Το δόγμα του σουλτάνου “θα έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα”

του Τάσου Παπαδόπουλου*

Χαρακτήρισε κάτι σαν δόγμα, μιλώντας για οριστική αρχή το “μπορούμε να έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά”, όθεν μεθερμηνευόμενον, ότι στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι η κατάληψη των νησιών του Α. Αιγαίου.

Και για να κάνουν τον περίπατό τους ανενόχλητοι, πιέζουν την Ελλάδα να αποστρατιωτικοποιήσει τα νησιά του Α. Αιγαίου, κατά το πρότυπο της Κύπρου το 1967 από το δικτατορικό καθεστώς, προκειμένου να αποβιβαστούν άνετα και να ρίξουν και μια βουτιά στα νερά της Σάμου, της Λέσβου και της Ρόδου.

Προκειμένου να δώσει στην νεο – Οθωμανική αυτή άποψη, την ανάλογη βαρύτητα, ήρθε και ένα από τα εξαπτέρυγα του Ερντογάν , ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου να δηλώσει, ότι ο αιώνας της Τουρκίας ξεκίνησε, προσθέτοντας το εξ ίσου βερμπαλιστικό, η Άνοιξη της Τουρκίας ξεκίνησε.

Το άλλο εξαπτέρυγο του σουλτάνου ο Πουαρό της Τουρκίας ο Σουλεϊμάν Σοϊλού διαπίστωσε, ότι πίσω από το πρόσφατο τρομοκρατικό κτύπημα στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, κρύβονται οι Ηνωμένες Πολιτείες και γι’ αυτό αρνήθηκε να δεχθεί τα συλλυπητήρια των ΗΠΑ. Δεν έκανε όμως το ίδιο και το αφεντικό του, που λίγες ώρες μετά, στην Ινδονησία δέχθηκε τα συλλυπητήρια του Μπάιντεν. Γι’ αυτό και η Μεράλ Ακσενέρ σχολιάζοντας το κομφούζιο αυτό, μίλησε για τσίρκο.

Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν και δυστυχώς και η αντιπολίτευση, που πλειοδοτεί, έχουν κάνει λάβαρο την επεκτατική πολιτική. Το δείχνουν καθημερινά στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη. Θεωρούν εαυτούς δύναμη ισότιμη με αυτή της Ρωσίας, με την οποία συμπλέουν στις επεκτατικές τους δραστηριότητες, και επιδιώκουν να δορυφοριοποιήσουν τα όμορα κράτη, οδηγώντας τα σε μια ιδιότυπη ομηρία.

Το κάνουν άλλωστε και στα Βαλκάνια, με την Βοσνία-Ερζεγοβίνη αξιοποιώντας το μουσουλμανικό στοιχείο της περιοχής, το κάνουν στην Αλβανία μέσω της ισχυρής οικονομικής υποστήριξης, αλλά και σε άλλα κράτη της περιοχής.

Τα όσα συνέβησαν στο πρόσφατο ταξίδι του Νίκου Δένδια στη Λιβύη, αποδεικνύουν τον βαθμό διείσδυσης της Άγκυρας στην μεταβατική κυβέρνηση της Τρίπολης. Θέλησαν να “νομιμοποιήσουν” το εκτός λογικής και κανόνων Δικαίου τουρκολιβυκό μνημόνιο, μέσω της εκβιαστικής και εκτός προγράμματος παρουσίας της ΥΠΕΞ της χώρας, στο αεροδρόμιο της Τρίπολης.

Η συνεχώς κλιμακούμενη ένταση, ο προκλητικός λόγος, οι αναλύσεις στα τουρκικά κανάλια, με πρώτο το κρατικό TRT, δεν αφήνουν περιθώρια για κανένα εφησυχασμό. Από την μια βλέπουμε τους Τούρκους αναλυτές και επικρίνουν τις ΗΠΑ για την παρουσία τους στην Αλεξανδρούπολη, λέγοντας ότι αποτελούν εμπόδιο για την ανάπτυξη των στρατευμάτων τους έως 200 χιλιόμετρα μέσα στη Θράκη. Από την άλλη οι αντίστοιχοι εμπειρογνώμονες στην Ελλάδα αναφέρονται στην άμυνα και μόνο των νησιών του Α. Αιγαίου, αποδεικνύοντας έτσι ξεκάθαρα, το ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος.

Είναι φανερό, ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε αέρα στα επεκτατικά πανιά του Ερντογάν. Τον βλέπουμε άλλωστε συχνά πυκνά να αναφέρεται στο Ματζικέρτ, στην Άλωση και όταν θέλει να χτυπήσει ιδιαίτερα την Ελλάδα, να μιλάει για την μικρασιατική καταστροφή και να επαίρεται λέγοντας ότι σας πετάξαμε στη θάλασσα. Ξεχνάει την βαρβαρότητα που είχαν κάνει οι πρόγονοί του με τον άμαχο πληθυσμό, που σφαγιάστηκε και διώχθηκε ανηλεώς, μια και τα ελληνικά στρατεύματα ήδη είχαν αποχωρήσει.

Η έπαρση, αφορά τους αμάχους, μια και οι Τούρκοι έσφαζαν όποιον Έλληνα έβρισκαν μπροστά τους, και όσοι επέζησαν, βρέθηκαν κακήν κακώς στην παραλία της Σμύρνης, ψάχνοντας απεγνωσμένα κάποιο πλωτό μέσο, προκειμένου να φύγουν, για να γλιτώσουν από τον θάνατο. Τα νταηλίκια λοιπόν αφορούν τα γυναικόπαιδα, και όχι με τις αντίπαλες στρατιωτικές δυνάμεις.

Το δυστύχημα είναι, ότι η Τουρκία παίζει σε πολλά ταμπλό, με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ που λέμε στην Ελλάδα. Συμμετέχει στο ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα υποστηρίζει τον Πούτιν και την εισβολή του στην Ουκρανία, λέγοντας ότι για τον πόλεμο αυτό ευθύνεται η Δύση.

Έχει ανοιχτούς τους διαύλους με το Σύμφωνο της Σαγκάης αντίπαλο δέος του ΝΑΤΟ, θέλει να μπει στους BRICS και οργανώνει συναντήσεις με τις τουρκόφωνες χώρες, στις οποίες επιβάλλει την παρουσία ως παρατηρητή το ψευδοκράτος.

Η πολυσχιδής αυτή διεθνής δραστηριότητα απέναντι στα συμφέροντα της Δύσης, δεν μπορεί να περνάει απαρατήρητη από την Ε.Ε., που νομίζει ότι με ατέρμονες συζητήσεις και νουθεσίες μπορεί να εξημερώσει το θηρίο.

Το προφανές δεν μπορεί να είναι ζητούμενο. Είναι καιρός η Ευρώπη να βρει το δρόμο της, να ξαναδεί τις αρχές της και να μην κάνει στραβά μάτια σε μια χώρα, που σήμερα εκμεταλλεύεται προς όφελός της και μόνο τον πόλεμο στην Ουκρανία, παίζοντας δήθεν τον ουδέτερο ή τον μεσολαβητή ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.

Ο επιτιθέμενος και ο μιμητής του είναι εδώ. Και πριν ο σουλτάνος αποτολμήσει να κινηθεί ανάλογα, να του κόψουν τα πόδια Ε.Ε. και ΗΠΑ. Γιατί ο υποψήφιος κατακτητής δεν καταλαβαίνει από λόγια. Τα έργα τον φρενάρουν. Για να δούμε αν θα ξαναδούμε την αναβίωση της πολιτικής του Τσάμπερλεν με την ανατολή του 2023.