του Τάσου Παπαδόπουλου
Αξίζει να σημειωθεί ότι η περιοχή, που δεσμεύεται ανήκει εξ ολοκλήρου στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και ως εκ τούτου αυτού του είδους οι έρευνες εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της χώρας μας. Όλα αυτά τα αγνοεί η Τουρκία και ως σύγχρονος πειρατής της Μεσογείου, κινείται όπως οι παλαιότερων εποχών κουρσάροι εφαρμόζοντας το δίκαιο του ισχυρότερου.
Αυτή η νέα προκλητική ενέργεια της Άγκυρας, μπορεί να μην έτυχε της ανάλογης δημοσιότητας και προσοχής, που της άξιζε, αποτελεί όμως μια πρώτη κίνηση, που σκοπό έχει, αφενός να αμφισβητήσει εμπράκτως την υφαλοκρηπίδα Ρόδου και Κρήτης και αφετέρου να ανοίξει τον δρόμο της δημιουργίας ΑΟΖ ανάμεσα στην Τουρκία και την Λιβύη.
Παράλληλα να προετοιμάσει το έδαφος, να εμφανιστούν στην ίδια περιοχή ερευνητικά σε πρώτη φάση πλοία, για να ακολουθήσουν γεωτρύπανα στη συνέχεια. Για την ώρα, δεν είδαμε μια ξεκάθαρη ελληνική αντίδραση.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι το τεστ σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που επιχειρεί ο Ερντογάν, αν μείνει αναπάντητο, τότε θα θεωρήσει, ότι ου ανοίγει ο δρόμος, να προχωρήσει στα επόμενα κατακτητικά του βήματα.
Μετά τον χάρτη της «γαλάζιας πατρίδας» των 462.000 τετραγωνικών μιλίων, που καλύπτει το μισό Αιγαίο και ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, τώρα κάνει πράξη και υλοποιεί το σχέδιο επέκτασης της κυριαρχίας του, σε ελληνικών συμφερόντων περιοχές.
Και δεν επιτίθεται μόνο στην Ελλάδα. Το κάνει και στην Κύπρο απειλώντας με άνοιγμα της κλειστής περιοχής των Βαρωσίων, που βρίσκονται στο παραλιακό μέτωπο της επαρχίας Αμμοχώστου, αγνοώντας τα απαγορευτικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που καλούσαν, από τη δεκαετία του ’80, τις κατοχικές δυνάμεις της Τουρκίας να αποδώσουν την περίκλειστη πόλη στους νόμιμους κατοίκους της, δηλ. στους Ελληνοκυπρίους.
Μετά τον θαλάσσιο Αττίλα, που έχει περικυκλώσει την Κύπρο με ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα, ακολουθεί τώρα μια νέα εκβιαστική κίνηση πρωτοφανούς περιφρόνησης του Διεθνούς Δικαίου και των αποφάσεων του Σ.Α.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των προκλητικών κινήσεων είναι η μεν Λευκωσία να δεχθεί, πριν από τη λύση του κυπριακού, να μοιραστεί με το παράνομο ψευδοκράτος τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, η δε Αθήνα να καθίσει με το πιστόλι στον κρόταφο, να συνομιλήσει όχι μόνο για την ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας, αλλά για όλο το εύρος των τουρκικών απαιτήσεων, που έχουν για παραμέτρους την άρνηση ΑΟΖ του νησιωτικού συμπλέγματος, τις διεκδικήσεις 18 ή και περισσοτέρων ελληνικών νησιών, και ποιος ξέρει τι άλλο θα σκαρφιστούν μέχρι τότε.
Παράλληλα ως όπλο εκβιασμού απέναντι στην Ελλάδα και την ΕΕ ο Ερντογάν, χρησιμοποιεί το προσφυγικό, και απειλεί ότι αν ανοίξει την κάνουλα, μέχρι και εννέα εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που θα κατακλύσουν την Ευρώπη.
Όμως και με την Δύση γενικότερα τα έχει βάλει. Με τους S-400 που ήδη προμηθεύτηκε έχει απέναντι του το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Παίζει παιχνίδι ταυτόχρονα και με την Δύση και με την Ρωσία. Οι Αμερικανοί μπορεί να μην προχώρησαν στην παράδοση των F-35, αλλά ουδείς γνωρίζει, αν ο Τραμπ έχει ήδη κάνει συμφωνία κάτω από το τραπέζι με τον Ερντογάν, να παρακάμψει το Κογκρέσο μετά τις εκλογές.
Κι αυτό με δεδομένο ότι οι Δημοκρατικοί που σκοτώνονται μεταξύ τους, δεν έχουν να παρουσιάσουν τελικά μια αξιόλογη πρόταση εναλλακτική του Τραμπ.
Ο Ερντογάν ισχυρίζεται ότι οι S-400 είναι αμυντικό όπλο και ότι ανάλογο οπλοστάσιο διαθέτει και η Ελλάδα με τους S-300. Όμως η Ελλάδα δεν αγόρασε τους S-300. Τους προμηθεύτηκε η Κύπρος την περίοδο Προεδρίας Κληρίδη.
Η Άγκυρα τότε αντέδρασε με τον ισχυρισμό ότι είναι επιθετικό όπλο και πέτυχε μέσω ΗΠΑ και ΝΑΤΟ οι S-300 να μετακινηθούν στην Κρήτη. Έκτοτε αγνοείται η τύχη τους και ουδείς γνωρίζει αν πραγματικά είναι επιχειρησιακά έτοιμοι να λειτουργήσουν αν χρειαστεί.
Βλέπουμε απλά ότι το επιθετικό τότε όπλο για την Τουρκία, έγινε τώρα αμυντικό. Και σε αυτό το τουρκικό παραμύθι δεν είδαμε να αντιδρά η ελληνικό πλευρά,
Αυτά που γίνονται στον τομέα της αποτροπής, στην ουσία είναι δύσκολο να τα εκτιμήσει κανείς με τρόπο αξιόπιστό, πέραν των όσων λέγονται δημόσια. ΄
Όμως σε ότι αφορά τις διπλωματικές κινήσεις, αυτές είναι βέβαιο ότι είναι πέρα για πέρα φοβικές, μια και η Ελλάδα δεν έχει καταθέσει στον ΟΗΕ και στην ΕΕ τον δικό της χάρτη για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της, και δεν έχει απαντήσει με αντίστοιχες κινήσεις στον ΟΗΕ στις προκλητικές και επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Όσο θα ταΐζουμε το θηρίο με υποχωρήσεις, τόσο αυτό θα εξαγριώνεται και θα μας απειλεί με νέες προκλητικές ενέργειες, που στην πράξη δημιουργούν, όσο και να μην το αντιλαμβανόμαστε, νέα τετελεσμένα…
