του
Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Όποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει την παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα, ή να διαβάσει την εξαιρετική κριτική παρουσίαση από την γνωστή και σημαντική ερευνήτρια κ. Φανούλα Αργυρού αντλεί σημαντικές πληροφορίες, που δεν μπορούν όμως να υποκαταστήσουν την μελέτη του βιβλίου.
Παράλληλα με τα πορτραίτα των Προέδρων αναδιπλώνεται και μία πικρή εξομολογητική αυτοπροσωπογραφία του συγγραφέως.
Η παρρησία του είναι γνωστή και αδιαμφισβήτητα, αναδεικνύεται μέσα από τα χιλιάδες άρθρα και παρεμβάσεις του. Η αντικειμενικότητά του υπόκειται, ασφαλώς, σε δημόσια κριτική διότι ευτυχώς επιζούν ακόμα αρκετοί που εβίωσαν αυτή την ιστορική περίοδο και υπάρχουν πάμπολλα γραπτά στοιχεία που προσφέρονται για έρευνα.
Για όσους αγωνιούν για την επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου, εμπεριέχονται στο πόνημα αυτό, οι κατευθυντήριες γραμμές που αναδύονται μέσα από παραδοχή λαθών και παραλείψεων. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται πάντα η ανάγκη για βαθειά γνώση της Ιστορίας και των Θουκιδυδείων αρχών.
Ενδεχομένως να πρέπει να αναθεωρηθεί και το πόσο εύκολα αποκαλείται κάποιος Ηγέτης, επειδή ασκεί κάποια καθήκοντα, που οριοθετούνται βέβαια από την ιδιότητα για την οποία έχει εκλεγεί ή διοριστεί (πρόεδρος, υπουργός, στρατηγός, εκπαιδευτικός).
Δεν αρκεί να γίνει κανείς Πρόεδρος για να ονομαστεί Ηγέτης. Ο τίτλος αυτός θα πρέπει να απονέμεται με την ολοκλήρωση του έργου ή την επίτευξη του σκοπού. Με αυτά τα κριτήρια θα αναθεωρηθεί για πολλούς η προσωνυμία του Ηγέτου.
Η μοίρα της Κύπρου θα ήταν μετά βεβαιότητος καλύτερη αν οι σκιαγραφούμενοι αξιωματούχοι είχαν στοιχειωδώς καλύτερη επαφή με την Ιστορία και δεν αναλίσκονταν τόσο σκανδαλωδώς στην κομματοκρατία και διατήρηση της εξουσίας έναντι παντός τιμήματος.
Οι μελλοντικοί ηγέτες έχουν μονόδρομο για την ελπίδα και την επιτυχία την αναβάπτιση στην Ελληνικότητα.
Στο αγωνιώδες ερώτημα, πώς λίγες δεκαετίες ανεξάρτητης πολιτικής ζωής στην Κύπρο έκαναν μεγαλύτερη ζημιά από 300 χρόνια Οθωμανικής κατοχής, θα βρει ο αναγνώστης πολλές αληθινές απαντήσεις.
Θα ήθελα, εν κατακλείδι, να καταθέσω μία σχεδόν δογματική βιωματική μου προσέγγιση.
Η επιδίωξη της Ενώσεως διετήρησε την Ελληνικότητα της Κύπρου τους μαύρους αιώνες της σκλαβιάς και δεν είναι αυτή που επανέφερε τους Τούρκους. Είναι η εγκατάλειψη και άρνηση της Ενώσεως που τους επανεγκατέστησε, με Ελληνικές μάλιστα υπογραφές...
* Ιατρός - Καρδιολόγος
