Του
Τάσου Παπαδόπουλου
Το 2019 είναι έτος πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων. Οι πολίτες θα κληθούν να εκλέξουν νέους δημοτικούς Άρχοντες, νέους Ευρωβουλευτές και τέλος νέα Βουλή, από την οποία και θα προκύψει το νέο κυβερνητικό σχήμα.
Η ευθύνη των επιλογών ανήκει στους πολίτες και κανένα λάθος για μια τετραετία ή πενταετία δεν αναγνωρίζεται, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη.
Στο θέμα των Εθνικών Εκλογών η συνισταμένη των αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι το πιθανότερο είναι να δημιουργηθεί για μια ακόμη φορά η ανάγκη συνεργασιών, μια και το πρώτο κόμμα θα χρειάζεται και ένα δεύτερο, προκειμένου να σχηματισθεί η πλειοψηφία των 151 και πλέον εδρών.
Για την ώρα τα δημοσκοπικά στοιχεία δείχνουν ότι στη νέα Βουλή τρία από τα σημερινά αρχηγικά κόμματα, που έχουν και πολλά εσωτερικά προβλήματα, χωρίς πραγματικό ιδεολογικό στίγμα, δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τον πήχη που ορίζει ο νόμος δηλ. το 3%. Τα άλλα γκρουπούσκουλα που θα εμφανιστούν, δεν φαίνεται να έχουν καμιά σοβαρά απήχηση στο εκλογικό σώμα.
Κατά συνέπεια το πιθανότερο είναι να εκπροσωπηθούν κοινοβουλευτικά πέντε κόμματα. Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή, το Κίνημα Αλλαγής και το ΚΚΕ.
Από αυτά τα δύο, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ, δεν συνεργάζονται με κανένα προκειμένου να σχηματισθεί μια νέα κυβέρνηση. Την ΧΑ δεν την θέλει κανείς, γιατί βρίσκεται εκτός συνταγματικού τόξου και το ΚΚΕ έχει δηλώσει πολλές φορές ότι δεν μετέχει σε καμιάς μορφής και σχήματος κυβέρνηση.
Μένουν λοιπό τρείς παίκτες, που μετά τις εκλογές μπορούν να συνεργαστούν για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Η ΝΔ , ό ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής.
Το αφήγημα Τσίπρα μετά την αυταπάτη της Αριστερής Ευρώπης για συνεργασίες με σοσιαλιστές και πράσινους είναι κουτσό, μια και στην Ελλάδα το εγχείρημα των Οικολόγων, σε αντίθεση με την Γερμανία, την Αυστρία και άλλες χώρες της Ευρώπης, έχει αποτύχει.
Έτσι γίνεται μονόδρομος η συνεργασία του πρώτου κόμματος, με το σχήμα στο οποίο ηγείται η Φώφη Γεννηματά. Όμως και αυτός ο χώρος παρά την προσπάθεια που έγινε στο παρελθόν, με Ποτάμι και ΔΗΜ.ΑΡ. δεν μπόρεσε να φτιάξει ένα αξιόπιστο ευρύτερης συνεργασίας σχήμα.
Το Ποτάμι αποχώρησε από το νέο σχήμα, παρά την δημοκρατική συγκρότηση του φορέα μέσω της ανοιχτής κάλπης και τώρα στον προθάλαμο της εξόδου είναι η ΔΗΜ.ΑΡ., με ότι σήμερα εκπροσωπεί, λόγω Σκοπιανού και λόγω της εμμονής του Θεοχαρόπουλου να βρεθεί και πάλι στην πρώτη θέση της λίστας του Επικρατείας.
Δηλ. το κρίσιμο τρίτο κόμμα για την μελλοντική νέα κυβέρνηση κλυδωνίζεται. Περίπτωση συνεργασίας των δύο μονομάχων αποκλείεται. Εδώ δεν είναι Γερμανία, όπου για δεύτερη φορά, με όλο το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται αυτή η συνεργασία, συνασπίσθηκαν οι κεντροδεξιοί με τους σοσιαλιστές .
