του N. Peter Kramer
Το Υπουργείο Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Κίνας (Ταϊβάν) εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Νικαράγουας ανακοίνωσε την αποδοχή της «Αρχής της μίας Κίνας», διακόπτοντας μονομερώς τις διπλωματικές της σχέσεις με την Ταϊβάν και συνάπτοντας σχέσεις με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Το υπουργείο καταδίκασε επίσης έντονα την κινεζική κυβέρνηση που για μια ακόμη φορά ασκεί πίεση σε διπλωματικό σύμμαχο της Ταϊβάν, προκειμένου να διακόψει τις σχέσεις και να περιορίσει το διπλωματικό της πεδίο.
Απαντώντας στην είδηση, η πρόεδρος της Ταϊβάν κα Τσάι Ινγκ-βεν επιβεβαίωσε ότι καμία εξωτερική πίεση δεν μπορεί να κλονίσει τη δέσμευση της Ταϊβάν στις αξίες της ή να την εμποδίσει να συνεργαστεί με τη διεθνή δημοκρατική κοινότητα για την προαγωγή του κοινού συμφέροντος στον κόσμο.
Πριν από λίγα χρόνια, κάποιοι διπλωματικοί σύμμαχοι της Ταϊβάν (η Κόστα Ρίκα, ο Παναμάς και η Δομινικανή Δημοκρατία), απομακρύνθηκαν αφού η Κίνα τους προσέφερε τεράστια οικονομικά κίνητρα. Επίσης τότε, η Ταϊβάν καταδίκασε την απόφαση της Κίνας να χρησιμοποιήσει τη διπλωματία του δολαρίου για να αποσπάσει τους διπλωματικούς συμμάχους της Ταϊβάν, καθώς και τις μεθόδους καταστολής σε βάρος της. Οι προσπάθειες του Πεκίνου το μόνο που κατάφεραν είναι να διευρύνουν το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών των στενών της Ταϊβάν.
Όπως είπε κάποτε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρεξ Τίλερσον, το Πεκίνο ενθαρρύνει την εξάρτηση χρησιμοποιώντας αδιαφανείς συμβάσεις, ληστρικές πρακτικές δανεισμού και διεφθαρμένες συμφωνίες. Τα αναπτυσσόμενα έθνη πρέπει να προσέχουν να μην πέσουν στην παγίδα του χρέους όταν εμπλέκονται με την Κίνα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο κίνδυνος αυτός αποτελεί κομμάτι της πραγματικότητας.
Η διπλωματική απομόνωση της Ταϊβάν χρονολογείται από το 1971, όταν τα Ηνωμένα Έθνη μετέφεραν τη διπλωματική αναγνώριση στο Πεκίνο. Τα κράτη μέλη του ΟΗΕ ακολούθησαν. Έκτοτε η Κίνα θεωρεί την Ταϊβάν ως αποσχισθείσα επαρχία και δεν αναγνωρίζει την αυτονομία της. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, υπήρχαν 30 χώρες που αναγνώρισαν την Ταϊπέι έναντι του Πεκίνου. Ο αριθμός αυτός έχει πλέον μειωθεί στις 14 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αγίας Έδρας (Βατικανό).
Φαίνεται ότι το πόσο μακριά θα φτάσει η Κίνα στην προσπάθειά της να κερδίσει τους συμμάχους της Ταϊβάν εξαρτάται από το ποιος κατέχει την εξουσία στο νησί. Από το 2000-2008, όταν με τον πρώην πρόεδρο Τσεν Σούι-μπιαν το ανεξάρτητο Δημοκρατικό Κόμμα (DPP) ήταν επικεφαλής, η Ταϊβάν έχασε εννέα συμμάχους. Αλλά η Κίνα σταμάτησε «να κλέβει» τους συμμάχους της Ταϊβάν κατά την περίοδο 2008-2016, όταν πρόεδρος έγινε ο πιο φιλικός προς την Κίνα Μα Γινγκ-τζέου του Κουομιντάνγκ. Ανέπτυξε στενότερους δεσμούς μεταξύ των δύο χωρών, ενώ συναντήθηκε με τον ομόλογό του πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ τον Νοέμβριο του 2015 - ένα πρωτοφανές γεγονός. Αξιοσημείωτο είναι ότι το Ελ Σαλβαδόρ προσπάθησε να αναγνωρίσει την Κίνα έναντι της Ταϊβάν κατά την περίοδο της διπλωματικής αποκλιμάκωσης του Μα Γινγκ-τζέου, κάτι που η Κίνα το απέρριψε. Όμως ο διπλωματικός πόλεμος συνεχίστηκε μετά την ανάληψη των καθηκόντων της προέδρου Τσάι Ινγκ-βεν του DPP τον Μάιο του 2016, η οποία και επανεξελέγη το 2020.
Αν και η Ταϊβάν αντιμετωπίζει σοβαρές διπλωματικές προκλήσεις, η κυβέρνηση δεν θα υποκύψει στις πιέσεις της Κίνας. Η Ταϊβάν θα συνεργαστεί με φιλικά έθνη για να αγωνιστεί και να εδραιώσει την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα, και να διασφαλίσει τη νόμιμη θέση της στη διεθνή κοινότητα – σύμφωνα με ανακοίνωση της κυβέρνησης. Οι διπλωμάτες της Ταϊβάν θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του έθνους.
Από: Athanase Papandropoulos
