του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Είναι σχεδον απίστευτη η εμμονή κάποιων στην επιλογή της μετανάστευσης σαν μέσου επίλυσης του δημογραφικού προβλήματος της Ευρώπης και της συνακόλουθης χαμηλής παραγωγικότητας της οικονομίας της, λόγω μείωσης του εργατικού της δυναμικού. Τελευταία εμφανίζεται μια καινούργια τάση που υποστηρίζει την "οργανωμένη" και ορισμένου χρόνου μετανάστευση σαν λύση στο ελλειμματικό παραγωγικό δυναμικό των ευρωπαικών χωρών. Με γκουρού αυτών των απόψεων τον Λαντ Πρίτσετ, πρώην ακαδημαικό στο Χάρβαρντ και την Οξφόρδη, ιδρυτή τώρα της οργάνωσης Labor Mibility Partnerships, η τάση είναι να βοηθηθούν και οι χώρες προέλευσης και εκείνες της υποδοχής εργαζομένων με την νέα πολιτική.
Η κυρίαρχη επιχειρηματολογία είναι πως έτσι και θα αντιμετωπισθούν οι όποιες ανησυχίες των γηγενών πληθυσμών απο την μετανάστευση, εφ’ όσον αυτή θα είναι συμφωνημένα μικρής διάρκειας, αλλά και θα ανακουφισθούν οι παραγωγικές δομές των ανεπτυγμένων χωρών απο την εισροή καινούργιου εργατικού δυναμικού. Παράλληλα, θα ανακουφισθούν οικονομικά και κοινωνικά και οι χώρες προέλευσης των μεταναστών λόγω της εισροής χρημάτων, της εξόδου και απορρόφησης σε ξένες αγορές ενός ανήσυχου μέρους των νεώτερων κοινωνικών στρωμάτων αλλά και λόγω απόκτησης εργασιακής και τεχνολογικής εμπειρίας αυτών που θα επιστρέψουν.
Υπάρχουν ομως πολλές επιφυλάξεις για όλο αυτό το εργασιακό σχήμα. Κατ’ αρχήν το επιχείρημα που σταθερά προβάλλει ο Πρίτσετ, πως τα σύνορα πριν απο τα μέσα του 20ου αιώνα ησαν πάντα ανοιχτά, δεν ευσταθεί. Απο τα χρόνια της ύστερης Ρωμαικής Αυτοκρατορίας υπήρχε τεράστιο θεμα αντιμετώπισης - με αποκλεισμούς, συγκρούσεις η ενσωμάτωση - των βαρβαρικών φυλών που περιφερειακά την πίεζαν. Μέχρι που τελικά η αυτοκρατορία υπέκυψε στην εισβολή των Γότθων το 480μΧ, στην μάχη της Αδριανούπολης. Εξαιρετική είναι η σχετική εξιστόρηση αυτών των γεγονότων απο τον περίφημο ιταλό ιστορικό Alessandro Barbero, στο βιβλίο του: "ΒΑΡΒΑΡΟΙ: Μετανάστες, Πρόσφυγες, Εκτοπισμένοι στη Ρωμαική Ιστορία" (Historical Quest, 2021).
Ενα άλλο σοβαρό ζήτημα αφορά στην προέλευση αυτών των μεταναστών. Η πλειοψηφία όσων εισέρχονται στις ΗΠΑ είναι απο χώρες της Λατινικής Αμερικής, καθολικοί χριστιανοί στο θρήσκευμα και μαθημένοι σε κάποιο δυτικής κουλτούρας εργασιακό ήθος. Αυτοί όμως που εισέρχονται στην Ευρώπη προέρχονται απο την Ασία, την Μ.Ανατολή και την Αφρική. Και είναι βέβαια μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με ελάχιστη εργασιακή εμπειρία και νοοτροπία. Οι περισσότεροι απο αυτούς συντηρούνται με κοινωνικα επιδόματα και σπάνια εντάσσονται σε ασφαλιστικά η φορολογικά σχήματα. Ο Douglas Murrey στο βιβλιο του: "STRANGE DEATH OF EUROPE: Immigration, Identity snd Islam" 2018", εξηγεί σε ενα ολόκληρο κεφάλαιο πως τα επιχειρήματα περί διάσωσης της παραγωγικότητας και των ασφαλιστικών συστημάτων από τις ροές των μουσουλμάνων μεταναστών είναι τελείως ανεδαφικά και ασύμφορα.
Εξυπακούεται λοιπόν πως η προσφυγή σε μουσουλμανικές μεταναστευτικές ροές δυσκολα θα δώσει λύση στο δημογραφικό, και πολυ περισσότερο, στο εργασιακό πρόβλημα της Ευρώπης. Μια συμφωνία με χώρες μη μουσουλμανικές (Ινδία, Λατ. Αμερική) πιθανότατα να προσέφερε κάποιες λύσεις. Δίχως κι’ αυτές να είναι οι ιδανικές.