Και πίσω από όλα αυτά, η δαμόκλειος σπάθη της απλής αναλογικής, δηλ. μιας δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης, χωρίς οποιοδήποτε μπόνους στο πρώτο κόμμα, που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, στο απόλυτο αδιέξοδο.
Κι αυτό, γιατί αν το δεύτερο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει μπροστά του την εκλογή του ΠτΔ στις αρχές του 2020, που μπορεί κατά το πρότυπο του 2015 να ρίξει την ολίγων μηνών κυβέρνηση, προκειμένου η χώρα να πάει σε εκλογές με το νέο νόμο, που δεν πριμοδοτεί ούτε με μια έδρα το πρώτο κόμμα.
Με αυτή την έννοια ο ρόλος του μπαλαντέρ, για τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης, αναδεικνύεται σε καθοριστικό, για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.
Μέχρι τώρα τα τρία σχήματα συνεργασίας που δημιουργήθηκαν έγιναν με βάση την αριθμητική στον διαμοιρασμό της εξουσίας. Ποιος δεν θυμάται το 4-2-1 του σχήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Με αυτή την αριθμητική αναλογία σχημάτισαν κυβέρνηση.
Για κοινό πρόγραμμα ούτε λόγος. Τα υπουργεία και οι λοιπές κυβερνητικές θέσεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτή την συνεργασία. Το ίδιο συνέβη και όταν έμειναν οι δύο εταίροι, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ.
Την αποθέωση όμως αυτής της ανίερης συναλλαγής την είδαμε στο σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οι τελευταίοι πήραν την μερίδα του λέοντος ως λάφυρο απ’ αυτά που τους αναλογούσαν, σε σχέση με το ισχνό ποσοστό που εκπροσωπούσαν στο εκλογικό σώμα.
Ήταν για τον Α. Τσίπρα ο χρήσιμος «ηλίθιος», που δεν θα μιλούσε και δεν θα λαλούσε σε μείζονα θέματα, όπως η διάλυση της Παιδείας, το απόλυτο χάος σε θέματα Ασφάλειας των πολιτών ή τέλος η άθλια κατάσταση στον τομέα της δημόσιας Υγείας που πάει από το κακό στο χειρότερο.
Παρ’ όλα αυτά, οι καρέκλες κράτησαν σφιχταγκαλιασμένους τους δύο εταίρους, που έπαιζαν κρυφτό σε νομοθετήματα, όπως η αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, που ψήφιζαν τσοντάροντας οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Το Σκοπιανό, μολονότι ήταν κόκκινη γραμμή για τους Ανελίτες, το άφησαν να προχωρήσει και λένε τώρα ότι θα αποχωρήσουν από το κυβερνητικό σχήμα όταν έρθει στο ελληνικό Κοινοβούλιο προς ψήφιση.
Η εξουσία είναι γλυκιά, προσοδοφόρα και … αφροδισιακή…
Όμως το θέμα δεν είναι όπως πολλοί λένε το πότε θα γίνουν οι Εθνικές εκλογές. Το θέμα είναι η επόμενη μέρα. Το σχήμα που θα προκύψει και οι συνεργασίες που θα επιτευχθούν. Κι αν θα είναι με βάση προγράμματα οι όχι καρέκλες εξουσίας.
Αν έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, το πάλαι ποτέ κραταιό σχήμα, που στον κορμό του παραμένει το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι άλλο από ένα πρόγραμμα σημαντικών αλλαγών, πρώτα και κύρια στη διοίκηση ενός παραπαίοντος κράτους, στην παιδεία, στη δημόσια υγεία, στην ασφάλεια των πολιτών και τέλος σε μια σειρά θεσμικών αλλαγών, ικανών να βάλουν στην άκρη το πελατειακό κράτος, την διαφθορά και την διαπλοκή, προκειμένου να δώσουν μια ελπίδα ένα όραμα σε αυτούς που θα κληθούν να το ψηφίσουν.
Έτσι θα επέλθει η Νέμεσις, έτσι θα εξιλεωθεί το ΠΑΣΟΚ στα μάτια των πολιτών για τα αμαρτήματα και τα ανομήματα του παρελθόντος.
Ιδού η Ρόδος…
