της
Μαρίας Γκουσίου*
Ήταν και είναι μία πραγματικά πολύ μεγάλη διαδρομή, ένα θαυμάσιο ταξίδι! Ένας αγώνας γεμάτος εμπειρίες, δύσκολος μα και μαγικός –όπως κάθε αγώνας, άλλωστε. Με τις νίκες και με τις ήττες του. Πάντα, όμως, συνοδευόμενος από την δύναμη της θέλησης και της ισχυρής ψυχικής προσπάθειας.
Παγκόσμιο πρωτάθλημα Special Olympics στο Λος Άντζελες, τον Ιούλιο 2015. Το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα πορείας μου. Διστακτικά είπα το ναι για την συμμετοχή μου, γιατί στην αρχή φοβόμουν… Φοβόμουν το αεροπλάνο, τον κόσμο που θα συναντούσα, τους αγώνες –πόσα πράγματα, Θεέ μου. Όλα καινούργια στην ζωή μου, που μέχρι τώρα ήταν απλή, ήρεμη, με την οικογένειά μου και τους φίλους μου.
Όταν ο κύριος Παναγιώτης, ο προπονητής μου, μού πρότεινε να πάω μαζί του κατάλαβα ότι ο αγώνας μου αυτή την φορά θα ήταν πιο σπουδαίος, γιατί θα συμμετείχαν όλες οι χώρες του κόσμου. Μού είπε ότι είμαι πολύ καλή και γι αυτό με διάλεξε να πάω μαζί του σε αυτό το μεγάλο ταξίδι. Δεν ήξερα πού είναι η Αμερική. Ρώτησα την μαμά μου κι εκείνη μού είπε ότι θα ταξιδέψουμε με αεροπλάνο για αρκετές ώρες. Αποφάσισε να έρθει μαζί με την αδελφή μου κι εγώ με την σειρά μου ανακουφίστηκα που θα ήταν και οι δύο στο πλάϊ μου.
Ξεκίνησε λοιπόν η προετοιμασία μου, που περιλάμβανε πολλές προπονήσεις, μικρότερους αγώνες και διοργανώσεις. Κουραζόμουν αρκετά, αλλά κάθε φορά που είχα ποδηλασία ήξερα ότι θα δω τους φίλους μου στο γήπεδο και θα πούμε τα αστεία μας. Όλα λοιπόν είχαν πάρει τον δρόμο τους… Τελικός προορισμός το Λος Άντζελες!
Ούτε κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και έφτασε ο Ιούλιος. Οι βαλίτσες ήταν έτοιμες στην άκρη του δωματίου μου. Το τελευταίο βράδυ έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς γιατί θα ξεκινούσαμε πρωί-πρωί για το αεροδρόμιο. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να ξεκουραστώ, από το άγχος μου για το μεγάλο αυτό ταξίδι που τόσο καιρό περίμενα.
Ξημερώματα, λοιπόν, της 21ης Ιουλίου μαζευτήκαμε όλη η ομάδα της ποδηλασίας στο αεροδρόμιο. Ο ενθουσιασμός όλων, μικρών και μεγάλων, ήταν ολοφάνερος! Παρόλο που δεν ήμουν η μόνη, απ’ ό,τι μού είπαν και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου, που δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ, η κούραση ήταν το τελευταίο πράγμα που μάς ενδιέφερε. Ο στόχος μας πλέον ήταν πιο κοντά από ποτέ! Πολλές οι δεκατρείς ώρες από την Ρώμη μέχρι τον προορισμό μας, αλλά γεμάτες. Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προσδοκίες και τα μεγαλύτερα χαμόγελα!
Το ξυπνητήρι χτύπησε την πρώτη ημέρα στις 5:30 το πρωί! Κάθε μέρα ξυπνάγαμε την ίδια ώρα. Πω, πω, δεν είχα συνηθίσει σε αυτές τις ώρες… ούτε ο ήλιος είχε φανεί.
27 Ιουλίου. Ημέρα σταθμός! Κρίσιμος ο αγώνας, δύσκολοι οι αντίπαλοι. Ο κύριος Παναγιώτης μού ζήτησε να βάλω τα δυνατά μου. Τότε είπα μέσα μου «…σήμερα θα σκίσω». Πήγαμε στην αφετηρία των αγώνων μαζί με τις αθλήτριες από Γερμανία, Καναδά, Αργεντινή, Ιταλία, Κίνα, Ιαπωνία, Αμερική. Είχα αγωνία. Ο αγώνας ξεκίνησε. Η διαδρομή που έπρεπε να τρέξω ήταν 500 μέτρα. Στην αρχή δεν έτρεχα γρήγορα, από το άγχος και τον φόβο μου μην τυχόν πέσω. Μετά την τελευταία στροφή, όμως, τα πόδια μου πήραν φωτιά! Τους πέρασα όλους! Το ποδήλατό μου έτρεχε και άφηνε όλα τα υπόλοιπα πίσω…
Τι χαρά, Θεέ μου! Ήμουν πρώτη. Από την μεγάλη φόρα που είχα νόμιζα ότι θα έπεφτα πάνω στην οργανωτική επιτροπή… Και να η μητέρα μου και η αδελφούλα μου να πανηγυρίζουν, φωνάζοντας το όνομά μου! Όταν μάλιστα άκουσα το μεγάφωνο να λέει το όνομά μου, δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω! Με το που τερμάτισα και κατέβηκα από το ποδήλατο, όλοι έτρεξαν να με αγκαλιάσουν για να με συγχαρούν, δηλαδή η μητέρα μου, η αδελφή μου, ο προπονητής μου και η ομάδα μου! Χρειάστηκε λίγη ώρα για να καταλάβω τί συνέβαινε γύρω μου, τόσο ενθουσιασμένη ήμουν!
Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας ακολούθησε η απονομή. Όλοι οι αθλητές περιμέναμε να έρθει η σειρά μας, καθώς η απονομή γινόταν ανά κατηγορία. Δεν πέρασε πολλή ώρα και έφτασε η στιγμή της απονομής των μεταλλίων γυναικών που έτρεξαν στα 500 μέτρα. Μόλις ανέβηκα στο βάθρο, είδα ότι ήμουν πιο ψηλά απ’ όλους!
Με το που μού πέρασαν στον λαιμό το χρυσό μετάλλιο, δεν άντεξα να μην συγκινηθώ. Έβλεπα όλους τους θεατές και τους αθλητές να χειροκροτούν και να τραβούν φωτογραφίες. Ήταν και θα είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής μου!
Ακόμα και τώρα, μετά από τόσους μήνες, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, όπως και όλη μου η οικογένεια. Ξέρω μέσα μου ότι είχα καταφέρει κάτι πολύ δύσκολο και γι αυτό δεν θα σταματήσω ποτέ να προσπαθώ για να έχω πάντα τέτοια αποτελέσματα.
Όπως λοιπόν φαίνεται, η έννοια της αριστείας δεν έχει να κάνει μόνον με την ακαδημαϊκή γνώση, αλλά πολύ περισσότερο με την πολυδιάστατη ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός ανθρώπου –ειδικότερα όταν αυτός μυείται στα πράγματα από μικρή ηλικία και φτάνει στο σημείο να εξελίσσει τις ιδιαίτερες δεξιότητές του.
*Ολυμπιονίκης ποδηλασίας Special Olympics
