του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Συγγνώμη ζητούν άνθρωποι που έχουν ήθος, παιδεία, σεβασμό προς τους άλλους, αρχές, συναισθηματική νοημοσύνη και δημοκρατική παιδεία. Πρόκειται δε συνήθως για σεμνούς και καταρτισμένους ανθρώπους που απεχθάνονται τις ψευτομαγκιές και τους κομπλεξικούς τραμπούκους. Στην αντιπέρα όχθη υπάρχουν οι στυγνοί και αρρωστημένοι δικτάτορες, για τους οποίους η βία είναι αυτοσκοπός και η εξόντωση του άλλου μία μορφή ηδονής και επιβεβαίωσης ισχύος. Το ίδιο, βέβαια, ισχύει και για διάσημα ρεμάλια τύπου Αλ Καπόνε, Εσκομπάρ και άλλων Ντίλινγκερ –τους οποίους κάποιοι θαυμάζουν για την «ευφυΐα» και την «εφευρετικότητά» τους.
Υπό τον τίτλο Αυτοί Που Μισούν Την Συγγνώμη, ο Πέτρος Μακρής έγραφε στο Βήμα της Κυριακής:
«Μόνον οι διαβόητοι ηγέτες σε προσωποπαγή αυταρχικά καθεστώτα (Στάλιν, Ντούτσε, Φύρερ, Αμίν Νταντά, Τρουχίλο, Πινοσέτ, Μαδούρο) αλλά και οι εξίσου περιβόητοι εγκληματίες με αντικοινωνική πατέντα και βούλα (Ντίλινγκερ, Αλ Καπόνε, Εσκομπάρ, Reggie και Ronnie, Demetrius Flenory, και άλλα κοινωνικά αποβράσματα) είναι απολύτως φυσικό να μισούν την λέξη “συγγνώμη”.
»Άραγε, γιατί αυτή η αποστροφή των αυταρχικών και τυραννικών τύπων προς την αυθόρμητη και αδέσμευτη μεταμέλεια; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό –που προκύπτει από τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου, όπου δεσπόζουν οι τίτλοι “Δεν ζητούν συγγνώμη”, “Αμετανόητοι”, “Ανάλγητοι”–, η επίλυση αυτής της απορίας, δεν θα δοθεί απολύτως ούτε από τον αμφιλεγόμενο για ρατσιστικές εκτροπές διάσημο εγκληματολόγο και φυσιογνωμιστή Ezechia Marco Lombroso, ούτε από καθηγητές της ψυχιατρικής, αλλά ούτε και από τους πιο έγκριτους πολιτικούς αναλυτές.
»Η απάντηση για την περιφρόνηση και το μίσος προς την λέξη “συγγνώμη” πρέπει να δοθεί από το τμήμα εκείνο του εκλογικού μας σώματος που σε ένα ποσοστό του εξαπατήθηκε για την ποιότητα των ανθρώπων τους οποίους έστειλε στην Βουλή και στο Μαξίμου, και σε ένα ακόμη ποσοστό που γνώριζε ποια αγκαθωτά μπουμπούκια εγκατέστησε, δια χειρός Αλέξη Τσίπρα, στην ανθοδέσμη των κυβερνητικών πόστων. Επομένως, μιλάμε για ευθύνη τμήματος του συνταγματικά κυρίαρχου λαού.
»Αυτό ακριβώς το τμήμα καλείται τώρα, εκ των πραγμάτων, καταψηφίζοντας τους “σωτήρες” των “αγανακτισμένων”, να τούς στείλει στα αρχικά γραφικά τσαντήρια τού 3,2%, εάν πραγματικά αυτό το τμήμα του λαού έχει διάθεση να καυτηριάσει με πυρακτωμένο σίδερο τις κεφαλές της ψευδοαριστερο-ακροδεξιάς Λερναίας Ύδρας.
