη αυτού του στόχου στηρίζεται κατ’ αρχήν σε υποτιθέμενες τεχνολογικές εξελίξεις που ακόμα δεν φαίνονται απο πουθενά εφικτές. Είναι τελείως υποθετικές και βέβαια καθόλου ελεγμένες. Απο την άλλη μεριά, κάθε σχετική προσπάθεια επίτευξης τέτοιων στόχων θα οδηγήσει σε δραματικη μείωση του επιπέδου ζωής των δυτικών κοινωνιών, που θα χτυπήσει αλύπητα τα αθενεστερα οικονομικά στρώματα με συνέπεια πολιτικές αναραράξεις και κοινωνικές αμφισβητήσεις. Αλλες ισχυρές χώρες, λιγότερο δημοκρατικές και με ελάχιστες οικολογικές ευαισθησίες, θα ωφεληθούν. Κίνα, Ρωσία και μικρότερες τρίτες χώρες - χωρίς περιορισμούς σε ρύπους - θα ηγηθούν σε διάφορους τομείς χωρίς κόστος στον εαυτό τους και στις οικονομίες τους. Τα αποτελέσματα της Συνόδου - φιάσκο για το περιβάλλον στο Μπακού του Αζερμπαιτζάν, απέδειξαν αυτή την πραγματικότητα.
Το άλλο πρόβλημα είναι η δέσμευση πόρων σε τεχνολογίες αναποτελεσματικές κι η εγκατάλειψη άλλων σχεδίων σημαντικών για τις διεθνείς αναπτυξιακές οικονομικές εξελίξεις. Τα πράγματα σίγουρα δείχνουν μια ιδιαίτερα ευαίσθητη πολιτική πραγματικότητα που χρειάζεται προσοχή και συνετούς χειρισμούς. Υπαρχει ομως σχετική σύνεση; Τα επιστημονικά δεδομένα, κι όχι τα πορίσματα της σχετικής επιτροπής του ΟΗΕ (IPCC), που εκφράζει κυβερνήσεις κι’ όχι επιστήμονες, δείχνουν μείωση σε τυφώνες που σαρώνουν παραλιακές χώρες και ηπειρωτικές περιοχές, καμία αύξηση στην έντασή τους, μιά κάμψη σε φυσικές καταστροφές (παρα τους αντιθετους ισχυρισμούς) καθώς και στις ανθρώπινες απώλειες που προέρχονται απο τέτοιες (βλ σχετ: "CO2 Coaition", γραφήματα και πίνακες).
