του Δρ. Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Αυτή η εικόνα πυροδότησε διάφορους συνειρμούς σε σχέση με τάσεις, απόψεις, κοσμοθεωρίες, υποταγή σε «ιδεολογίες», παράλληλα με κάποιες προσωπικές εμπειρίες, διαβάσματα και γιατί όχι βιώματα. «Το πρωί εκείνης της ημέρας (10 Μαΐου 1832) πήγα στο Ίδρυμα Κίγκ (Αθήνα) να ακούσω Δημοσθένη στα Αρχαία Ελληνικά, να τον διαβάζει ο Φρεορίτης, ο δάσκαλός μου και μετά να τον ερμηνεύει στα Νέα Ελληνικά.
Μερικοί απ’ τους νέους που παρακολουθούσαν την ανάγνωση δεν φορούσαν καν παπούτσια, όμως ο ευφυής και ευαίσθητος τρόπος με τον οποίο μπήκαν στο πνεύμα αυτής της μελέτης ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστος και ευχάριστος...Το ίδιο βράδυ, παρακολούθησα την τραγωδία «Ορέστης» παιγμένη από ερασιτέχνες που θα τιμούσαν οποιοδήποτε θέατρο. Εισέπραξαν από το κοινό κραυγές ενθουσιασμού» (Περιπλανήσεις στην Ελλάδα, τόμος Β’, Τζώρτζ Κόχραν, Λονδίνο 1837).
Σίγουρα δεν αρκεί μόνο αυτό το αυθεντικό απόσπασμα, μαρτυρία ζώσης πραγματικότητος, από την πρώιμη μετεπαναστατική Ελληνικότητα για γενικότερα συμπεράσματα. Διαβάζοντας όμως αυτές τις γραμμές θαυμασμού από έναν υψηλόβαθμο υπήκοο της κοσμοκράτειρας τότε Αγγλίας, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι με την Απελευθέρωση ανεδύθησαν οι καταπιεσμένες αρετές και άρχισαν να εμφανίζονται οι καρποί από το δένδρο της καλά ριζωμένης από αιώνων Ελληνικής συνέχειας.
Απλή ημερολογιακή ανάγνωση των επαναστάσεων, των θυσιών και της επιμονής των ταπεινών Ελλήνων για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, δεν αφήνει αμφιβολία για το πώς έφτασε επιτέλους το ευλογημένο 1821 να αποβεί νικηφόρο, με την καθοριστική ανυπερθέτως συνδρομή Ευρωπαϊκών δυνάμεων που είχαν ποικίλα κίνητρα, κυρίως δε συμφέροντα.
Τις μέρες μας επετεύχθη η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Ε.Ε.) η οποία μην ξεχνάμε ξεκίνησε σαν Ε.Ο.Κ. (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης). Αυτό λέει πολλά, δεν μηδενίζει τα οφέλη που απεκόμισε η Ελλάδα απ ‘αυτήν, αλλά πόρρω απέχει των συμφερόντων της Πατρίδος μας η υιοθέτηση της «Ευρωπαϊκής ταυτότητος» σαν υπέρτερης της Ελληνικής.
Υπάρχουν πάμπολλα δείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, από την συμπεριφορά των κυβερνήσεων των υπολοίπων Ευρωπαϊκών Εθνών. Δυστυχώς η Ελλάδα, είχε μία πρωτιά και διαφοροποίηση έναντι όλων των άλλων υποστηρικτών και ακολούθων της γνωστής διεθνιστικής ιδεολογίας του 20ου αιώνος. Όλοι οι άλλοι, με πρώτη τη μητέρα χώρα αυτής της ιδεολογίας (Ρωσία), προέβαλαν την Εθνική έναντι της κομμουνιστικής ιδιότητος.
Είναι γνωστές οι συνέπειες στην ταλαίπωρη χώρα μας, που ενώ ήταν στο στρατόπεδο των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αντί να καρπωθεί κάποια οφέλη, οδηγήθηκε σ’ έναν αιματηρό και πολλαπλώς καταστροφικό εμφύλιο. Και, το απίστευτο, αυτοί οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να «εκχωρήσουν» εδάφη της Μακεδονίας για ενίσχυση εκείνου του σκοπού.
Οι ξυπόλητοι ακροατές του Δημοσθένη και οι ερασιτέχνες τραγωδοί του Ορέστη αναμφίβολα ήταν φορείς Ελληνικής παράδοσης, μερικοί απ’ αυτούς δε μάλλον συνέβαλαν στο στήσιμο του Νεοελληνικού κράτους. Και δεν είναι καθόλου σίγουρο (όπως υποστηρίζουν κάποιοι) ότι πηγή έμπνευσής τους ήταν ο Διαφωτισμός...
Ίσως είναι σκόπιμο, να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο πως συνέβαλε στην Αναγέννηση, η μετάγγιση του αρχαιοελληνικού πνεύματος στην Ευρώπη από την καταστροφή του Βυζαντίου.
Ο Φιλελληνισμός απετέλεσε, τρόπον τινά, αντίδωρον αυτής της προσφοράς.
Οι απειλές και οι δοκιμασίες δεν έλειψαν ποτέ από την τρέχουσα πραγματικότητά μας. Τώρα, βιώνουμε ξανά, πραγματικά υπαρξιακή απειλή από τον τύραννο που έδιωξε το 1821.
Προσβλέπουμε και πιστεύουμε στην ιδέα της Ευρώπης, αλλά ας μην ξεχνάμε πως κατά παράδοσιν ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΩΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
*Καρδιολόγος