»Ο γράφων δεν αστειεύεται με αυτή την φρασεολογία. Απλώς, προειδοποιεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, καταλαμβάνοντας και πάλι τα έδρανα και τα πολιτικο-οικονομικά προνόμια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει ήδη στρατολογήσει τις “χρυσές εφεδρείες” των μπαχαλάκηδων των Εξαρχείων, το “αντιεξουσιαστικό” ένοπλο παρακράτος (διότι όπλα είναι οι βόμβες μολότοφ, οι βαριοπούλες και άλλα παρόμοια), γιατί όχι και τον 11 φορές καταδικασμένο σε ισόβια για 14 πολιτικές δολοφονίες Κουφοντίνα. Την ίδια μεταχείριση με τον Κουφοντίνα απολαύει με απόφαση του Σ. Κοντονή και ο Σάββας Ξηρός της 17Ν που μόλις προχθές μετήχθη από τον Κορυδαλλό στις …φυλακές Χαλκίδας!
»Ο αμετανόητος Κουφοντίνας, εναρμονιζόμενος προς την συριζαϊκή περιφρόνηση της συγγνώμης, κάνει τώρα ηγεμονικές διακοπές με απόφαση του Σ. Κοντονή στις αγροτικές φυλακές Βόλου, όπου ο χρόνος αποφυλάκισης λογίζεται ευνοϊκά στο διπλάσιο από τις άλλες φυλακές. Αυτό σημαίνει ότι ο επίσης αμετανόητος σε αντιδημοκρατική συμπεριφορά υπουργός Δικαιοσύνης Σ. Κοντονής, προφανώς όχι τυχαία, εγκατέστησε σε αγροτικές φυλακές τον Κουφοντίνα –για την …έγκαιρη αποφυλάκισή του, γιατί όχι και για την ένταξή του στις δυνάμεις της συριζαϊκής “Αλλαγής”;
»Το τμήμα αυτό λοιπόν του εκλογικού μας σώματος που ή από άγνοια και επιπολαιότητα είτε από λανθασμένες εκτιμήσεις απογείωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον Παυλοπούλειο καλπονοθευτικό νόμο του bonus των 50 εδρών, από το 3,2% στο 35,81% το 2015, αυτοί λοιπόν οι εξαπατημένοι ή αδικαιολόγητα φανατισμένοι ψηφοφόροι καλούνται να καταβαραθρώσουν στις επόμενες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιπολαίως τον ανύψωσαν το 2015.
»Βαρύτατη ωστόσο παραμένει και η ευθύνη τμήματος του πολιτικού και, γιατί όχι, και του πανεπιστημιακού κόσμου για την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στο “παιδί θαύμα” που ήδη έχει καταβυθίσει πολιτικά, οικονομικά και ηθικά την Ελλάδα.
»Ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Φώτης Κουβέλης, έγκριτα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς, θα γνωρίσουν το χειρότερο είδος αγνωμοσύνης εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα. Ο Αλαβάνος θα αναγκαστεί στις 4.11.2016 να δηλώσει: “Μετάνιωσα που έχρισα τον Τσίπρα πρόεδρο του ΣΥΝ. Αλλά και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του”. Από την πλευρά του, ο Κουβέλης ποικιλοτρόπως συνέδραμε στην αριβιστική πορεία του τον Τσίπρα. Όμως, στις εκλογές της 10.02.2008 για την προεδρία του ΣΥΝ, παρά την ευδόκιμη πολιτική του διαδρομή, που κορυφώθηκε με τον νόμο περί “Άρσεως των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου” που τον συνέταξε ως υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ο Κουβέλης λοιπόν ως συνυποψήφιος του Τσίπρα για το αξίωμα αυτό έλαβε το 28,7% των ψήφων, έναντι τού 70,41% του ευεργετηθέντος από αυτόν Τσίπρα!
