του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός θα επιδιώξουν να ξεφύγουν από την τραγωδία της 23ης Ιουλίου δια της κατεδαφίσεως αυθαιρέτων και δια του αφηγήματος ότι για τους 92 νεκρούς ευθύνονται τα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα από το 1974 και μετά. Κόμματα, εξάλλου, τα οποία ο Αλ. Τσίπρας κατηγορεί ότι ανέχθηκαν τις καταπατήσεις γης και που σε κάθε περίπτωση αντιπροσωπεύουν το χθες.
Αυτό το «χθες» –του οποίου με νύχια και με δόντια υπεραμύνεται η κυβέρνηση των Συριζανέλ– θα είναι ένα από τα σλόγκαν του πρωθυπουργού εφεξής και πάνω στην σημειολογία του θα προσπαθήσει να κτίσει ένα σοβαρό κομμάτι της επικοινωνιακής του πολιτικής. Όντας πάντα πεπεισμένος ότι απευθύνεται σε έναν λαό αμαθών οι οποίοι πάσχουν και από προχωρημένη αμνησία.
Ίσως ο Αλ. Τσίπρας να μην έχει άδικο. Από τον Ιούνιο τού 2014 έχει κερδίσει πέντε εκλογικές αναμετρήσεις, συμπεριλαμβανομένου και του δημοψηφίσματος με κλειστές τράπεζες και κεφαλαιακούς ελέγχους. Από την άποψη αυτή, ας μην διαφεύγει της προσοχής ότι την παρακμή μίας χώρας και ενός λαού χαρακτηρίζει κατά κανόνα αυξανόμενη απώλεια της αισθήσεως του πραγματικού και του μέτρου. Επίσης, στην παρακμή μία κοινωνία χάνει κάθε έφεση για δημιουργία και πρόοδο και, ακόμα χειρότερα, αποστρέφεται ό,τι έχει αξία.
Αυτή είναι μία ψυχολογική κατάσταση που οι σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί δεν πρέπει να αγνοούν, γιατί μέσα από αυτήν εκτρέφονται ο χυδαίος λαϊκισμός και η ακατάσχετη ψευδολογία που τον συνοδεύει.
Το παρακμιακό αυτό περιβάλλον αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο του Αλ. Τσίπρα. Είναι κυριολεκτικά το γήπεδό του. Ο πρωθυπουργός δεν θέλει απέναντί του ευτυχείς, δημιουργικούς και ικανούς ανθρώπους. Φουκαράδες, μίζερους, στενοκέφαλους, κομπλεξικούς και φοβισμένους θέλει. Αυτοί αγοράζουν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Σε αυτούς μπορεί να πουλήσει συνωμοσίες και «ασύμμετρες απειλές». Αυτή η μάζα έλκεται από τα 200 ή 300 ευρώ δώρο που τής προσφέρει ο «ηγέτης».
Υπάρχει έτσι ένα παράδοξο στην χώρα μας. Ο πρωθυπουργός της κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους ότι αντιπροσωπεύουν το «παλιό», την στιγμή που ο ίδιος υπονομεύει κάθε μεταρρύθμιση και είναι ο κύριος θεματοφύλακας αυτού του «παλιού».
Είναι λοιπόν καιρός η αξιωματική αντιπολίτευση να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Θέλει μεταρρυθμίσεις; Αν ναι, ποιες, πώς και πότε; Ας βγει ο πρόεδρός της να μιλήσει ανοικτά και με ειλικρίνεια. Όταν ο Τσίπρας κάνει λόγο για αυθαίρετα που θα γκρεμίσει και που τελικά θα είναι ελάχιστα, η ΝΔ θα πρέπει να πλειοδοτήσει. Όταν ο Τσίπρας μιλάει για έξοδο από τα μνημόνια, να τού υπενθυμίζει ότι το τρίτο μνημόνιο είναι όλο δικό του με κόστος πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ο κόσμος δεν θέλει πλέον να ακούει ύβρεις και αναθέματα. Οι κάφροι που αρέσκονται σε τέτοιες πρακτικές είναι πια λίγοι. Η σιωπηρή πλειοψηφία θέλει προτάσεις, ελπίδα και ρήξεις. Ας το καταλάβουν αυτό οι κομματικοί καρεκλοκένταυροι με τις αράχνες στα μυαλά τους.
