του Αδώνιδος Γεωργιάδη*
Συχνά σκέφτομαι ότι έχουμε φτιάξει ένα κράτος το οποίο ένας νους από ψηλά πρέπει να κάνει κάποιου είδους αστείο μαζί μας και να σκέφτεται κάθε μέρα: «Τι πιο δύσκολο μπορώ να τους βάλω να φτιάξουν, για να κάνουν πιο δύσκολη ακόμη και την πιο απλή κίνηση;». Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα από όσα έχω συναντήσει είναι αυτό που συνέβη με μια πολύ γνωστή βιομηχανία, που ανήκει σε μεγάλο όμιλο. Το 2009 οι άνθρωποι της εταιρείας αποφάσισαν να μεγαλώσουν το εργοστάσιο που έχουν στην Αθήνα και να φέρουν εδώ την παραγωγή για την Ανατολική Ευρώπη. Πήγαν, λοιπόν, και βρήκαν ένα οικόπεδο 150 στρεμμάτων σε μια κοινότητα, για να φτιάξουν το εργοστάσιό τους. Πριν αγοράσουν την έκταση, μίλησαν με τον τότε κοινοτάρχη και του εξήγησαν τι προτίθεται να κάνουν, θέτοντας ως προφανή προϋπόθεση να δεχτεί η κοινότητα την αλλαγή χρήσης γης ώστε να επιτρέπεται να γίνει η βιομηχανία στη συγκεκριμένη περιοχή.
Πράγματι, ο τότε κοινοτάρχης δέχτηκε αυτή την αλλαγή, θεωρώντας την «καλή ιδέα». Το κοινοτικό συμβούλιο ψήφισε υπέρ της αλλαγής της χρήσης γης κι έτσι οι άνθρωποι της εταιρείας αγόρασαν το οικόπεδο και ξεκίνησαν τις διαδικασίες για να φέρουν αυτή τη μεγάλη επένδυση στην Ελλάδα.
Το 2010, όμως, θεσμοθετήθηκε ο «Καλλικράτης». Η κοινότητα ενώθηκε με τον γειτονικό δήμο κι έτσι η απόφαση του προηγούμενου κοινοτικού συμβουλίου ήταν άκυρη. Ως ιδιοκτήτες πια της γης, οι επενδυτές πήγαν στον τότε δήμαρχο και του είπαν το ίδιο πράγμα. Εκείνος επείσθη και το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε τον Σεπτέμβριο του 2011 να γίνει η αλλαγή χρήσης γης για να προχωρήσει η επένδυση. Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2011, ο δήμαρχος αποδήμησε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ο διάδοχός του, καίτοι από την ίδια παράταξη, είχε αντίθετη γνώμη για την επένδυση και ξεσήκωσε τον κόσμο εναντίον του εργοστασίου. Αποτέλεσμα; Τον Δεκέμβριο του 2011, το δημοτικό συμβούλιο άλλαξε την απόφασή του και είπε στους ανθρώπους της εταιρείας: «Δεν δεχόμαστε τώρα να κάνουμε αλλαγή της χρήσης γης».
Έναν χρόνο μετά και αφού φυσικά οι άνθρωποι της εταιρείας δεν μπόρεσαν να βγάλουν άκρη, αποφάσισαν και πούλησαν το οικόπεδο, αγόρασαν γη στην Πολωνία και εκεί τελικά έφτιαξαν το εργοστάσιό τους, στο οποίο σήμερα εργάζονται 4.000 άτομα. Το 2017 αποφάσισαν, μάλιστα, να κλείσουν και το εργοστάσιο που είχαν στην Ελλάδα, αυτό δηλαδή που είχαν την πρόθεση να μετεγκαταστήσουν στη συγκεκριμένη κοινότητα για να αυξήσουν την παραγωγή τους. Η τότε κυβέρνηση τους παρακάλεσε να αναβάλει την απόφασή τους και με τη «φασαρία» που έγινε, η εταιρεία αποφάσισε να αναβάλει την απόφασή της και να κλείσει το εργοστάσιο στο τέλος του 2020.
Το πιο εντυπωσιακό: το 2018 ο δήμαρχος, ο ίδιος που είχε μπλοκάρει την επένδυση το 2011, έστειλε επιστολή στην εταιρεία λέγοντας σε ελεύθερη απόδοση: «Τώρα το μετανιώσαμε και, αν θέλετε, ελάτε να κάνετε το εργοστάσιο στον τόπο μας». Από την εταιρεία; Δεν απάντησαν καν στη σχετική επιστολή... Συμπερασματικά, στην Ελλάδα η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορούμε και που πρέπει να κάνουμε και αυτή προσπαθεί να
κάνει η κυβέρνησή μας, είναι η επανάσταση της κοινής λογικής. Εάν εφαρμόσουμε τους κανόνες της κοινής λογικής, είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι εξαιρετικά.
*υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων
