του Νίκου Γκιώνη*
Σε πρώτη ανάγνωση ο λανθάνων διπολισμός ΗΠΑ – Ρωσίας είναι ασύντακτος , επιπόλαιος και γι΄αυτό επικίνδυνος…Ο Τράμπ – μπροστά στην ορατή πιθανότητα να ηττηθεί , όσο η υπόθεση Μπάιντεν ανεβαίνει – έχασε και τα όποια λιγοστά απολειφάδια σκέψης είχε στην προσπάθειά του να υποδυθεί έναν ανεξιχνίαστο ήρωα , αντίθετα με τον Ερντογκάν όπου κυριαρχεί ο σουλτανικός εθνολαϊκισμός…Άλλωστε δια των Κούρδων ο Ερντογκάν αλλάζει τα σύνορα με την Συρία πρός όφελός του και γι΄αυτό και την επέλαση την παρομοιάζει με την Κύπρο του 74 , γι΄αυτό επίσης και είναι σε ρήξη με τον Ακιντζί. Προφανώς και η όποια συριακή ζώνη καταληφθεί θα εποικιστεί βήμα βήμα στην αρχή των τετελεσμένων.
Οι Κούρδοι αναγκαστικά κάνουν πίσω – για να υπάρχουν ως διάσπαρτο έθνος- εντασσόμενοι αναγκαστικά υπό τον Συριακό Στρατό και την υπερεποπτεία των Ρώσων .
Η Ευρώπη ως ολότητα δεν μπορεί να παίξει σημαίνοντα δημιουργικό ρόλο , παρά μόνον οικονομικό υπό όρους , καθώς και δεν είναι πολιτική Ένωση και δεν έχει το δικό της αμιγές ΝΑΤΟ , κάτι που μόνον ο Μακρόν σθεναρά υποστηρίζει επισήμως και ανεπισήμως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Υπό αυτή την έννοια με το τέλος του πολέμου οι Κούρδοι ναι μεν θα υπάρχουν , αλλά ως επείσακτοι στο περίεργο μείγμα της Συρίας με συνέπεια οι προσδοκίες τους για μια αντίστοιχη Κουρδική Αρχή κατά το Παλαιστινιακό μοτίβο να πάνε πίσω , ίσως πολύ πίσω…Η μόνη εκδοχή μιάς στιβαρής διαπραγμάτευσης στο μέλλον περνά μέσα από την αλλαγή στις ΗΠΑ με τον Μπάιντεν ή την Γουόκερ στο τιμόνι και με τα εμπορικά οπλικά προγράμματα των εμπλεκομένων να τίθενται σε νέα βάση.
Η κλυδωνισμένη ΕΕ απέτυχε ως τώρα να μορφοποιηθεί πολιτικά και παρά την εμπορική της ισχύ , μπορεί να δρα διμερώς με τις ΗΠΑ ( πολιτικά ή στρατιωτικά κι όχι αυτόνομα ) ή μέσω του ΝΑΤΟ , μιας και το τελευταίο είναι Ευρωαμερικανική συμμαχία…..
Το πως θα πάνε μελλοντικά τα θέματα είναι πρόωρο να λεχθεί με ασφάλεια , κατά συνέπεια το μείζον είναι η ελαχιστοποίηση των σκοτωμένων δηλ. το ανθρωπιστικό Δίκαιο και η έμβια ύπαρξη των Κούρδων ….επιπλέον η ΕΕ πρέπει να μην απλουστεύει τις υπαρκτές απειλές περί το Μεταναστευτικό του Ερντογκάν ανακαλύπτοντας περίπου ισοδύναμα δικά της αντίμετρα κυρίως οικονομικής ..εμπορικής δυναμικής…
Ωστόσο όλα είναι υπό το βλέμμα της επιφυλακτικότητας , καθώς κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική στρατιωτική ισχύ της τεμαχισμένης Συρίας , μα ούτε και τους όρους που αμεσομελλοντικά θα θέσει ο – κατά κανόνα – δόλιος Βλαδίμηρος Πούτιν……
Κι όσον αφορά την σκληρή απάντηση εκ μέρους της Τουρκίας στον Μ. Ακιντζί – σχεδόν στα όρια της λεκτικής ρήξεως – με τις υπομνήσεις γιά το 1974 , ετούτη δεν είναι παρά η δυνητική εμπλοκή ( τουλάχιστον διπλωματική ) των Ελληνοτουρκοκυπριακών στην τρέχουσα γεωπολιτική της Μ.Ανατολής . Το τελευταίο – ακόμα και ως υπόθεση – οφείλει ήδη να μελετάται από το ΥΠΕΞ κι όχι μόνο από το ΥΠΕΘΑ.
Αρκεί να σκεφτούμε πόσο εύκολα και πιθανόν προβοκατόρικα στήθηκαν τα Ίμια , για να καταλάβουμε πόσο ευκολότερο είναι ένα απευκταίο επεισόδιο του Ελληνισμού με τον Ερντογάν ισχυρό, και αντί του Κλίντον στις ΗΠΑ τον Τραμπ.
Το ελληνικό ΥΠΕΞ χωρίς Καμμενικούς τσαμπουκάδες οφείλει το συντομότερο να απομακρυνθεί από την διπλωματική στρατηγική Μολυβιάτη , όπως συνέβη με τους Σημίτη , Θέμελη , Ροζάκη , Κρανιδιώτη….τίποτε δεν είναι εύκολο γι ΄αυτό ανάμεσα στους λεονταρισμούς και την παθητικότητα πρέπει να επανεφευρεθεί η ευελιξία , όση τουλάχιστον μπορούμε να έχουμε…
*πολιτικός μηχανικός
**πρώτη δημοσίευση: metarithmisi.liberal.gr
