Του
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Η πραγματική ωρολογιακή βόμβα για την ελληνική κοινωνία και την οικονομική της κατάσταση δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος της χώρας από το αντίστοιχο ιδιωτικό. Αυτό το τελευταίο μάλιστα, κρύβει αμέτρητες παγίδες και αποτελεί πραγμάτική πληγή σε μια κοινωνία αντιπαραγωγική και έντονα αποπροσανατολισμένη.
Στό πλαίσιο αυτό, εκλεκτός συνάδελφος Ανέστης Ντόκας, σε τελευταίο άρθρο του στο Reporter.gr φέρνει στο προσκήνιο και μιαν άλλη διάσταση του ιδιωτικού χρέους, την οποίαν οι πολιτικοί για ευνόητους λόγους κάνουν γαργάρα. Κάνει λόγο για το κρυφό ιδιωτικό χρέος,το οπoίο είναι ίσως πολυ χειρότερο από το επίσημο ιδιωτικό.
«Μέχρι σήμερα, γράφει ο συνάδελφος, γνωρίζουμε ότι 2 εκατομμύρια Έλληνες έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές από καταναλωτικά δάνεια και κάρτες, ύψους 15 δισ. ευρώ. Άλλοι 420.000 έχουν «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια ύψους 26 δισ. ευρώ και 305.000 επαγγελματίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις έχουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια 15 δισ. ευρώ. Όλοι χρωστούν σε όλους και φυσικά όλοι μαζί στο Δημόσιο, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το οποίο αθροίζουν πρόσθετα χρέη 90 δισ. ευρώ.
Εάν σε αυτά προστεθεί και ο δανεισμός των μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που αθροίζει «κόκκινα» δάνεια ύψους 45 δισ. ευρώ, τότε οι οφειλές του ιδιωτικού τομέα υπερβαίνουν το ΑΕΠ της χώρας και φθάνουν τα 200 δισ. ευρώ, ένα νούμερο που δεν θα μπορούσε να αποπληρωθεί στο ορατό μέλλον.
Παράλληλα, υπάρχουν και τα κρυφά χρέη που δεν καταγράφονται πουθενά, όμως είναι εξίσου σημαντικά. Πρόκειται για απλήρωτους μισθούς, που δεν έχουν καταβληθεί, απλήρωτα ενοίκια που δεν έχουν εισπραχθεί και φυσικά απλήρωτατιμολόγια. Επίσης τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι γύρω στα 3 δις είναι οι οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες.
Όλα αυτά τα χρέη, δημιουργήθηκαν τα οκτώ χρόνια των μνημονίων. Είναι χρέη που μπορεί να ξεπερνούν και το επίσημο δημόσιο χρέος (323,4 δις) αφού αρκετοί τα υπολογίζουν πάνω από 400 δις. Aπειλούν έτσι όχι μόνο την ελληνική οικονομία αλλά και την ελληνική κοινωνία, αφού πάνω από το 50% των Ελλήνων πολιτών, χρωστούν είτε στο δημόσιο είτε στις τράπεζες».
Είναι δηλαδή οι πολίτες αυτοί όμηροι του κράτους και του τραπεζικού συστήματος, γεγονός που τους αφαιρεί αποταμίευση αφ΄ενός και ελευθερία αφ΄ετέρου.
Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια κρατικοποιημένη στην ουσία κοινωνία, η οποία στην κατάσταση που βρίσκεται αποτελεί δώρο για τον σημερινό πρωθυπουργό. Διότι όσοι πιο μίζερη και φτωχοποιημένη είναι η κοινωνία αυτή, τόσο περισσότερο θα περιμένει η εξουσία να της πετάξει κάποια ξεροκόμματα εν είδει «κοινωνικής ευαισθησίας».
Κατά τα άλλα όμως, το πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους, κρυφού και φανερού, οξύνεται και τελικά αφαιρεί από την οικονομία πόρους αλλά και παραγωγικό δυναμικό. Και αυτό είναι σήμερα το σοβαρότερο πρόβλημα.Διότι χωρίς εσωτερική αποταμίευση και με τις τράπεζες στό κόκκινο,,μόνον κάποιοι αφελείς θα μπορούσαν να περιμένουν μεσομακροπρόθεσμες παραγωγικές επενδύσεις.
Ιδιαιίτερα δε σε συνθήκες που γενικότερης διεθνούς αβεβαιότητας.
