Της
Αλεξάνδρας Παπαϊσιδώρου*
Η Ιωάννα Γκαβάκου μεταμορφώνεται στην ηρωϊδα της γαλλίδας
Catherine Benhamou. Παράσταση των Παρισίων φτάνει στην καρδιά της Αθήνας και ανοίγει τα φτερά της σε ένα δύσκολο μα πρωτότυπο συγγραφικά έργο.
Ο τίτλος της Άνα το πανέξυπνο κορίτσι' αποπνέει σε όνομα βιβλίου, λογοτεχνικό έργο που βγάζει μια ιδιαίτερη φωνή επί σκήνης - αυτήν των φωνηέντων, συλλαβών, φθόγγων που δημιουργούν τα φωνήματα της ψυχής της Άνας. Αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από την θηλυκή εκείνη φυση που γνωρίζει πως σβήνει, αδρανεί, λιγοψυχά μα δεν υπάρχει τίποτα για να την στηρίξει να σταθεί;
Ο χρόνος πια πέρασε, δεν είναι σύμμαχος αλλά ούτε και αντίπαλος – παραμένει εκκωφαντικά ψυχρός θεατής σε κάθε στήριγμα που κι’αυτό τώρα μοιάζει με συρμάτινο σπαγκάκι που λυγά πάνω στο τρυφερό κορμάκι πράσινου κλώνου.
Στον σκοτεινό τρίτο όροφο του θεάτρου, οι θέσεις θεατών και των δύο μόνον ηθοποιών σχεδόν σε απόσταση αναπνοής...Κι εκεί ξετυλίγεται η ερμηνευτική μαεστρία της πρωταγωνίστριας. Η ‘Ανα μπαίνει σε έναν γάμο δίχως προσωπική της απόφαση. Εγκαταλείπει έτσι πατρίδα, μόρφωση και όνειρα μαζί.
Παραμένει αποχαυνωμένη σε έναν γάμο κενό μα δεν αφήνει κενό στο μυαλό της. Γεμίζει το νου της με ιδέες, θέλω, πιστεύω που δεν έχει καταφέρει ως τώρα να εξωτερικεύσει. Η εξυπνάδα της ψυχής της όμως δεν μένει ασάλευτη και η Άνα αποφασίζει να συνεχίσει αυτό που άφησε στη μέση, αυτό που κατά τα νεαρά της στερήθηκε.
Και μαθαίνει από την αρχή να γράφει... να γράφει τις σελίδες της ζωής της μπροστά στο κοινό που ακροβατεί ανάμεσα σε λέξεις που η Άνα επιλέγει και εικόνες που δεν επιλέγει αλλά τη στοίχειωσαν.
Στα φωνήεντα, ο αέρας που βγαίνει από το στόμα μας δε βρίσκει κανένα εμπόδιο, αντιθέτως, στα σύμφωνα ο αέρας βρίσκει κάποιο εμπόδιο σκεφτόμουν παρακολουθώντας την Ιωάννα Γκαβάκου που απερίσπαστη και εκθαμβωτική δεν βρήκε κανένα εμπόδιο αλλά έγινε άνεμος, ανάσα, ανάταση της Άνας για το θεατρικό μας βλέμμα.
Το aller retour του μονολόγου της πρωταγωνίστριας μαγνητίζει και το ελλειματικό κείμενο προδιαθέτει των υψηλών ερμηνευτικών προκλήσεων και απαιτήσεων.Το δύσκολο εγχείρημα της μετάφρασης του γαλλόφωνου κειμένου στην ελληνική από την Άννα Δαμιανίδη και την σκηνοθέτη παιχνιδίζει με την ευέλικτη σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά (οι πρωτότυπες σκηνοθετικές ιδέες και οι βιντεοπροβολές άνοιξαν τον ασκό του σχολιασμού μετά το πέρας της παράστασης στις καλλτεχνικές παρουσίες που παρευρέθησαν) ενω η πρωτοποριακή μουσική του Αλέξανδρου Μισιρλιάδη σπινθυρίζει κι'άλλο τα λόγια της Άνας. Η καλοδουλεμένη δε κίνηση - υπό την επιμέλεια της Χριστίνας Σκουτέλα - του ασεμπλέ των δύο ηθοποιών επί σκηνής μαζί με την σταθερή και πλήρη ερμηνεία της Ντέπυς Μαυροπούλου δίπλα στην πρωταγωνίστρια συνθέτουν ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Η Άνα, στην χθεσινοβραδινή της πρεμιέρα, δήλωσε κατάματα την εξυπάνδα της ελευθερίας στο ανυπότακτο πνεύμα και την σπιρτάδα των ονείρων που δεν χάνονται ποτέ.
*Editor-at-large & PhD candidate of European & International Relations
