Του Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Από τα βάθη των αιώνων, η στρατηγική θέση και ο πλούτος (χαλκός, μεταλλεύματα) ήταν και παραμένουν (αέριο, υδρογονάνθρακες) ευχή και κατάρα για την Κύπρο.
Ένεκα τούτων, έχει δεχθεί αλλεπάλληλες εισβολές, καταλήψεις, σκλαβιές. Αφ’ ότου όμως κατέπλευσαν στ’ ακρογάλια της οι Αχαιοί και οι Αρκάδες μεταξύ 15ου και 13ου αιώνα π.Χ. αφομοιώθηκαν και διατήρησαν αλώβητο τον Ελληνικό της χαρακτήρα όπως εκφράζεται με τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την θρησκεία.
Κι όπως λέει ο Κωστής Παλαμάς στο ποίημά του ΚΥΠΡΟΣ «πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες καρδιά».
Από το 1960 εγκαθιδρύθη το καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρά το γεγονός ότι «εδόθη» μετά από έναν επικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα με σκοπό της Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα οι πρόνοιες του Συντάγματος εξασφάλισαν εις το διηνεκές κυρίως τα συμφέροντα του Ηνωμένου Βασιλείου και επανέφεραν με κυριαρχικά και επεμβατικά δικαιώματα την Τουρκία.
Εν όψει της επισκέψεως του νέου και πολλά υποσχόμενου από την μέχρι τώρα πορεία του Πρωθυπουργού της Ελλάδος, θα επιχειρήσω μία προσέγγιση υπό μορφή γρίφου.
Εκδοχή πρώτη. Είναι η Νήσος Κύπρος, μια άλλη Ελλάδα;
Εκδοχή δεύτερη με αφαίρεση του κόμματος και του ερωτηματικού. Είναι η Νήσος Κύπρος μια άλλη Ελλάδα.
Εκδοχή τρίτη. Είναι η Νήσος Κύπρος, άλλη μία Ελλάδα; (αντιμετάθεση των μία και άλλη).
Εκδοχή τέταρτη χωρίς ερωτηματικό. Είναι η Νήσος Κύπρος άλλη μία Ελλάδα.
Με επίκληση, εκμετάλλευση ή διασυρμό και εμπαιγμό γύρω από αυτές τις εκδοχές εξυφάνθη το δράμα που οδήγησε σε «πεφωτισμένες» αναζητήσεις τρίτων δρόμων, σε φανατισμούς και διάσπαση του εσωτερικού μετώπου, με επακόλουθο την εισβολή και την κατοχή της μισής περίπου Νήσου από την Τουρκία.
Κατά τραγική χρονική συγκυρία κορυφώνεται, αυτόν, τον 45ο Ιούλιο από το 1974, η επιθετικότης της Τουρκίας με επίκεντρο και πρόφαση τον υποθαλάσσιο πλούτο. Δεν μένει πλέον καμία αμφιβολία, ότι, αμετακίνητος στόχος είναι η επικυριαρχία και ολική κατάληψη της μικρής Πατρίδος.
Έχουμε δικαίωμα να το επιτρέψουμε αυτό ή μπορούμε να αντλήσουμε Δύναμη από τα ΟΧΙ που αντιλαλούν στα βουνά του Μαχαιρά και του Πενταδάκτυλου, τα αιματοβαμμένα παράλια της Κερύνειας και την Κίμωνος Ακτή; Ακόμη και το ΟΧΙ του 2004 αποκτά ιδιαίτερη αξία, διότι αν δεν είχε ακουστεί τόσο ξεκάθαρα, τα θεωρούμενα χρυσοφόρα κοιτάσματα, έκτοτε θα ανήκαν με την υπογραφή μας, στο «Τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο» και στην αιγιαλίτιδα ζώνη των Βρετανικών βάσεων!!
Ας αφουγκραστεί ο Πρωθυπουργός της Μητρός Πατρίδος τις προθανάτιες ζητωκραυγές των απαγχονισμένων των Κεντρικών Φυλακών, υπέρ της Ελλάδος, την ιαχή ΑΕΡΑ των ηρώων της ΕΛΔΥΚ, το ρέκβιεμ των από κάθε γωνιά της Ελλαδικής Γης αναπαυομένων στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και ύστατη, τη φωνή του δια βίου στρατιώτη της Ελλάδος Διγενή. Αυτού που διεξήγαγε τον Απελευθερωτικό Αγώνα, εγκαθίδρυσε από το 1964 πραγματικά ισχυρό Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα και ξαποσταίνει σ’ έναν, τω όντι, ταπεινό τάφο δίπλα στο κρησφύγετο του...
Αυτό το δόγμα πρέπει να αναστηθεί, διότι, μόνον η Δύναμη αποτροπής μπορεί να αναχαιτίσει τον αρπακτικό γείτονα, σε συνδυασμό με ισχυρές και σταθερές συμμαχίες όπως με Αίγυπτο, Ισραήλ και ΗΠΑ.
Νιώθω ότι αυτή η κραυγή-έκκληση για αναβάπτιση σε προγονικές αξίες, θα γίνει πιο δυνατή αν ενισχυθεί από τους στίχους του Κώστα Μόντη:
«Ελάχιστοι μας διαβάζουν
ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας.
Μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι
σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά
όμως, αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά»
*Καρδιολόγος
