του
Τάσου Παπαδόπουλου
Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2018 ημέρα κατάθεσης στα Κοινοβούλια της Αθήνας και των Σκοπίων από τα κυβερνητικά κόμματα των προτάσεων για την αναθεώρηση των Συνταγμάτων τους. Και οι δύο πλευρές επέσπευσαν τις καταθέσεις αυτές, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία.
Σύμπτωση θα ρωτούσε κανείς;
Ενδεχομένως, μια και οι δύο αναθεωρήσεις έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και διαφορετικούς στόχους.
Ελληνική αναθεώρηση, που προαναγγέλθηκε προ διετίας εν χορδαίς και οργάνω στο περιστύλιο του ελληνικού Κοινοβουλίου, «ωρίμασε» μετά από 24 και πλέον μήνες χωρίς να μάθουμε ποτέ, γιατί χρειάστηκε τόσος μεγάλος χρόνος για να προχωρήσει η όλη διαδικασία, ενώ αυτή που παρουσιάστηκε στα Σκόπια αφορά την υλοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Τα δύο θέματα άσχετα φαινομενικά, συνδέονται όμως μια και η κυβέρνηση επιδιώκει με την πρόταση της Αναθεώρησης να αλλάξει την ατζέντα για μια συμφωνία που έχει επικριθεί από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να αναδείξει το θέμα των αλλαγών στο Σύνταγμα με σημαία το άρθρο 86, σε συνδυασμό με τις διώξεις πολιτικών προσώπων της Αντιπολίτευσής.
Άρα υπάρχει λόγος τόσο για την καθυστέρηση, όσο και για την εσπευσμένη κατάθεση εν μέσω προεκλογικής περιόδου, που δεν είναι και η πιο κατάλληλη για να δημιουργηθούν οι απαιτούμενες πολιτικές συναινέσεις.
Ο λαός τα λέει όλα αυτά στάχτη στα μάτια, μια και παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη μας, κτυπώντας μια μπίλια στοχεύοντας όμως μια άλλη, που θα πέσει τελικά στην τρύπα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η σκοπιανή Αναθεώρηση έχει μια παρασπονδία που λέγεται ότι ο Α. Τσίπρας την αποδέχθηκε.
Κι αυτή αφορά το άρθρο 36 του σκοπιανού Συντάγματος που αναφέρεται στα δικαιώματα των βετεράνων που συμμετείχαν στους ‘’Μακεδονικούς’’ εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους και στους φυλακισμένους για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του ‘’Μακεδονικού λαού’’ και της ‘’Μακεδονικής'' πολιτειακής υπόστασης.
Εδώ το Βόρεια Μακεδονία πάει περίπατο.
Σε ότι αφορά την πρόταση της ελληνικής συνταγματικής Αναθεώρησης, από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Από την θρησκευτική ουδετερότητα, που πρακτικά σημαίνει αφαίρεση σταυρών και εικόνων από δημόσιους χώρους, δικαστήρια, σχολεία σημαίες, καθώς και κατάργηση της πρωινής προσευχής.
Ακόμη κατά προέκταση οι Δήμοι ως δημόσιοι φορείς δεν θα έχουν δικαίωμα να στήνουν φάτνες τα Χριστούγεννα και τέλος θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι και οι αργίες των πάσης φύσεως θρησκευτικών εορτών θα έπρεπε να καταργηθούν λόγω της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους.
Οι υποκριτές, σε ότι αφορά τις αλλαγές, μας λένε τώρα στην προτεινόμενη Αναθεώρηση ότι θα δώσουν πέντε βουλευτικές έδρες σε ομογενείς την ώρα που αρνούνται να υλοποιήσουν την υπάρχουσα συνταγματική επιταγή, που επιβάλει την ψήφο σε όσους Έλληνες ζουν στο εξωτερικό και είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, στον τόπο της σημερινής τους κατοικίας. Δικαίωμα που έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι, ακόμη και οι Τούρκοι.
Στο θέμα των λαϊκών δημοψηφισμάτων που εισάγουν ως δήθεν καινοτομία, θα αντικρούσει κάποιος, γιατί άραγε δεν το υλοποίησαν στο θέμα της συμφωνίας των Σκοπίων, όπου μια κυβέρνηση μειοψηφίας αποφάσισε μονομερώς την σύναψή της.
