του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Τα έχω κυριολεκτικά χαμένα. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Μέσα σε δέκα ημέρες, έφθασαν στα χέρια μου, αγορασμένα και όχι, οκτώ βιβλία που το καθένα με τον τρόπο του αναφέρεται στον φιλελευθερισμό, στην οικονομία της αγοράς, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην παγκοσμιοποίηση. Την ίδια περίοδο η διεθνής βιβλιογραφία εμπλουτίζεται με βιβλία που ασκούν δριμύτατη κριτική στον καπιταλισμό, χωρίς όμως να μας λένε ποιόν από όλους, τον κινέζικο ή τον αμερικανικό για παράδειγμα κριτικάρουν.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Η απάντηση είναι ότι συμβαίνουν πολλά πράγματα ταυτοχρόνως. Η Ελλάδα αφού τα πέντε τελευταία χρόνια κυβερνήθηκε από ένα φαιοκόκκινο σύνολο που έφερε τον τίτλο «πρώτη φορά αριστερά», τώρα ψάχνει να μπει σε μια νέα κανονικότητα, υπόθεση διόλου εύκολη, Οπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο κ. Δημ. Καλουδιώτης στο ενδιαφέρον και περιεκτικό βιβλίο του «Νέα Κανονικότητα – Δυνατότητες και Περιορισμοί» (εκδόσεις Κριτική), «οι τάσεις για να εξέλθει η Ελλάδα από τον καταστρεπτικό εσωστρεφή λήθαργο είναι ευνοϊκές. Και τούτο διότι στις περισσότερες έρευνες της κοινής γνώμης, επισημαίνονται οι τάσεις στροφής της κοινωνίας μας προς αποδοχή της επιχειρηματικότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα ως ατμομηχανής της οικονομικής ανάπτυξης. Οι πολίτες φαίνονται διατεθειμένοι να αποδεχτούν πρωτοβουλίες των ηγετικών ομάδων της κοινωνίας, με λιγότερη πίεση από τη μεριά της «δίδυμης ηγεμονίας» της μεταπολίτευσης, Αρκεί αυτές οι πρωτοβουλίας να έχουν αξιοπιστία και ρεαλισμό. Τα ιστορικά προηγούμενα, παλαιότερα και πρόσφατα, επιτρέπουν μια συγκρατημένη αισιοδοξία»
Κατά τον συγγραφέα, «στην παρούσα φάση της οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας είναι πλέον ευρύτατα αποδεκτό ότι η δημόσια διοίκηση, το κράτος, είναι ο μεγάλος ασθενής. Και μια προσπάθεια οικονομικής απογείωσης διέρχεται από την αναμόρφωση του κρατικού μηχανισμού. Όμως η ουσιαστική μεταρρύθμιση του κράτους, προϋποθέτει μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Αυτός είναι ο αναγκαίος όρος για τον περιορισμό της εξάρτησης της διοίκησης από την πολιτική παρέμβαση και την εκάστοτε συγκυρία.
Πέραν τούτου, για πρώτη ίσως φορά, το διαμορφούμενο κλίμα των εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση, με τη δοκιμασία του στενού κομματικού ελέγχου της τελευταίας τετραετίας, τείνει να ευνοεί αλλαγές. Είναι η μεγάλη ευκαιρία».
Μια ευκαιρία που θα χαθεί όμως, αν η Κυβέρνηση συνεχίσει να παίζει κρυφτούλι με τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Μεταρρυθμίσεις εξάλλου που γίνονται ακόμα πιο επείγουσες με αφορμή την ένταση του μεταναστευτικού προβλήματος, τις γεωπολιτικές ανατροπές στην περιοχή μας, την πολιτιστική παρακμή και τη φυγή των νέων.
Δυστυχώς, μπορεί να φυσάει δειλά – δειλά φιλελεύθερος άνεμος στην αριστεροπληκτη κρατικιστική Ελλάδα της ανοησίας, πλην όμως απέναντι στον «τεχνοκράτη Μητσοτάκη» υπάρχουν δυνάμεις που είναι κυριολεκτικά αλλού.
Μια φαιοκόκκινη αντιπολίτευση, όπως είπε ο φιλόλογος κ. Λεωνίδας Καστανάς, στην παρουσίαση του βιβλίου του Δηλ. Καλουδιώτη,
«ειναι έτοιμη να επιφέρει οποιοδήποτε πλήγμα στους δημοκρατικούς θεσμούς, αρκεί να καρπωθεί ψήγματα παροδικής πολιτικής ισχύος. Γελοίος και ανάξιος κόσμος που επιλέγεται από τους ψηφοφόρους του επειδή ακριβώς είναι ανάξιος και γελοίος,σήμερα αποτελεί εναλλακτική πολιτική λύση. Είναι μισή και βάλε Ελλάδα που όταν έσπασε το γελοιόμετρο αγάπησε το αριστερόμετρο.
Αν ο Μητσοτάκης αποτύχει η αριστεροδεξιά θα επιστρέψει για να βυθίσει και πάλι τη χώρα στην ανοησία. Η πλειοψηφία δεν νοιάζεται επί της ουσίας ούτε για τον πολιτισμό ούτε για την πραγματική παιδεία, ούτε για το κράτος δικαίου ούτε για το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Όλα αυτά της αρέσουν αρκεί να είναι η τσέπη της γεμάτη με τη λιγότερη προσπάθεια.
Σε κάθε φάση της νεώτερης ιστορίας, την πατρίδα μας δεν την έσωναν οι αδέξιες λαίμαργες πλειοψηφίες αλλά οι επιδέξιες λιτοδίαιτες μειοψηφίες. Αρκεί να έχουν ταλαντούχους και εργατικούς ταγούς που βρίσκονται εκεί όπου συμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, έχουν τη τύχη με το μέρος τους, τολμούν και κυρίως επιμένουν. Η «Νέα Κανονικότητα» θα επιβιώσει μόνο υπό καθεστώς φιλελεύθερης ηγεμονίας. Και αυτή αργεί. Αλλά βρίσκεται στον σωστό δρόμο».
Ο σωστός δρόμος όμως, γρήγορα μπορεί να γίνει στραβός,υπό την πίεση εξωτερικών γεγονότων και εσωτερικών αντιδράσεων ενός πελατειακού συστήματος, που δεν λέει να πει την τελευταία του λέξη.Αντιθετως πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι το σύστημα έχει ακόμα σοβαρά ερείσματα και ακατάβλητος δυνάμεις που σε ποικίλλα επίπεδα το στηρίζουν.Και αυτό,πέρα από τα βιβλια, είναι το σοβαρό πρόβλημα.
