του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ό,τι έγινε στο Μάτι το γνωρίζουμε πλέον. Και αυτό που ζητά ο κόσμος είναι να μην επαναληφθεί παρόμοια τραγωδία. Αυτό ενδιαφέρει, πέρα από την παραίτηση Νίκου Τόσκα και λοιπών, τις ηλιθιότητες Πολάκη και την απίστευτη ανεπάρκεια ενός πρωθυπουργού σε στημένη σύσκεψη. Το μέγα ζητούμενο είναι τα παθήματα να γίνουν μαθήματα. Όμως, το μέγιστο ερώτημα είναι: πώς μπορεί αυτό να συμβεί;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει άρδην αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις αποφασίσουν να φέρουν τα πάνω-κάτω. Θέλουν; Μπορούν; Αυτά είναι τα καυτά ερωτήματα και όλα τα άλλα περισσεύουν. Είναι λόγια φτώχειας. Αξιωματική και υπαξιωματική αντιπολίτευση θα έπρεπε να καταλάβουν ότι το παρελθόν χρεοκοπίας στο οποίο μάς οδήγησαν δεν ξαναγυρίζει. Τελεία και παύλα.
Για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της, πρέπει να απελευθερωθεί. Να ανατρέψει το πελατειακό κράτος, να διαλύσει την διαπλοκή, να εκπολιτίσει την ενημέρωση, να οικοδομήσει ένα πραγματικό κράτος δικαίου, μία κοινωνία πολιτών και όχι πελατών. Αυτές είναι οι βασικές προτεραιότητες για την επιβίωση της χώρας.
Αυτές δε τις προτεραιότητες σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου. Οι μοιραίοι αυτοί άνθρωποι είναι προϊόντα του πολιτικού εκφυλισμού που επέφερε η κρίση σε έναν λαό που ζούσε με μύθους, σε μία επίπλαστη καταναλωτική ευημερία. Έναν λαό στον οποίον κάποιες δήθεν ελίτ απαγόρευσαν να μορφωθεί και να ανοίξει τους ορίζοντές του.
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης πραγματοποιήθηκε μία πραγματική πνευματική γενοκτονία. Οι φαιοκόκκινες δυνάμεις της χώρας κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τα πάντα. Προκάλεσαν βαθειά διαταραχή σε μία κοινωνία επιρρεπή στην δημαγωγία και το ψέμμα, η οποία κατέληξε να είναι επικίνδυνα αυτοκαταστροφική.
Αυτή η τάση αφ’ εαυτή οδηγεί στην ακινησία, ήτοι στην άρνηση μεταρρυθμίσεων και αλλαγών οι οποίες ενδεχομένως συνεπάγονται την ανάληψη προσωπικών ευθυνών. Κατ’ επέκταση, η αυτοκαταστροφική κοινωνία γίνεται έντονα ιδεοληπτική –που σημαίνει ότι τα ξέρει όλα και δεν έχει να μάθει τίποτα! Στις κοινωνίες αυτές διαπρέπουν αρειμάνιοι ηλίθιοι, νάρκισσοι μεγαλομανείς, αμαθείς «παντογνώστες» και θρασείς γελωτοποιοί, που και μόνον να τούς βλέπει κανείς θα έπρεπε να αισθάνεται απέραντη σιχαμάρα.
Ωστόσο, ο εθισμός στο χειρότερο είναι μιθριδατισμός στο κακό και στο κατώτερο. Με άμεσο αποτέλεσμα να αποτελεί κυρίαρχη πραγματικότητα ο ολέθριος λαϊκιστικός μηδενισμός. Αυτόν πρέπει να καταπολεμήσουν, με όλες τις δυνάμεις τους, όλοι οι Έλληνες που θέλουν να βγουν από τον βούρκο του ψεύδους και της προς τα κάτω ισοπέδωσης.
Ευτυχώς, η χώρα ακόμα διαθέτει κάποιες ανανεωτικές και δημιουργικές δυνάμεις. Παρά το ότι 3 Έλληνες στους 10 πιστεύουν ότι ψεκάζονται, υπάρχουν άλλοι τόσοι που απορρίπτουν την βλακεία και τον οργανωμένο σκοταδισμό. Αυτοί είναι οι Έλληνες που μπορούν να αναλάβουν το έργο της προσαρμογής της χώρας μας σε έναν κόσμο απαιτητικό και έντονα ανταγωνιστικό, στο γίγνεσθαι του οποίου τον πρώτο λόγο έχουν η δημιουργικότητα, η καινοτομία, η γνώση, η αριστεία, η ευαισθησία στις αλλαγές και βεβαίως οι ανθρώπινοι πόροι.
Η Ελλάδα τού 2018, μετά την χρεοκοπία του μεταπολεμικού και κυρίως του μεταπολιτευτικού της μοντέλου, έχει ανάγκη από μία άλλη, εντελώς διαφορετική ελίτ από αυτήν που γνώρισε τα 45 τελευταία χρόνια. Είναι πλέον ζωτική ανάγκη η χώρα, και μαζί της οι άνθρωποί της, να ελευθερωθούν από τα δεσμά του παρελθόντος κα να πιστέψουν στην ζωή.
Υπό αυτή την έννοια, πρέπει να εκλείψει το κράτος ευνουχιστής. Πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας πολιτικοί για τους οποίους η εξουσία είναι αυτοσκοπός. Αυτού του τύπου η εξουσία μόνον να διαφθείρει γνωρίζει. Συνεπώς δεν υπάρχει πλέον έδαφος γι’ αυτήν. «Κάθε αλλαγή αρχίζει από την ταπείνωση της εξουσίας και όχι από την εξύψωσή της», έγραψε ο Στέλιος Ράμφος.
Άρα, μέσα σε τέτοιο κλίμα αλλαγής, νέος δεν είναι αυτός που έχει 44 χρόνια στην πλάτη του, αλλά το πρόσωπο που υλοποιεί προσδοκίες. Αυτές σήμερα στην χώρα είναι αμέτρητες. Πόσοι το γνωρίζουν, άραγε;
