Του Ηλία Καραβόλια
Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ της εντύπωσης του πραγματικού και της πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα είναι ότι δεν έγειρε δεξιά η νεοελληνική κοινωνία μετά τις κάλπες, και αυτό οφείλουν να το κατανοήσουν οι επερχόμενοι στην εξουσία.
Πραγματικότητα επίσης είναι ότι δεν είχε στραφεί ποτέ μαζικά προς τα αριστερά η κοινωνία και ιδού η σύγχυση των απερχόμενων: νόμιζαν ότι το 2015 οι ψηφοφόροι του 35% έγιναν αριστεροί. Στρατηγικό σφάλμα που εξηγεί τις πολιτικές κατά της μεσαίας τάξης μετά την ανάληψη της εξουσίας και τις ψευδαισθητικές αυταπάτες για την ψηφοθηρική (στο τέλος) αναδιανομή πλούτου.
Πραγματικότητα είναι επίσης ότι η Ευρώπη μετά τις πρόσφατες εκλογές δείχνει ότι γέρνει παντού- προς τον ευρωσκεπτικισμό, τον εθνικισμό, την οικολογία: πάντως ούτε αριστερά ούτε δεξιά.
Η αλήθεια φυσικά είναι ότι δεν μπορεί να αναλυθεί η συμπεριφορά των ψηφοφόρων όταν απέχει το 50-60% εξ αυτών. Και οι απέχοντες μπορεί να μην είναι καν κεντρώοι, ίσως ούτε κεντροαριστεροί/κεντροδεξιοί. Απλά απέχουν. Επιλέγουν να μην επιλέξουν, να μην ρίξουν την πολιτική τους ταυτότητα στο ιερό της κάλπης.
Έτσι γεννιέται η κολοβή Δημοκρατία που μετασχηματίζει ένστικτα και πάθη σε ηγεμονίες, σε σύνολα από αμήχανες εξουσιαστικές συμπεριφορές και μεσσιανικά σύνδρομα. Όπως οι απερχόμενοι: ένας ασύνδετος ακτιβισμός μιας ξεπερασμένης εποχής, απροσάρμοστες πρωτοβουλίες και δήθεν αυταπάτες στα νέα δεδομένα που γέννησαν τα μνημόνια.
Το κτητικό σύνδρομο, η εξ αρχαιοτάτων χρόνων ελληνική ιδιοκτησιακή λογική, κερδίζει πάντα το εξουσιαστικό καθήκον. Ως λάφυρο και μόνο νοείται το Κράτος σε κάθε επίπεδο(τοπικό/εθνικό). Εδώ σταματάει- κάθε φορά που διεξάγονται εκλογές- η νεοελληνική Ιστορία: στην ιδιοκτησιακή λογική των θεσμών εξουσίας και διακυβέρνησης.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ο αντικατοπτρισμός της αριστερής αδυναμίας διαχείρισης μιας δημοσιονομικής κανονικότητας. Παράδειγμα ότι δεν απέδωσε η διανομή των υπερ-πλεονασμάτων. Οι πολλοί ήθελαν οξυγόνο διαρκείας και όχι ασπιρίνη. Γι’ αυτό και παραμένει ασθενική η μεσαία τάξη (η οποία εδικαιούτο μερίσματος νωρίτερα).
Αγνόησαν οι κυβερνώντες ότι σε καθεστώς έκτακτης οικονομικής πολιτικής χρειάζονται ισομερείς παροχές και τόνωση της ζήτησης συμμετρικά, όχι οριζόντια και όχι μόνο από τους κάτω. Η κευνσιανή θεωρία έχει πλέον αντικατασταθεί από μετά-κευνσιανές αρχές.
Κάπως έτσι η πραγματικότητα ξεπερνάει τις τεχνοδομές της Πολιτικής. Τα κόμματα είναι πλέον ομοιώματα. Και αποκαθηλώνονται με την ίδια ευκολία προσομοίωσης τους στην εξουσία. Δεν υπάρχουν πλέον παρά μόνο ως κεντρικοί Servers, ως logistics από τα οποία ξεκινάει η διανομή του πολιτικού προϊόντος που καταλήγει τελικά σε μια έξωθεν επιβαλλόμενη βιοπολιτική διαχείριση κυριαρχώντας τις μάζες που απλά υποτάσσονται μπροστά στον φόβο της ελευθερίας.
Αυτός ο φόβος οδηγεί στην ψευδαισθητική ασφάλεια που προσφέρει το παλαιό συστημικό καθεστώς συμμόρφωσης με τροχιές μόνιμης προσαρμογής στην οικονομική ορθοδοξία. Γι αυτό και ο Μητσοτάκης δεν έρχεται ως ο διατάσσων μια κανονικότητα.
Η ΝΔ δεν θα πάρει την εξουσία ως η αντι-συστημική επιλογή στην οικονομική πραγματικότητα αλλά ως ελλειπτικός δορυφόρος μιας τροχιάς που διαγράφει μόνιμα ένα 15-20% της κοινωνίας, (όχι γύρω από τις συντεταγμένες δεξιάς/αριστεράς αλλά γύρω από την εμμονική νεοελληνική τραμπάλα ελπίδας/υποταγής.)
Η βιοπολιτική θα κερδίζει πάντα την ψηφοθηρική αναδιανεμητική πολιτική και έτσι πάντα η Αριστερά θα κάνει το λάθος να νομίζει ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνική κινητικότητα μέσω επιδομάτων. Ο δε νεοφιλελευθερισμός αντιθέτως ’’πείθει’’ μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού ότι μπορεί να κουνήσει την αόρατη χείρα και αντί επιδομάτων να γεννήσει πλούτο για όλους.
Πρόκειται για δίδυμες αυταπάτες με διαχρονικό αποτύπωμα στην Ιστορία γι’ αυτό και υποχωρούν παντού τα παραδοσιακά συντηρητικά και σοσιαλιστικά κόμματα....
