Του Φάνη Ζουρόπουλου*
70 χρόνια πριν, τέλη Αυγούστου του 1949 τα όπλα σίγησαν στο Γράμμο και η εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, η «μαύρη σελίδα» της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας έπαιρνε τέλος.
Τα αίτια αυτής της σύγκρουσης, οι άνθρωποι που τη δημιούργησαν, οι τακτικές που ακολούθησαν, οι εμπλεκόμενοι, τα ανεξίτηλα σημάδια και οι πληγές που άφησε πίσω της έχουν αναλυθεί από δεκάδες ιστορικούς με ρίζες και στα δύο στρατόπεδα, σε διεθνή συνέδρια - ημερίδες και τελευταία από επιστημονικές ιστορικές έρευνες που ερμήνευσαν τον Ελληνικό Εμφύλιο όχι σαν ντέρμπυ ανάμεσα σε δύο πολιτικές παρατάξεις, αλλά ως μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία, από την οποία οι νέες γενιές είχαμε πολλά να διδαχθούμε.
Ο ίδιος ο Ελληνικός λαός μάλιστα μετά το 1950, δείχνοντας μια απίστευτη ωριμότητα άφησε πίσω του τα εμφύλια πάθη και ρίχθηκε με τα μούτρα στην ανοικοδόμηση της ρημαγμένης χώρας, παρά τις βλακώδεις αποφάσεις της «νικήτριας» δεξιάς να συνεχίσει τις διώξεις σε μια ηλίθια ρεβανσιστική πολιτική…
Ο εμφυλιοπολεμικός λόγος επανήλθε στο προσκήνιο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέσα από την αναζωογονημένη αριστερά, τα «αντάρτικα», τις κορόνες περί «ένοπλης επανάστασης», άλλων ευτράπελων που μόνο για γέλια ήταν… και ξεφούμησε μετά την «ενηλικίωση των επαναστατημένων νιάτων»!...
Η οικονομική κρίση του 2009 όμως ξανάφερε δυναμικά στο Ελληνικό λεξιλόγιο τον εμφύλιο . Αυτή τη φορά όμως για να επιβεβαιώσει την ρήση ότι «η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο σαν φάρσα»!... Και την επαναφορά έκαναν οι «αγανακτισμένοι» του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της «Χρυσής Αυγής», που χρησιμοποίησαν πύρινα εμφυλιοπολεμικά συνθήματα, για να απαξιώσουν ηθικά τις φιλελεύθερες δυνάμεις, δηλητηριάζοντας το πολιτικό περιβάλλον και δημιουργώντας μια τοξική πολιτική ατμόσφαιρα, η οποία όχι μόνο εξέθρεψε αλλά και «νομιμοποίησε» ηθικά και πολιτικά φαινόμενα ατομικής βίας, επιθέσεις ακροαριστερών ομάδων κατά της αστυνομίας, προπηλακισμούς «μνημονιακών» πολιτικών και πανεπιστημιακών κ.α..
Στις πλατείες των «αγανακτισμένων» συναγελάστηκαν η άκρα Αριστερά και Δεξιά και επήλθε η ώσμωση των δύο χώρων που έμελλε να συγκυβερνήσουν για 4 χρόνια την χώρα.
Η πολιτική της Γερμανίας στο Ελληνικό ζήτημα θεωρήθηκε νέα κατοχή, με διορισμένους γκαουλάιτερ η Τρόικα έπαιζε το ρόλο των άλλοτε κατοχικών δυνάμεων, ενώ η πάλη κατά των μνημονίων μετατράπηκε σε νέο… απελευθερωτικό αγώνα του «αλύγιστου Ελληνικού» λαού με την αριστερά πρωτοπόρα και τον ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής ενός νέου ΕΑΜ!...
Οι μνημονιακοί έγιναν οι νέοι «δοσίλογοι» οι «Τσολάκογλου» και οι «Ταγματασφαλήτες» … Το σχέδιο των σκοτεινών εγκεφάλων της προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ έπιασε. Το κλίμα πόλωσης και φανατισμού του 1940 αναβίωσε όπως στην Κατοχή που δεν είχε άλλη δυνατότητα κανείς από το να είναι πατριώτης ή προδότης και μετατράπηκε στο «ή με εμάς, ή με αυτούς»!...
Το φαιδρό της Ιστορίας είναι ότι κανείς δεν τα πίστευε ούτε ήταν διατεθειμένος να πάρει τα όπλα και να …βγει στο βουνό, πράγμα που αποδείχθηκε περίτρανα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνώντας με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, αποδέχθηκαν πλήρως εφάρμοσαν και επαύξησαν τα μισητά μνημόνια!... Ήταν απλά ένα επιτελικό σχέδιο αριστερών εγκεφάλων να ξυπνήσουν μνήμες να πολώσουν και να ξαναβρεθούν στο προσκήνιο. Και τα κατάφεραν, με αποτέλεσμα να ξαναφέρουν την χώρα στα πρόθυρα μιας νέας χρεοκοπίας!...
Το ερώτημα λοιπόν που ξαναμπαίνει 70 χρόνια μετά την λήξη του ένοπλου εμφυλίου και την επιθετική επανεμφάνιση στο πολιτικό λεξιλόγιο της κρίσης, οφείλεται στο ότι η περίοδος αυτή της Ιστορίας μας άφησε πίσω της ένα βαθύ και ανεξίτηλο τραύμα που δεν λέει να ξεφτίσει και αναζωπυρώνεται όταν υποδαυλιστεί;…
Η απάντηση δεν είναι εύκολη!Τουλάχιστον επιστημονικά. Μερικοί μελετητές του φαινομένου συμφωνούν ότι ένα τόσο δραματικό γεγονός αποκτά «νοηματικές διαστάσεις με διαγενεακή αναφορά». Γίνεται δηλαδή, συλλογική εμπειρία και στις επόμενες γενιές, ένα «πολιτισμικό τραύμα»… Είναι όπως μου έλεγε ο αείμνηστος Ρένος Αποστολίδης «υποβόσκων κίνδυνος, κάτω και από την καθημερινότητά μας».
Άλλοι λένε ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα πολιτισμικό τραύμα από την περιέργεια ή ακόμα και την γοητεία που ασκεί στους νεώτερους μια σκοτεινή πτυχή του παρελθόντος, μαζί με ρεβανσιστικές τάσεις που υπάρχουν σε απογόνους αριστερών συμμετεχόντων στην σύγκρουση, που ξαφνικά η εργαλειοποίηση της Ιστορίας, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ξυπνάει μνήμες για «ρεβάνς», αποδίδοντας πρόσκαιρους πολιτικούς καρπούς.
Ίσως, 70 χρόνια μετά, με δύο «αναζωπυρώσεις», είναι ευκαιρία ο καθένας από μόνος του να δώσει μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, βλέποντας τον εμφύλιο ΜΟΝΟ σαν μια φρικτή ιστορική στιγμή της Ιστορίας μας, εκεί δηλαδή που έπρεπε από χρόνια να τον έχουμε κατατάξει!...
*Επίτιμος εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και τέως Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
