του
Τάσου Παπαδόπουλου
Η πύρρειος νίκη Ερντογάν στο δημοψήφισμα της Κυριακής, αντί να κλείσει το θέμα Τουρκία, ανοίγει νέες φουρτούνες για την Ευρώπη, που τώρα πια δεν μπορεί να παίζει, το κρυφτούλι με ένα πρόσωπο που συγκέντρωσε στο πρόσωπό του όλες τις εξουσίες, καταργώντας και τους υποτυπώδεις θεσμούς, που είχαν πρόσφατα δημιουργηθεί.
Τι κι αν ο ΟΟΣΑ, που με παρατηρητές παρακολούθησε την εκλογική διαδικασία και διαπίστωσε παρατυπίες, τι κι αν η αντιπολίτευση κατήγγειλε σοβαρά κρούσματα νοθείας με εκατομμύρια ψηφοδέλτια χωρίς σφραγίδα, που κατέγραψαν και κάμερες, τι κι αν η προεκλογική διαδικασία διεξήχθη με κλειστές εφημερίδες ή με τηλεοράσεις υπό καθεστώς λογοκρισίας, όλα αυτά δεν στάθηκαν εμπόδιο στο νικητή νεοσουλτάνο, με διαφορά μόλις 1.41% να εμφανιστεί ως ο θριαμβευτής των εκλογών.
Όμως η ήττα Ερντογάν στις μεγάλες πόλεις και κυρίως σε όλο το παραλιακό μέτωπο, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Αττάλεια, την Άγκυρα και το Εσκί Σεχίρ στην κεντρική Τουρκία, καθώς στην περιοχή των Κούρδων στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, εμφανίζουν μια κοινωνία τριχοτομημένη και έναν ηγέτη που αμφισβητούν πέρα από το κουρδικό στοιχείο και οι λεγόμενοι λευκοί, που είναι φιλοευρωπαϊστές και προέρχονται από τις βαλκανικές χώρες.
Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ουδέν απέδωσε ούτε η συμμαχία με το ακροδεξιό κόμμα, τους Γκρίζους Λύκους της Τουρκίας, ούτε τα βοηθήματα που έδωσε ο ισλαμιστής αφέντης της χώρας στις γιαγιάδες, επειδή δήθεν φυλάνε τα εγγόνια τους.
Το πογκρόμ που εξαπέλυσε ο Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, χαρακτηρίζοντας συλλήβδην Γκιουλενιστές όσους ήθελε να ξεπαστρέψει, δεν ενόχλησαν τις δύο μεγάλες δυνάμεις, που έσπευσαν να τον συγχαρούν για τη νίκη του.
Το δημοψήφισμα παρά την πενιχρή νίκη και μάλιστα αμφισβητούμενη, που εξασφάλισε ο Αφέντης της γειτονικής μας χώρας, δεν του λύνει τα κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει, το αντίθετο θα έλεγε κανείς, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στο εσωτερικό του μέτωπο.
Τώρα έχει καταγεγραμμένους απέναντί του, όχι μόνο τους Κούρδους, αλλά και τα ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα της χώρας.
Η εμπειρία των δημοψηφισμάτων έχει αποδείξει ότι πολλοί πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Στην Τουρκία όλοι όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις περιμένουν να δουν τι μέλλει γενέσθαι, μια και στα ήδη υπάρχοντα μέτωπα που έχει η Άγκυρα με τις γειτονικές της χώρες, έρχεται να προστεθεί και αυτό της έντονης εσωτερικής αντιπαράθεσης.
Στην Ελλάδα το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 γύρισε μπούμερανγκ στον Α. Τσίπρα, που επεσήμανε χθες ακόμη και ο αριστερός προεδρικός υποψήφιος της Γαλλίας Ζαν-Λυκ Μελανσόν, λέγοντας ότι δεν μοιάζει με τον Έλληνα πρωθυπουργό που υποχρεώθηκε σε δεκαεπτάωρη ταπεινωτική διαπραγμάτευση.
Αλλά και στην Αγγλία το δημοψήφισμα που τάχθηκε υπέρ του ναι στην έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οδήγησε στην έξοδο από την πολιτική σκηνή τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον και την Τερέζα Μέι που τον διαδέχθηκε, στην πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, που ήδη προανήγγειλε για τις 8 Ιουνίου.
Όμως το Brexit έχει κι αυτό δύο κρίσιμες παρενέργειες, την ανακίνηση από πλευράς Σκωτίας και Β. Ιρλανδίας πρόθεσης διενέργειας δημοψηφισμάτων, για την απόσχισή τους από το Ηνωμένο Βασίλειο και την παραμονή τους στην Ε.Ε.
Κι αυτό γιατί και στις δύο αυτές περιοχές η πλειοψηφία των πολιτών εκφράστηκε υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο δημοψηφισμάτων σε Αγγλία και Τουρκία είναι το γεγονός ότι η μεσαία και ανώτερη τάξη στην πρώτη περίπτωση ψήφισε υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. και στην δεύτερη περίπτωση υπέρ του όχι στις υπερεξουσίες Ερντογάν.
Όλες αυτές οι εξελίξεις οδηγούν Τουρκία και Αγγλία στις αγκάλες του Τραμπ και την Ευρώπη απέναντι σε αυτές τις δυο χώρες για διαφορετικούς για την κάθε μια λόγους.
Με δεδομένα τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γηραιά Ήπειρος, με πρώτο το προσφυγικό και δεύτερο το οικονομικό. από διαφορετική σκοπιά από αυτήν που το βλέπουν οι Γερμανοί, δηλ. από την πλευρά του χαμηλού κόστους, που εξασφαλίζουν οι αναδυόμενες αγορές, Κίνα, Ινδία κλπ. και της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, που είναι το πρώτο θύμα της κρίσης, γίνεται φανερό ότι η διάλυση δεν είναι λύση. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς, το αντίδοτο και δεν είναι άλλο από την περαιτέρω ενοποίηση, τόσο της οικονομικής όσο και της πολιτικής.
Είναι καιρός να πάψει να παίζει σε λάθος γήπεδα όπως αυτό της Λιβύης ή της Συρίας και να ασχοληθεί με τα του οίκου της.
Διαφορετικά όπως έλεγε και ο Αβέρωφ έξω από το μαντρί τα πρόβατα τα τρώνε οι λύκοι…
