της
Μύρνας Νικολαΐδου
Σε αυτά τα ενδιαφέροντα ερωτήματα κλήθηκαν να απαντήσουν οι συμμετέχοντες στην ενημερωτική συνάντηση με θέμα «Ποιος πολιτισμός για την Ευρώπη» που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του Ευρωκοινοβουλίου στην Αθήνα. Την εκδήλωση διοργάνωσε το ελληνικό τμήμα της Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (ΕΕΔ). Kεντρικός ομιλητής ήταν ο κ. Π. Δρακόπουλος, εκ των ιδρυτικών μελών του ελληνικού τμήματος.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στο επίκεντρο βρέθηκε και η σημερινή συγκυρία. Ο κ. Δρακόπουλος αναγνώρισε ότι πλέον θεωρείται παρανοϊκό να υπερασπίζεται κανείς το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Διότι, όπως είθισται, η δυστυχία του Έλληνα αποδίδεται στην ΕΕ και όχι εκεί που πρέπει. Πρόκειται για την «τρέχουσα υποκουλτούρα της μεταθέσεως ευθυνών», όπως εύστοχα ανέφερε ο ίδιος. Δηλαδή, το γνωστό σε όλους «παραμύθι»: Ο Έλλην αποδίδει ευθύνες στην κυβέρνηση και αυτή με την σειρά της στις Βρυξέλλες. Αν και τώρα, με την έξωθεν βοήθεια, οι κυβερνητικές ευθύνες έχουν πλήρως παρακαμφθή και το κεντρικό σύνθημα είναι «Για όλα φταίει η Μέρκελ». Και αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Οι Γερμανοί καταγγέλλουν τα «απείθαρχα κράτη», που καλούνται να διασώσουν και οι Βρεταννοί τις Βρυξέλλες, γιατί έχουν συγκεντρώσει υπερεξουσίες.
Πέρα όμως από την ταραχώδη σχέση μεταξύ πολιτών-ΕΕ, αυτό που πάντα προσδιόριζε την Ευρώπη ήταν ο πλούσιος πολιτισμός της. Σύμφωνα με τον κ. Δρακόπουλο ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει κεντρικό άξονα την ελευθερία του ατόμου, κάτι που είναι συνυφασμένο και με τον ευρωπαϊκό Βορρά. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίση το γεγονός ότι η Ελλάς και η Ιταλία ήταν το κέντρο και η απαρχή του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ωστόσο, σύμφωνα πάντα με τον κ. Δρακόπουλο, μετά τον 8ο αιώνα τα σκήπτρα πήρε ο Βορράς, καθώς ο Καρλομάγνος μετέφερε την «καρδιά» της Ευρώπης στο Άαχεν.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε και στον κίνδυνο ομογενοποιήσεως. Διότι μπορεί πλέον η Ευρώπη να προχωράη, με όποια προβλήματα, στην ισχυροποίησή της, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να οδηγήση στην ομογενοποίηση. Ο Ευρωπαίος πρέπει πάντα να παραμένη Γάλλος, Γερμανός και Αυστριακός, ανέφερε ενδεικτικώς ο κ. Δρακόπουλος. Και όχι να ακολουθήση το πρότυπο των ΗΠΑ ή της Κίνας. Επίσης, ένα άλλο ερώτημα που τέθηκε επί τάπητος είναι αν η παγκοσμιοποίησις και η τεχνολογική ανάπτυξις μπορούν να «γκρεμίσουν» την ανθρώπινη ιστορία. Ο κ. Δρακόπουλος ήταν κατηγορηματικός. Ανέφερε ότι κάτι τέτοιο δεν ευσταθή σε καμμία περίπτωση, γιατί χωρίς τα τεχνολογικά επιτεύγματα θα επιστρέφαμε στην βαρβαρότητα, στην εποχή των Σπηλαίων. Όσο για τις συνέπειες της παγκοσμιοποιήσεως, όλα εξαρτώνται από το κατά πόσο θα δεχθή κανείς να ομογενοποιηθή.
Σχετικά με τις επικρίσεις που δέχεται η κα Μέρκελ και κατ΄ επέκταση η χώρα της για την ευρωπαϊκή πολιτική που ακολουθεί, ο κ. Δρακόπουλος κατέστησε σαφές ότι οι Γερμανοί δεν είναι ο λαός της Μέρκελ, αλλά ο λαός του Γκαίτε. Κάθε χώρα προσδιορίζεται από τον πολιτισμό της και τους ανθρώπους του πνεύματος και όχι από τους πολιτικούς της, τόνισε εμφατικά. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεπερνάει και τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, φθάνοντας μέχρι την Ρωσία του Σοστακόβιτς και του Στραβίνσκι.
Εξ ίσου ενδιαφέρουσα ήταν και η τοποθέτησις του προέδρου του ελληνικού τμήματος της Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων κ. Αθαν. Παπανδρόπουλου, ο οποίος απηύθυνε το εξής ερώτημα; «Πόσο ευρωπαϊκή χώρα είναι η Ελλάς». Ένα ερώτημα που είναι επίκαιρό όσο και κρίσιμο και παραλλήλως δίδει την ευκαιρία σε όλους να κάνουν την αυτοκριτική τους. Γιατί, όπως ορθώς επεσήμανε ο κ. Παπανδρόπουλος, 30 χρόνια μετά την ένταξή της στην ΕΕ, η Ελλάς δεν έχει τηρήσει σχεδόν τίποτα όσον αφορά στο κοινοτικό δίκαιο και τις υποχρεώσεις απέναντι στην ΕΕ. Κάτι για το οποίο μάλιστα κάποιοι υπερηφανεύονται. Όμως αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι παραβιάζοντας το κοινοτικό δίκαιο παραβιάζεται και το δικαίωμά τους να είναι και να αισθάνονται Ευρωπαίοι.
Αυτό λοιπόν που χαρακτηρίζει την σχέση του Έλληνα με την ΕΕ είναι μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ των Ευρωπαίων Ελλήνων και αυτών που δεν θέλουν την ΕΕ. Αυτών που οραματίζονται μια ισχυρή ΕΕ και εκείνων που επιθυμούν τον μοναχικό δρόμο, μακριά της. Χωρίς φυσικά να υπολογίζουν ούτε το όφελος που έχουν οι ίδιοι αποκομίσει ούτε τις οδυνηρές συνέπειες τυχόν εξόδου της χώρας από την ΕΕ. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι το αποτέλεσμα αυτής της συγκρούσεως είναι ίσως περισσότερο αβέβαιο από ποτέ.
