του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Από πολλές πλευρές η Τουρκία απομακρύνεται από την Ευρώπη, γι αυτό και, υπό τις σημερινές συνθήκες, η ένταξή της σε αυτήν θα πρέπει να αποκλείεται. Εκτός και αν μία μέρα η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίσει να εντάξει στους κόλπους της ένα θρησκευτικό κράτος. Και εξηγούμεθα.
Ο εξισλαμισμός στην Τουρκία κάνει πολλά βήματα και σε όλα τα επίπεδα. Στον βαθμό δε που μπαίνει και στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, η πορεία του θα είναι πλέον ανοδική –με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη της γειτονικής μας χώρας. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, με πρωτοβουλία του προέδρου Ερντογάν, ορισμένα δημόσια σχολεία μετατρέπονται σε θεολογικές σχολές, οι οποίες ονομάζονται imam-hatip και που κατά παράδοση ήσαν σχολές για Σουνίτες Μουσουλμάνους κληρικούς.
Στόχος της προσπάθειας αυτής του Τούρκου προέδρου είναι να «ανατραφεί» μία γενιά θρησκευτικής νεολαίας, με ό,τι αυτό σημαίνει και από κοινωνικής πλευράς. Θα πρέπει δε να σημειωθεί ότι στις σχολές αυτές παραπέμπονται μαθητές που έχουν κακές επιδόσεις στις εξετάσεις του Γυμνασίου. Οι μαθητές αυτοί μελετούν το Κοράνι έως και 13 ώρες την ημέρα, παράλληλα παίρνουν μαθήματα για την ζωή του Προφήτη Μωάμεθ, διδάσκονται δε υποχρεωτικά και την αραβική γλώσσα.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Τούρκου προέδρου, ο αριθμός των μαθητών αυτών, από 63.000 που ήταν το 2010, σήμερα οδεύει προς το ένα εκατομμύριο και η τάση παραμένει ανοδική.
Ωστόσο, η πρωτοβουλία Ερντογάν συναντά αρκετές αντιδράσεις και, όπως τονίζει η τηλεοπτική δημοσιογράφος Εκίν Καλισίρ, οργισμένοι γονείς στην Κωνσταντινούπολη έχουν δημιουργήσει μία ομάδα υπεράσπισης του ελεύθερου σχολείου, η οποία φέρει τον τίτλο «Κάτω τα χέρια από το σχολείο του».
Εκπρόσωποι της οργάνωσης αυτής, όπως και της Ένωσης Κοσμικών Δασκάλων, προσπαθούν με δικαστικές προσφυγές να εμποδίζουν τις μετατροπές σχολείων σε imam-hatip –όχι χωρίς να προκαλούν βίαιες αντιδράσεις από φανατικούς Τούρκους ισλαμιστές.
Η Εκίν Καλισίρ επισημαίνει ότι ο ισλαμικός εξτρεμισμός βρίσκεται σε άνοδο στην Τουρκία, με το 10% των Τούρκων να έχει θετική γνώμη για το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και ένα 20% να δηλώνει «αναποφάσιστο».
«Λόγω του περιεχομένου της θρησκευτικής εκπαίδευσης, η Τουρκία οδηγείται σε επικίνδυνη κοινωνική και πολιτική πόλωση», μάς λέει ένας γνωστός συνάδελφος της εφημερίδας Χουριέτ ο οποίος επιθυμεί την ανωνυμία. Ενώ η Εκίν Καλισίρ, από την πλευρά της, γράφει ότι «ο Ερντογάν και το φιλο-ισλαμικό κόμμα ΑΚΡ του πάλεψαν σκληρά για να κρατήσουν την αδύναμη πλειοψηφία τους στο κοινοβούλιο και οι θρησκευτικές αξίες αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του μηνύματός τους στην σουνιτική βάση τους.
Εν τω μεταξύ, οι πολιτικοί αντίπαλοι προειδοποιούν ότι οι θρησκευτικές εκπαιδευτικές πολιτικές θα πολώσουν το σύνολο των πολιτ6ών. Οι μειονοτικές ομάδες, ιδιαίτερα οι Αλεβίτες Μουσουλμάνοι, οι οποίοι ακολουθούν ένα μείγμα των σιϊτικών και συγκριτικών πεποιθήσεων και συνθέτουν περί του 25% του τουρκικού πληθυσμού, είναι ολοένα και πιο αποξενωμένοι».
Θα πρέπει επίσης να υπογραμμιστεί ότι τρεις Αλεβίτες Τούρκοι γονείς μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης άσκησαν ένσταση ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δηλώνοντας ότι τα παιδιά τους αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν σουνιτικές ισλαμικές τάξεις κατά παράβαση του πρώτου πρωτοκόλλου της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Τον Φεβρουάριο 2015 το δικαστήριο πήρε μία τελική απόφαση, καθορίζοντας ότι η υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευση στην Τουρκία παραβιάζει τα δικαιώματα των παιδιών. Το Ανώτατο Δικαστήριο της ίδιας της Τουρκίας αποφάνθηκε ομοίως τον Ιούνιο 2015, θεωρώντας τις πολιτικές του ΑΚΡ αντισυνταγματικές.
