Η εξάρτηση των ευρωπαϊκών τραπεζών από την Τουρκία

του Πέτρου Βενέτη

Πέρα από τις αγορές όπλων και λοιπού στρατιωτικού υλικού, τις πωλήσεις και συμπαραγωγές βιομηχανικών προϊόντων, δεν πρέπει να υποτιμούμε τις Τράπεζες.

Έγραφα πριν λίγες μέρες, ότι καλό είναι να ’χεις δίκιο, αλλά το σημαντικό είναι να μπορείς να το βρεις.

Κανονικά έπρεπε να θεωρείται εισβολή στην ΕΕ, όχι στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Αυτά τα "ηρεμήστε", "καθήστε να τα βρείτε" και διάφορα άλλα πατερναλιστικά, ταιριάζουν σε πρέσβεις καλής θέλησης και όχι σε θιγόμενο μέρος.

Αλλά δεν είναι μυστικό ότι η ΕΕ είναι σε τέτοια φάση, που τα μέλη της δεν νοιώθουν καθόλου σαν Πολιτείες μιας Ομοσπονδίας (δεν ξέρω κι αν ποτέ το νοιώσουν).

Η κάθε χώρα προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, να πάρει το maximum και να δώσει το minimum.

Όταν βλέπει ότι αυτό το ισοζύγιο δεν τη βολεύει, παίρνει το καπελάκι της και φεύγει (η Μ. Βρετανία το ’κανε, εμείς τα γυρίσαμε την τελευταία στιγμή, γιατί σταθμάρχης κατάλαβε ότι ο οδηγός είχε πάρει λάθος στροφή και το πήγαινε προς τον γκρεμό).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι αφέλεια να περιμένει κανείς να αντιδράσουν ως (έστω υπό εκκόλαψιν) Ομοσπονδία.

Δυστυχώς , είναι πολύ κοντόφθαλμή και ανιστόρητη αντιμετώπιση του προβλήματος. Ασχολούνται όλοι με το δέντρο και θα χάσουμε το δάσος.

Για το δάσος, παραπέμπω στο άρθρο του Γ. Μαρίνου, το οποίο σας έχω ήδη κοινοποιήσει παλιότερα.

"Είναι γνωστό ότι, αντιδρώντας στα ασφυκτικά πλαίσια εφαρμογής της συνθήκης των Βερσαλλιών μετά τη γερμανική ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χίτλερ ακολούθησε τη βήμα προς βήμα διεύρυνση του ζωτικού χώρου. Ξεκίνησε με την πραξικοπηματική επαναστρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας, για να ακολουθήσει η προσάρτηση της Αυστρίας υπό τις αμήχανες και ενδοτικές συμπεριφορές των νικητριών δυνάμεων που αναλίσκονταν σε ειρηνευτικές συμβουλές και αρκούνταν στις υποκριτικές καθησυχαστικές απαντήσεις του Χίτλερ, όπως καλή ώρα τώρα με τον Ερντογάν. Επόμενο θύμα υπήρξε η Σουδητία και αμέσως μετά ολόκληρη η Τσεχοσλοβακία. Αλλά ακόμα και τότε οι ειρηνόφιλοι της Δύσεως εθριαμβολόγησαν με τη συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Χίτλερ και Τσάμπερλεν, για να σχολιάσει τότε αγανακτισμένος ο Τσόρτσιλ: «Η (βρετανική) κυβέρνηση είχε να διαλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και στην ντροπή. Επέλεξε την ντροπή. Αλλά θα έχει και τον πόλεμο». Επιβεβαιώθηκε από την επίθεση κατά της Πολωνίας, αφού είχε προηγηθεί το κατάπτυστο σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ, που εξασφάλισε τα νώτα της Γερμανίας ώστε να καταβροχθίσει ανενόχλητη ολόκληρη Δυτική Ευρώπη, πριν στραφεί για την προγραμματισμένη επέκτασή του και προς ανατολάς, με τον Στάλιν αρνούμενο να πιστέψει ότι τον εξαπάτησε ο φίλος του Χίτλερ. Βήμα- βήμα κατάκτηση του ζωτικού χώρου με τους δυτικούς συμμάχους εθελοτυφλούντες και χαϊδολογούντες. Ακριβώς ό, τι συμβαίνει τώρα και με την Τουρκία. Αναζητώντας ζωτικό χώρο προς κάθε κατεύθυνση, εφαρμόζοντας μακρόπνοη στρατηγική, υποκρινόμενη φιλίες και ικανοποιώντας συμφέροντα και επωφελούμενη λαθών, κατέλαβε την μισή Κύπρο, τμήμα της Συρίας και του Ιράκ, έχει θέσει υπό την κηδεμονία της τη Λιβύη και μεθοδεύει τώρα την επέκταση της Γαλάζιας Πατρίδας στην Ανατολική Μεσόγειο με κεντρικό θύμα την Ελλάδα. Και οι φίλοι και σύμμαχοί μας, όπως και επί Χίτλερ, συνιστούν διάλογο για να καταλήξει ενδεχομένως στην ντροπή της συνθήκης του Μονάχου, χωρίς να αποτραπεί ο πόλεμος. Και όλα αυτά ενώ αγνοείται πεισματικά η ισλαμική διάσταση της τουρκικής επεκτατικότητας, για την οποία θα μιλήσουμε σε νέο άρθρο μας».

Ο Θεός να βοηθήσει κάποιος από τους κουμανταδόρους να ανοίξει και κανένα βιβλίο της Ιστορίας και να θελήσει να διαψεύσει το «η Ιστορία επαναλαμβάνεται».