Βεβαίως στην υπόθεση της παραγραφής, που αφορά ποινικές υποθέσεις υπουργών και προβλέπεται στο άρθρο 86 του Συντάγματος, αποτελεί το τυράκι στην φάκα της Αναθεώρησης. Εδώ οφείλουν όλα τα κόμματα να συμφωνήσουν, μια και με αυτό τον τρόπο θα αφαιρέσουν το ένα και μοναδικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι υποστηρίζουν τους επίορκους υπουργούς.
Όμως αν το timing της πρότασης για την Αναθεώρηση συνδυαστεί με το κυβερνητικό πόρισμα της επί 18μηνο συνεδριάζουσας Επιτροπής της Βουλής για τα σκάνδαλα στην Υγεία και τα όσα είπε στα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ο πολύς Πολάκης, λέγοντας ότι αν δεν κλείσουμε στη φυλακή πολιτικούς δεν παίρνουμε τις εκλογές, μπορεί αβίαστα να συμπεράνει ότι δεν υπάρχουν ειλικρινείς προθέσεις στην όλη προτεινόμενη Αναθεώρηση παρά μόνο πολιτικές πονηριές και ύποπτες σκοπιμότητες.
Με τον περιορισμό των ακροτήτων που είχαν προαναγγελθεί και τη μερική ικανοποίηση των προτάσεων του ΚΙΝΑΛ, στο άρθρο 86, στην εκλογή των Ανεξαρτήτων Αρχών και στην εκλογή του ΠτΔ, που αποσυνδέεται από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, επιχειρείται μια κάποια προσέγγιση της αντιπολίτευσης.
Όμως η όλη διαδικασία δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί, μια και όπως όλα δείχνουν οι Βουλευτικές εκλογές θα συμπέσουν με την όλη διαδικασία που είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα.
Οι προτάσεις αυτές καθ’ αυτές, καλύπτουν μερικώς τις αριστερές ιδεοληψίες του 3% του μικρού ΣΥΡΙΖΑ και δεν τολμούν στην ουσία να κάνουν μια τομή, ικανή να μας βγάλει από τα σημερινά μας αδιέξοδα.
Αντί της απλής αναλογικής, που θέλουν να επιβάλουν και στο Σύνταγμα, που οδηγεί μαθηματικά σε ακυβερνησία, θα μπορούσαν να μειώσουν τους βουλευτές στους 200. Οι 150 να εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες και οι 50 σε ένα ψηφοδέλτιο Επικρατείας όπου εκεί θα υπάρχει μια πριμοδότηση στο πρώτο κόμμα.
Θα μπορούσε να υπάρχει ασυμβίβαστο υπουργού-βουλευτή προκειμένου να υλοποιηθεί επί της ουσίας, από τη μια ο διαχωρισμός εξουσιών και από την άλλη να αποκοπεί επιτέλους ο ομφάλιος λώρος της πελατειακής σχέσεις του εκλεγόμενου με τον ψηφοφόρο.
Θα έπρεπε τέλος να υπάρχουν δύο πλήρεις θητείες και όχι τρείς και να αφορούν όλους όσους εκλέγονται σε οποιοδήποτε αξίωμα.
Όλα αυτά την ώρα που η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο 2009, μια και βγήκαμε πανηγυρικά από τα μνημόνια, όμως όχι και στις αγορές, λόγος για τον οποίο μπήκαμε στα μνημόνια.
Την ώρα που τα δικαστήρια καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα στην περίπτωση των αναδρομικών και η αγωνία των συνταξιούχων έχει κορυφωθεί μια και ακόμη δεν γνωρίζουν αν θα περικοπούν ή όχι οι συντάξεις τους.
Την ώρα που στον ορίζοντα δεν υπάρχει πραγματική ανάπτυξη, μια και ούτε το Ελληνικό δεν προχωράει και η Ελλάδα σύμφωνα με τις διεθνείς κατατάξεις βρίσκεται στον πάτο, σε θέματα ανταγωνιστικότητας, επιχειρηματικού κλίματος, τραπεζικής λειτουργίας και διαφθοράς.
Γι’ αυτό και οι κυβερνητικές πονηρές πρωτοβουλίες θυμίζουν το άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