Η κυβέρνηση έχει αγνοήσει αυτές τις αποφάσεις. Ορισμένοι φοβούνται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση –η οποία υποσχέθηκε βοήθεια ύψους 3,2 δισεκατομμυρίων δολλαρίων στην Τουρκία για το θέμα των προσφύγων της Συρίας, σε αντάλλαγμα για το σταμάτημα της ροής των μεταναστών προς την Ευρώπη– ίσως στο μέλλον να κάνει τα στραβά μάτια σε αυτές τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία.
Μία Τουρκία η οποία, κατά την Ξ. Άκεμαν, μέλος του Αμερικανικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα ισλαμικού εξτρεμισμού, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις της τουρκικής κυβέρνησης. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πάνω από 10.000 άτομα έχουν ενταχθεί στο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο και διευκολύνουν με επιθέσεις αντιπερισπασμού μέσα στην Τουρκία. Πολλά από τα άτομα αυτά είναι δυσαρεστημένοι νέοι από γειτονιές με περιορισμένες δυνατότητες, οι οποίοι έχουν υποστεί και απίθανη θρησκευτική πλύση εγκεφάλου μέσω των social media.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνον τουρκικό. Ο σαλαφισμός, που ήταν στο περιθώριο για πάρα πολλά χρόνια, με αφετηρία τον πόλεμο στο Ιράκ και την Αραβική Άνοιξη βρήκε μία τεράστια ευκαιρία να προωθηθεί στο προσκήνιο, ως θρησκεία μίσους και εξοντώσεως του άλλου –όποιος κι αν είναι αυτός. Έτσι, στις ελεγχόμενες από το Ισλαμικό Κράτος περιοχές του Ιράκ η ύλη που διδάσκεται στην δήθεν πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι ο ακραίος σαλαφισμός, με επίκεντρο τον πόλεμο κατά των «απίστων» και την εξόντωσή τους. Αυτή η ιδεολογία του μίσους και της εξοντώσεως δεν υπόσχεται στους Σουνίτες που την ακολουθούν τίποτε περισσότερο από αίμα και πτώματα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που είναι γεμάτο φανατισμό και απίθανη βαρβαρότητα, επισημαίνει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στο βιβλίο του Η Οργή Του Ισλάμ:
«Η Τουρκία που τώρα έχουμε απέναντί μας δείχνει να είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση. Με άλλους προσανατολισμούς, ριζοσπαστικές επιδιώξεις και μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς. Στόχος των νέων ηγητόρων της Άγκυρας φαίνεται να είναι μία νεο-οθωμανική προοπτική, με την ισλαμική σημαία να κυματίζει στην πλώρη της πολιτικοκοινωνικής κιβωτού. Και αυτός ο επερχόμενος βίαιος κυματισμός δεν αντιμετωπίζεται πλέον με την μικροσκοπική ασπίδα της ευρωπαϊκής προοπτικής. Διότι η Ευρώπη δεν είναι παρά υποσημείωση πλέον στις εθνικές επιδιώξεις της Άγκυρας. Πρώτιστος στόχος είναι η ηγεμονία στην περιοχή. Με όχημα έναν ξαναγεννημένο πανισλαμισμό.
Τα χαϊδέματα με το Ιράν, οι συνεννοήσεις με την Χαμάς, η καταδίκη του Ισραήλ και η επιδίωξη να επανακτήσει η Κωνσταντινούπολη την αίγλη του Σουνιτικού Σουλτανάτου, δείχνουν μία Τουρκία με άλλες επιδιώξεις και διαφορετικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Η εξέλιξη αυτή εξηγεί και κάποια φαινόμενα που δεν ήσαν εύκολο να διερμηνευτούν: Το ότι η Τουρκία ενθαρρύνει την παράνομη μετανάστευση μουσουλμάνων της Ανατολής προς την Δύση, μέσω των ελληνικών εδαφών. Τον λόγο για τον οποίο έγιναν κινήσεις υποχωρήσεων προκειμένου κάποιο πλειοψηφικά τουρκικό κομμάτι να εξασφαλίσει την ένταξή του στην ΕΕ (η Βόρεια Κύπρος). Το ότι σχεδιάσθηκαν και εκτελέσθηκαν κινήσεις ρήξης με το Ισραήλ, ώστε η τουρκική ηγεσία να αποκτήσει πιστοποιητικά bona fides με τους μουσουλμάνους των αραβικών χωρών. Και τόσα άλλα».
Ναι, και τόσα άλλα, περί των οποίων αρκετοί στην χώρα μας είναι αυτοί που δεν χαμπαρίζουν και πολλά-πολλά…
