του Τάσου Παπαδόπουλου
Αποχαιρετώντας τον χρόνο που φεύγει, πέρα από την προσθήκη στην ηλικιακή καμπούρα μας ενός ακόμη έτους, είναι χρήσιμο να αναλογιστούμε τι άφησε ο παλιός, και τι φέρνει ο καινούργιος.
Και να πάμε από την αρχή. Στις ευρωεκλογές είδαμε πολλά ακροδεξιά κόμματα να ανεβαίνουν ψηλότερα. Δεν κυριάρχησαν, όπως πολλοί φοβήθηκαν, αλλά έγιναν υπολογίσιμη πολιτικά δύναμη.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, αλλά πολιτικά αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι οι ακροδεξιοί σχηματισμοί αλληθωρίζουν προς την Μόσχα. Αυτό σημαίνει ότι η διάδοχος υπηρεσία της KGB έκανε καλά την δουλειά της.
Εξάλλου πολλά λέγονται και πολλά γράφονται για τις παρεμβατικές ενέργειες της Μόσχας, τόσο στις Ευρωπαϊκές εκλογές όσο και σε αυτές των ΗΠΑ. Το τελευταίο παράδειγμα είναι αυτό της Ρουμανίας, που πρώτευσε ένας κύριος με πλούσια θητεία στα social media, που συμβαίνει να είναι φιλικά προσκείμενος προς τον Πούτιν. Ακολούθησε η δικαστική ακύρωση του πρώτου γύρου και αναμένεται η επανάληψη των εκλογών.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη, και κυρίως στις χώρες που χαρακτηρίζονται η ατμομηχανή της Ε.Ε., στην Γαλλία και την Γερμανία είχαμε κατάρρευση των κυβερνήσεων μετά τις πρόωρες εκλογές, που έγιναν στην πρώτη και καταψήφιση του τρικομματικού συνασπισμού στην δεύτερη.
Η Μαρί Λεπέν εμφανίζεται ως φαβορί στις επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ενώ το κεντροδεξιό σχήμα στη Γερμανία φαίνεται να αντικαθιστά το σοσιαλιστικό κόμμα στην εξουσία, με την ανάσα του ακροδεξιού AfD να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση και να αναλαμβάνει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ανάλογες δυσκολίες μετά από εκλογές αντιμετωπίζουν στον ευρωπαϊκό χώρο, με την ακροδεξιά παρούσα στο προσκήνιο, στην Ολλανδία, την Αυστρία και το Βέλγιο. Για να μην πάμε νοτιότερα στην Βουλγαρία, που χάσαμε το μέτρημα στις εκλογικές αναμετρήσεις, που έχουν γίνει χωρίς να αναδεικνύεται μια βιώσιμη κυβέρνηση.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό εμφανίζεται το επανεκλεγείς Ντόναλντ Τραμπ ζητώντας τα μαλλιά της κεφαλής της Ευρώπης, προκειμένου να τους παράσχει αμυντική προστασία, και για να μην τους καταστρέψει οικονομικά με την φορολογία των εισαγόμενων προϊόντων, που απειλεί να επιβάλει.
Για να διατηρήσει την ομπρέλα προστασίας στην Ευρώπη, ζητάει όχι το δύο τοις εκατό του παρελθόντος για τις αμυντικές δαπάνες επί του ΑΕΠ, ούτε το 3%, που ζήτησε αργότερα. Τώρα βάζει νέο όριο και τον πήχη και τον ανεβάζει στο 5%. Θέτει επίσης ένα πρόσθετο εκβιαστικό δίλημμα.
Ζητάει από τους ευρωπαίους να χρυσοπληρώνουν το LNG των αμερικανών, που είναι τρεις φορές ακριβότερο από αυτό των ρώσων, προ του πολέμου, με την απειλή αν δεν το πράξουν θα βάλει στα εισαγόμενα στις ΗΠΑ προϊόντα της Ε.Ε. βαρύτατους φόρους. Αυτό σημαίνει ύφεση στο δίδυμο Γερμανία και Γαλλία και στην πράξη φτώχεια, γκρίνια και τέλος φαγωμάρα.
Στο σφόδρα πιθανό οικονομικό ρήγμα, έρχεται να προστεθεί και ένα γεωπολιτικό. Μετά τον Όρμπαν και ο ομόλογός του της Σλοβακίας ο Φίτσιο λάκισε προς την Μόσχα, και επισκέφθηκε τον Πούτιν για να του υποβάλλει τα σέβη του, διεκδικώντας την φιλοξενία στην Μπρατισλάβα της προσεχούς συνάντησης Τραμπ-Πούτιν.
Σε αυτό το τοπίο σύγχυσης, υπάρχουν και οι πόλεμοι που αλλάζουν εν μια νυκτί ρόλους και δυνάμεις επιρροής. Στην Ουκρανία η Ευρώπη κινδυνεύει να μείνει μόνη κι έρημη, απέναντι στις αρπακτικές ορέξεις του Πούτιν και στην Μέση Ανατολή μετά την άτακτη υποχώρηση του Άσαντ, στο τοπίο εμφανίστηκε ένας επικηρυγμένος με δέκα εκατομμύρια δολάρια στο τιμόνι της καθημαγμένης αυτής χώρας.
Ευρωπαίοι και Αμερικανοί καλούνται τώρα να διαχειριστούν τη νέα τάξη πραγμάτων, με την Άγκυρα σε κυρίαρχο ρόλο και το Ισραήλ να επιδιώκει να αναχαιτίσει τον Ερντογάν, που ζητάει υπομονή από το ακροατήριο του, μέχρι να φτάσει στην Ιερουσαλήμ.
Μολονότι το Τελ Αβίβ έχει κάνει εδώ και δύο χρόνια οικόπεδο την Γάζα, στην οποία είναι στοιβαγμένοι 2,3 εκατομμύρια παλαιστίνιοι, εν τούτοις, δεν κατάφερε να απελευθερώσει τους ομήρους, που πεισματικά κρατά έγκλειστους η Χαμάς.
Βεβαίως φαίνεται να έχει εξουδετερώσει τόσο τον μαχητικό βραχίονα της Χαμάς, όσο και αυτόν της Χεζμπολάχ. Όμως οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί δεν είναι εύκολο να φέρουν την ειρήνη, στην πολύπαθη αυτή περιοχή.
Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Το μίσος που θα σταλάζει στις ψυχές όσων επέζησαν, δεν δημιουργεί προσδοκίες μιας επόμενης ημέρας χωρίς πολέμους και νέες αιματοχυσίες. Το γεγονός ότι έπεσε το καθεστώς στη Συρία, αποκόπτει την διαδρομή παροχής όπλων σε Χεζμπολάχ και Χαμάς. Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι έχουν χάσει γονείς και παιδιά, θα υποταχθούν στη μοίρα τους.
Μπορεί ο Τραμπ να επαγγέλλεται άμα την ανάληψη των καθηκόντων του επί γης ειρήνη, εν τούτοις τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Μέση Ανατολή τα πράγματα δεν τακτοποιούνται με κανένα μαγικό ραβδί. Γιατί άλλο μπίζνες, άλλο πολιτική…
