Προσκύνημα

του Νίκου Ερρ. Ιωάννου*

Το Κυριακάτικο πρωινό της 13ης Οκτωβρίου στη Λευκωσία, θύμιζε πολύ το καλοκαίρι του 1974. Η αίσθηση του καθήκοντος και της τιμής οδήγησε πάλι τα βήματά μου στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, συντροφιά αυτή τη φορά με συμμαθητή και φίλο που πολέμησε σ’ εκείνα τα μέρη. Σταθήκαμε προσοχή και γονατίσαμε με κατάνυξη κι ευγνωμοσύνη μπροστά στους τάφους αρκετών γνωστών και περισσοτέρων αγνώστων προδομένων ηρώων.

Την μελαγχολική αναπόληση διέκοψε ευχάριστα μια ομάδα αποτελούμενη από τον απερχόμενο Πρέσβη της Ελλάδος κ. Φωτόπουλο, τον Υπουργό κ. Σταϊκούρα και ολιγομελή συνοδεία που κατέθεσαν στεφάνι και απέδωσαν τιμές σεμνοπρεπώς, χωρίς τυμπανοκρουσίες και συνοδεία τηλεοπτικών καναλιών.

Εν όψει των τελευταίων γεγονότων και της εξελισσόμενης νέας εισβολής του αιμοδιψούς γείτονος, είναι παρήγορο που η επίσημη Ελλάς τιμά τους νεκρούς της.

Επειδή είμαστε ανάμεσα σ’ εκείνους που βίωσαν τότε την εμπειρία της εγκαταλείψεως, νιώσαμε να αναγεννάται η ελπίδα ότι μπορεί να αφυπνισθεί επιτέλους το δόγμα του ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου. Το δόγμα που αποτελεί τη μοναδική ουσιαστική αποτρεπτική Πολιτική. Συν το ό,τι αν εκδηλωθεί έμπρακτα μπορεί να προκαλέσει και μεγαλύτερο σεβασμό μεταξύ εχθρών τε και δυνητικών φίλων...

*Καρδιολόγος