του
Φάνη Ζουρόπουλου*
Αν μάλιστα συμπέσει εκτός από τα μεγάλα γεγονότα να σου έχουν συμβεί και κάποιες σημαντικές προσωπικές στιγμές, δεμένες με αυτά, τότε είναι που δεν διαγράφονται ποτέ.
Μια τέτοια χρονιά ήταν το 1974. Μια ανεπανάληπτη, αλλοπρόσαλλη, ταραχώδης χρονιά που συνέβησαν σχεδόν τα πάντα: Έπεσε η Δικτατορία των Απριλιανών και ξεκίνησε η περιβόητη μεταπολίτευση, ακολούθησε η Πορτογαλία, ενώ έτριζαν τα θεμέλια του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία. Η Αμερική συγκλονιζόταν από το περίφημο σκάνδαλο Ουοτεργκέιτ και δύο νεαροί δημοσιογράφοι υποχρέωναν τον Νίξον σε παραίτηση (ο μεγαλύτερος θρίαμβος της ελεύθερης δημοσιογραφίας!), ο Περόν έπνεε τα λοίσθια σε μια αιματοβαμμένη Αργεντινή, ο Καραμανλής άλλαζε Σύνταγμα, δίκαζε τους πρωταίτιους της Χούντας, έδιωχνε τους Γλυξμπουργκ με Δημοψήφισμα, το ΚΚΕ γινόταν νόμιμο μετά από δεκαετίες παρανομίας, η Ελλάδα αναστέναζε με τα τραγούδια του Μίκη, ο Πάριος και ο Νταλάρας έβγαζαν ερωτικά L.P με τα νέα τους τραγούδια, η Ελλάδα απολάμβανε ένα φοβερό καλοκαίρι, παρ’ όλο που η εισβολή στην Κύπρο του Αττίλα μας θανάτωνε σαν έθνος.
Κάπου εκεί μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα, ξεκινάει το 10ο Μουντιάλ ποδοσφαίρου, που φέρνει αντιμέτωπες δύο μεγάλες ομάδες, την Γερμανία με την Ολλανδία. Ήταν απόγευμα της 7ης Ιουλίου του ’74 που στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου 80.000 τυχεροί θεατές βλέπουν «ζωντανά», την εθνική Ολλανδίας, το «κουρδιστό πορτοκάλι», του Ρίνους Μίχελ και του 26χρονου τότε Γιόχαν Κρόιφ, κόντρα στα «πάντσερ» του Χέλμουτ Σεν και του Γκερντ Μίλερ, την εθνική Γερμανίας (Εδώ στην Ελλάδα οι τυχεροί το είδαν από τις ασπρόμαυρες οθόνες, της ΕΡΤ, οι περισσότεροι σε καφενεία, ή πλατείες γιατί τηλεόραση είχε μόνο ένα στα πενήντα σπίτι). Τον Κρόιφ οι Έλληνες τον είχαμε δει και στον μεγάλο τελικό του Ουεμπλεϊ ένα χρόνο πριν με τον Παναθηναϊκό και τον είχε φοβηθεί το μάτι μας!
Όλα αυτά ήρθαν στην μνήμη αυτές τις μέρες με τον θάνατο του «ιπτάμενου ολλανδού» του Γιόχαν Κρόιφ σε ηλικία 68 ετών, που έφυγε νικημένος από τον καρκίνο στην Βαρκελώνη.
Ο Κρόιφ που ξεκίνησε από τα «τσικό» του Άγιαξ, στο γήπεδο του οποίου δούλευε στην καντίνα, η μητέρα του, έζησε μία μυθική ποδοσφαιρική ζωή, σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο είχε διαφορετική κουλτούρα από την σημερινή! Παρόλο που δεν πήρε παγκόσμιο κύπελλο με την εθνική Ολλανδίας, κέρδισε σπουδαίους τίτλους με τον Άγιαξ, την Μπαρτσελόνα και την Φέγενορντ: 8 πρωταθλήματα Ολλανδίας και 5 κύπελλα με τον Άγιαξ, 1 πρωτάθλημα και ένα κύπελλο με την Φέγενορντ, δύο Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό και από ένα πρωτάθλημα - κύπελλο Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα.
Ποιος δεν θυμάται την ψηλόλιγνη φιγούρα που «αλώνιζε» μέσα στο γήπεδο, με την φοβερή ντρίπλα και το φαρμακερό σουτ. Έπαιρνε την μπάλα κάτω από την σέντρα περνούσε 5-6 αμυντικούς και βρισκόταν σε δευτερόλεπτα στην μικρή περιοχή του αντιπάλου… Φοβερός, έως ανεπανάληπτος!
Στα 37 του αποσύρθηκε και έγινε προπονητής στον Άγιαξ και στην Μπαρτσελόνα με δεκάδες τρόπαια, έως ότου τα καρδιολογικά προβλήματα και ο καρκίνος τον ανάγκασαν να αποσυρθεί για την τελική προσωπική μάχη, από την οποία δεν βγαίνει κανένας νικητής.
Όπως και το άλλο μεγάλο ταλέντο ο Τζορτζ Μπεστ έτσι κι αυτός είχε πάθη. Ο Μπεστ το ποτό, αυτός το τσιγάρο το οποίο δεν αποχωρίστηκε ποτέ ακόμα και την εποχή που αγωνιζόταν.
Ένα μεγάλο ταλέντο, ένας ήρωας του λαϊκού αθλήματος που λέγεται ποδόσφαιρο, που χάρισε θέαμα και τέχνη στο παγκόσμιο αυτό παιγνίδι, έφυγε στα 68 του καίγοντας τα φτερά του. Σημάδεψε μια ποδοσφαιρική εποχή που δεν υπάρχει σήμερα.
Αρκεί να δεις τα δεκάδες βιντεάκια που πλημμύρισαν το διαδίκτυο μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατος του, με τις φοβερές ντρίπλες και τα γκολ για να θυμηθείς το μεγάλο πείσμα και συνάμα τον ρομαντισμό του. Καλό ταξίδι «ιπτάμενε Ολλανδέ»…
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.), [email protected]
