Του Τάσου Παπαδόπουλου
Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Σε πέντε εβδομάδες οι πολίτες θα κληθούν να εκλέξουν ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους. Είναι η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας μια και ο λαός θα μιλήσει με την ψήφο του.
Ανεξάρτητα πότε θα αποφασίσει ο Α. Τσίπρας να κάνει τις Εθνικές εκλογές, τα αποτελέσματα που θα προκύψουν από την τριπλή αυτή αναμέτρηση θα κάνουν φανερή την βούληση του Ελληνικού λαού, για το που θέλει να πάει ο τόπος.
Για την ώρα ελάχιστα ακούμε για το διακύβευμα των Ευρωεκλογών και αυτών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα συμπέσουν χρονικά.
Τα θέματα που επιπλέουν στην αχαμνή πολιτική ζωή της χώρας είναι η Novartis , ο Πετσίτης και εσχάτως ο Κουρουμλής που φωτογραφήθηκε με τον Αμβρόσιο και προκάλεσε σάλο στις τάξεις του Σύριζα.
Βεβαίως ο Α. Τσίπρας έχει σηκώσει το λάβαρο εναντίον της ακροδεξιάς, που όμως έμμεσα πριμοδοτεί αφήνοντας την δίκη της Χρυσής Αυγής να σέρνεται σε όλη την διάρκεια της τετραετίας του και κάνοντας ότι δεν άκουσε από τα όσα λέει ο πρώην εταίρος του στην κυβέρνηση, περί συμπόρευσής του με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι.
Κατά τα άλλα κατηγορεί τον Κ. Μητσοτάκη ότι συμπλέει με τον Ορμπάν την ώρα που ο Πρόεδρος της ΝΔ πρωτοστάτησε στην αποπομπή του δεύτερου από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Αλλά το κυριότερο, ο επικεφαλής του Σύριζα παίζει με τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά, που τα τσουβαλιάζει όλα σε ένα πακέτο δείχνοντας τον Κ. Μητσοτάκη.
Αν δεν έχει αντιληφθεί κανείς την καταχθόνια τακτική του, που στην ουσία παραπέμπει σε άλλες εποχές, αυτές που μας οδήγησαν στον αιματηρό εμφύλιο. Καλό θα ήταν να δούμε αυτή την όψη του αφηγήματος Τσίπρα και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας μια και οδηγούν στον απόλυτο διχασμό.
Γιατί μπορεί ο Τσίπρας που διάβασε στα νεανικά του χρόνια ολίγον Μαρξ, να διαβάσει στις μέρες μας και ολίγον τους θεωρητικούς του φιλελευθερισμού και κυρίως αυτούς της Αυστριακής σχολής, που θεωρούν πέρα από την ελευθερία της οικονομίας, ότι το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει στην Άμυνα και στην εξασφάλιση ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας σε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη.
Όμως ο Α. Τσίπρας επιμένει στο δικό του αφήγημα και μας λέει πόσο επιτυχής ήταν η θητεία της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια, αγνοώντας και τους εκατό νεκρούς στο Μάτι, αλλά και τους άλλους 24 στην Μάνδρα Αττικής.
Οι παρεμβάσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση στη διάρκεια της θητείας του περιορίστηκαν στην Απλή Αναλογική και στην κατάτμηση των δήμων σε μερικά νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου.
Τι έκανε για να δώσει όμως για να δώσει πραγματική οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια στους Δήμους και τις Περιφέρειές; Γιατί δεν πέρασε απευθείας έσοδα από τον φόρο των ακινήτων(ΕΝΦΙΑ) στους Δήμους; Γιατί δεν έδωσε τα έσοδα από τα τέλη κυκλοφορίας στις Περιφέρειες; Τέλος γιατί κρατάει στο υδροκεφαλικό κράτος 23.000 αρμοδιότητες έναντι των εξακοσίων που έχουν οι Δήμοι;
Αυτές είναι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν. Αντίθετα παρατηρούμε επικαλύψεις αρμοδιοτήτων, τόσο σε σχέση Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Κεντρικής Διοίκησης, όσο και μεταξύ των υπερβολικά πολλών υπουργικών θώκων, που έγιναν προκειμένου να βολέψουν τις στρατιές των διψασμένων για εξουσία.
Οι επικαλύψεις αυτές οδηγούν στην ανεύθυνη λειτουργία δομών και υπηρεσιών και είναι φανερές δια γυμνού οφθαλμού, στα υπουργεία Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Ψηφιακής Πολιτικής, ειδικότερα στο θέμα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
Λόγω προεκλογικής περιόδου ακούμε καθημερινά να ανακοινώνουν νέες προσλήψεις να επαίρονται ότι πέτυχαν να καταργήσουν το 1 προς 5 και να δεχθούν οι δανειστές μας το ένα προς ένα εισόδους στον δημόσιο τομέα. Όλα αυτά χωρίς κανένα προγραμματισμό αναγκών, χωρίς να προηγηθεί μια αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ψηφιακή εποχή, που είναι παρούσα στη ζωή μας.
Το υπερφορτωμένο κράτος σε προσωπικό χαμηλών συνήθως προσόντων, έχει σαν αποτέλεσμα την υπερφορολόγηση, που οδηγεί στην ακραία φτώχεια ανθρώπους που μέχρι χθες τους κατέτασσε κανείς στη μεσαία τάξη. Έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση αυτών που οφείλουν στην Εφορία, στα Ασφαλιστικά Ταμεία και αυτών που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους.
Η επιδοματική πολιτική εν είδη ελεημοσύνης, μια και οι δουλειές που προσφέρονται μέσω μερικής απασχόλησης είναι των τριακοσίων ευρώ, δεν λύνουν το ουσιαστικό πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα μας.
Οι νέοι φεύγουν από την χώρα μας, η οποία αποψιλώνεται από επιστήμονες στις δυναμικές ηλικίες και το δημογραφικό λόγω μειωμένων γεννήσεων θα υπερσκελισθεί από το brain drain που αποψιλώνει την χώρα μας πολύ νωρίτερα απ’ ότι οι δραματικά μειωμένες γεννήσεις.
Οι ψηφιακοί δείκτες κατατάσσουν την χώρα μας στην 27η θέση των 28 της ΕΕ. Η Ελλάδα ζει σε ένα διοικητικό μεσαίωνα με 52 υπουργούς, αν. υπουργούς και υφυπουργούς, αντί των 18 πολύ μεγαλύτερων χωρών σπαταλώντας κεφάλαια και ανθρώπινο δυναμικό προκειμένου να βολευτούν οι «ημέτεροι».
Η αναποτελεσματικότητα του κράτους είναι οφθαλμοφανής, λόγος που απομακρύνει ξένους επενδυτές, μια και ο χρόνος στην Ελλάδα για την επίλυση μιας αστικής ή εμπορικής διαφοράς είναι 670 ημέρες, όταν στην Σλοβακία είναι 130, στην Εσθονία 139 και στη Ρουμανία 153.
Όταν ακούμε τον Α. Τσίπρα να εξαγγέλλει τέταρτη νομική σχολή στην Πάτρα την ώρα που στους 100.000 κατοίκους στη χώρα μας αναλογούν 670 δικηγόροι, 98 στη Γαλλία, 142 την Ελβετία και 164 στο Βέλγιο.
Όλα αυτά δείχνουν ότι λαϊκισμός και διχασμός, είναι όπλα όχι εναντίον των πολιτικών αντιπάλων, αλλά εναντίον της ίδιας της κοινωνίας που αφυδατώνεται καθημερινά…