»Όμως, σε αντίθεση με τον Αλ. Αλαβάνο ο οποίος απεκήρυξε τον αγνώμονα και ανερυθρίαστο Αλ. Τσίπρα, ο Φ. Κουβέλης διάλεξε τον δρόμο της μειωτικής υποταγής του, όχι μόνον στον αχάριστο σημερινό πρωθυπουργό αλλά και στον κορυφαίο ανεκδιήγητο χαμαιλέοντα Παν. Καμμένο…
»Φωτεινές εξαιρέσεις δημόσιας αποκήρυξης του Τσίπρα είναι οι Μανώλης Γλέζος και Μίκης Θεοδωράκης. Ο πρώτος τα βρόντηξε από την ιδιότητα του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για την λανθασμένη επιλογή του της συστράτευσης με την ολιγαρχική ψευδοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεύτερος κυριολεκτικά προκάλεσε δημοσκοπικό τσουνάμι στον ΣΥΡΙΖΑ με τον παλλαϊκό, πανελλήνιο ξεσηκωμό εναντίον της προδοτικής-μειοδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών.
»Όμως, το πιο ασυγχώρητο στίγμα μειωτικής υποταγής στον αμετανόητο και θανάσιμο εχθρό της δημοκρατικής συγγνώμης, τον Αλ. Τσίπρα, το αποτελούν ακόμη και σήμερα όλοι οι υπουργοί του με ακαδημαϊκή ιδιότητα. Από τον πιο ανελέητο εχθρό των μισθωτών και συνταξιούχων Γ. Κατρούγκαλο, μέχρι τον Γ. Σταθάκη, τον επικεφαλής δημοσκοπήσεων μαϊμού Χρ. Βερναρδάκη, τον εντόνως αμφιλεγόμενο υπουργό Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, τον μοιραίο υπουργό της μειοδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών Ν. Κοτζιά, την Θεανώ Φωτίου και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
»Κανείς, μα κανείς, από όλους αυτούς τους πανεπιστημιακούς δεν ετόλμησε, ούτε διανοήθηκε, να έλθει σε ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση με το βαπτισμένο από όλους τους “παιδί θαύμα”. Πρώτον, διότι τον φοβούνται. Δεύτερον, διότι στηρίζουν την πολιτική τους καριέρα και τα εξ αυτής οικονομικά προνόμια στο “παιδί θαύμα”. Και τρίτον διότι δεν θέλουν μετά από μία συγγνώμη και μία παραίτησή τους να κολυμπήσουν στα ανεξερεύνητα βαθειά νερά των επόμενων, ολέθριων γι’ αυτούς, εκλογών…».
Πέρα από όλα όσα επισημαίνει ο Πέτρος Μακρής, υπάρχει και ένα άλλο πολύ σοβαρό θέμα. Αυτό τού κατά πόσον ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ηγηθεί μίας νέας ελληνικής κεντροαριστεράς. Σε ποιον βαθμό ένας αμιγώς καιροσκοπικός πολιτικός σχηματισμός –που συγκυβέρνησε με την χειρότερη λαϊκή δεξιά, εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του και πλειοδότησε σε χυδαιότητα και λαϊκισμό– μπορεί αύριο να υποστηρίζει ότι εκπροσωπεί μία σοβαρή και υπεύθυνη κεντροαριστερά;
Η Ελλάδα, σήμερα, στον αναδυόμενο κόσμο τού αύριο, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Έχει ανάγκη από υπεύθυνη και υψηλού επιπέδου ηγεσία, ικανή να συλλάβει και να καταλάβει τις προκλήσεις και να ανταποκριθεί σε αυτές αποτελεσματικά.
Η εποχή των προκρίτων, των μεγάλων τζακιών και των διαπλεκόμενων συμφερόντων πολιτικών, συντεχνιών και επιτηδείων, μπήκε ήδη προ πολλού στην προ του τέλους της τελική ευθεία. Το καινούργιο είναι το μέγα ζητούμενο της εποχής μας και σίγουρα αυτό δεν βρίσκεται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ κα των συνιστωσών του.
Οι δυνάμεις της προόδου στην χώρα μας βρίσκονται και κινούνται στον φιλελεύθερο κεντροδεξιό και κεντροαριστερό χώρο, μέσα από τον οποίον μπορεί να γεννηθεί και μία πραγματική δύναμη ρήξης με το παρελθόν και τις στρεβλώσεις του.
