Όταν η πολιτική… συναντά το χάος!

της Ευτυχίας Λαμπροπούλου

Μόνο που ο λαϊκισμός δεν είναι φαινόμενο ευρωπαϊκό, δυστυχώς έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις αφού οι κοινωνίες έχουν ανάγει μηδενικά σε υπεραξίες βλ. Τραμπ Αμερική, Μαδούρο Βενεζουέλα, η Τερέζα Μέι στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Ποδέμος στην Ισπανία, Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, ο Ερντογάν στην Τουρκία, Εναλλακτική για τη Γερμανία κόμμα ευρωσκεπτικιστών που ανοίγει τα φτερά του στους κόλπους της Γερμανικής κοινωνίας,  η Μαρί Λεπέν στη Γαλλία και τέλος ερχόμαστε στη χώρα μας όπου έχουμε τη παγκόσμια πρωτοτυπία τα άκρα να έχουν ενωθεί σε μια γροθιά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κράμα ακροαριστερών και ακροδεξιών  δύο σε ένα νοικοκυρεμένα , όπου έχουν ένα κοινό  τους ενώνει «αγάπη για την καρέκλα» από υπουργική μέχρι σκαμνάκι σε

προθάλαμο κάποιας γενικής γραμματείας.

Μια ιστορική περίοδος τελειώνει, όταν κλείνει ένας ιστορικός κύκλος και ανοίγει κάποιος άλλος. Με λίγα λόγια οι κοινωνίες διαχρονικά διέπονται από την ακμή και την παρακμή, ο κύκλος ανοίγει με την σταδιακή άνοδο η οποία βασίζεται στην εξέλιξη των ατόμων και των κοινωνιών και κλείνει με την πτώση, όταν οι ίδιες οι κοινωνίες με τις πρακτικές τους και τις πολιτικές τους λειτουργούν αυτοκαταστροφικά, σε κάθε κοινωνική παρακμή ιστορικά και πολιτικά έχουμε την εμφάνιση του λαϊκισμού.

Ένα τραγούδι σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου κάνει λόγο για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, όπου οδηγούν τη μάνα Ελλάδα να πουλάει τα παιδιά της ως σκλάβους. Η αλήθεια είναι πως αυτό δεν απέχει πολύ από τη πραγματικότητα. Τα όμορφα λόγια πάντα άρεσαν, κάποτε υπήρχαν οι δημαγωγοί σήμερα υπάρχουν οι λαϊκιστές, σε άλλες εποχές χρησιμοποιούντο ωραία λόγια, βαρύγδουπες φανφάρες, συνθήματα τα οποία έστελνε ο λαός-όχλος προς τον πολιτικό και εκείνος του τα ανταπέδιδε για να τον χαϊδέψει όπως εκείνο το περίφημο και συνάμα ουτοπικό «λαός στην εξουσία» της δεκαετίας του ‘80. Σήμερα τα πλάνα μας αλλάξανε μιας και τα ζητήματα που τίθενται δεν είναι πολιτικά ή ιδεολογικά αλλά θέματα επιβίωσης, έτσι έκαναν την εμφάνισή τους πολιτικάντηδες χωρίς ιδιαίτερα προσόντα με μόνο τους όπλο την  υποσχεσιολογία  και την παροχοντολογία… έτσι λοιπόν η πολιτική ζωή απέκτησε χρώμα κοκκινόμαυρο.  

Κατακτώντας όμως όλοι αυτοί την εξουσία δύσκολα την εγκαταλείπουν, εκείνο που τους νοιάζει είναι να μείνουν με κάθε μέσο σε αυτήν για να κάνουν τα οράματα τους πραγματικότητα ψευδεπίγραφα βάζουν τον λαό εγγυητή στην κυβερνητική τους πολιτική, παραπλανητικά μιλάνε για δημοψηφίσματα (στάχτη στα μάτια βλ. Τουρκία και Ερντογάν, όπου οι συνταγματικές τροποποιήσεις που προωθούνται έχουν στόχο και σκοπό τις υπεραρμοδιότητες του Προέδρου , άρα βαδίζουμε στο δρόμο για την Μοναρχία).  Στα ελληνικά δεδομένα τώρα ο μεν  ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ για να σταθούν στην εξουσία επικαλούνται την ελπίδα, οι δε ΑΝΕΛ τον φόβο. Άρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν δύο όπλα στη φαρέτρα τους, ανάλογα με τις περιστάσεις τα ενεργοποιούν. Ενώ εκ παραλλήλου δημιουργούν τέτοιους μηχανισμούς ελέγχου έτσι ώστε να κατευθύνουν την κοινωνία.

Αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία προηγείται δημοκοπικά, όμως εκείνο που πρέπει να μας προβληματίζει είναι οι τάσεις έτσι όπως διαμορφώνονται στους κόλπους της και οι τάσεις που διαμορφώνονται στην κοινωνία.   

Στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν οι φιλελεύθεροι , οι κεντρώοι, οι δεξιοί και οι κρατιστές, πόλοι οι οποίοι πολλές φορές  αντιμάχονται μεταξύ τους για το ποιός θα επικρατήσει, μη ξεχνάμε πως η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα εξουσίας ειδικότερα την περίοδο 2004-2009 λειτούργησε σαν το παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ 1981-1989 όσο και αν δεν θέλουν πολλοί να το παραδεχτούν. Για να δούμε πως θα ταχθούν απέναντι στα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους, άραγε θα μπορέσουν  να σπάσουν τα αυγά για να κάνουν ομελέτα; Ο σημερινός Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δείχνει να παλεύει μόνος του μέσα στο πολιτικό πέλαγος κάνοντας προσπάθεια δημιουργίας αντικυβερνητικού συνασπισμού συνομιλώντας με εκπροσώπους από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής του τόπου χωρίς παρωπίδες με γνώμονα το συμφέρον της χώρας. Οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δικαιώνουν την πολιτική του στρατηγική.  Αυτό όμως για πόσο θα διαρκέσει; Καθώς  πολλοί που θα έπρεπε να βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της Νέας Δημοκρατίας υπογείως και καθημερινώς συνδιαλέγονται με τον Αλέξη, τον Πάνο κλπ.

Από την άλλη ο πιο «έξυπνος λαός» τον οποίο απαρτίζουν δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι αποχαυνωμένοι και υπό καθεστώς φόβου να μην χάσουν τα κεκτημένα τους  περί άλλων τυρβάζουν, μιας και το μεγαλύτερο μέρος των νέων παραγωγικών ατόμων βρίσκεται στο εξωτερικό. Επίσης πολλοί από αυτούς που στηλιτεύουν την κυβερνητική πολιτική κάθονται απλωμένοι στους καναπέδες τους και εξαντλούν την ενέργειά τους

μουντζώνοντας την τηλεόραση κάθε φορά που βλέπουν πολιτικό. Που να σηκωθούν να πάνε να ψηφίσουν; Η καραμέλα που μασάνε συνήθως μια «όλοι το ίδιο είναι». 

Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό βρίσκουν ευκαιρία οι μπαχαλάκιδες βλ. Ρουβίκωνας  και κάνουν την εμφάνιση τους, όχι για να τρομάξουν την κυβέρνηση αλλά για να επισημάνουν στην ελληνική κοινωνία την παρουσία τους. Όπως ακριβώς πράττει και  η Χ.Α..

Τελικά, η Ελληνική πραγματικότητα είναι  μια και τραγική. Στον λαϊκισμό πλουραλισμός δεν χωρεί τούτο γιατί δεν υπάρχει πια η δεξιά ή αριστερά, αλλά ένα ενιαίο συνονθύλευμα που δεν πασχίζει για την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, αλλά για την υποβάθμιση του έτσι ώστε να έχει λόγω ύπαρξης στην εξουσία. 

Αποτέλεσμα αυτού οι ψηφοφόροι να μετατοπίζονται πολιτικά, όχι τώρα πια ανάλογα με την ιδεολογία τους, αλλά με γνώμονα το συμφέρον της τσέπης τους και των συμφερόντων τους. Άραγε μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό όπως έχει διαμορφωθεί αυτή τη χρονική στιγμή τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η ίδια  κοινωνία… πως θα αντιδράσει αν βρεθεί μπροστά στις κάλπες;