Του Τάσου Παπαδόπουλου
Παρά την πλούσια αρθρογραφία που έχει παραχθεί σε λίγα 24ωρα, εν τούτοις ο μέσος πολίτης είναι δύσκολο να αντιληφθεί τελικά τι κέρδισε και τι έχασε η χώρα μας, υπογράφοντας αυτή τη συμφωνία.
Από τα όσα έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας και από το ίδιο το πρωτότυπο κείμενο της εν λόγω συμφωνίας, προκύπτει ότι η μερική διευθέτηση, δεν αποκλείει μια ολική στο μέλλον.
Παράλληλα όλοι συμφωνούν ότι η Αίγυπτος ζητούσε ένα συμβιβασμό σε σχέση με την επήρεια της Κρήτης, προς την Αίγυπτο σε ποσοστά 60% προς 40% για την Ελλάδα και τελικά η συμφωνία επετεύχθη στο 55% προς 45%.
Υποχώρησαν δηλ. οι Αιγύπτιοι κατά ένα ποσοστό της τάξεως του 5% και κέρδισαν ένα 5%, μια και η Ελληνική πλευρά αποδέχθηκε την επήρεια στο 45%.
Παράλληλα με την συμφωνία αυτή μένουν εκτός διευθετήσεως Ρόδος και Κάρπαθος κάτι που αφήνει περιθώρια σε μια μελλοντική συμφωνία Αιγύπτου – Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.
Κατά τους έχοντες γνώση των συνομιλιών με επίσημη ιδιότητα στο παρελθόν, η Ελληνική πλευρά αποδέχθηκε όλες τις αξιώσεις της Αιγύπτου.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της, θεωρεί ότι πρόκειται για μια ιστορική συμφωνία, που σέβεται την διεθνή νομιμότητα και ακυρώνει στην πράξη του παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο του Σάρατζ, που παραδόθηκε αμαχητί στην Άγκυρα μια και ο Χαφτάρ είχε προελάσει λίγα χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την συμφωνία επικρότησε η πλευρά του Χαφτάρ, άλλα και τα ΗΑΕ. Θετική υπήρξε και η αντίδραση του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μ. Πομπέο, που την πληροφορήθηκε από πρώτο χέρι, όταν τηλεφώνησε στον ομόλογό του της Αιγύπτου την ώρα που βρισκόταν στο γραφείο του ο Ν. Δένδιας.
Βεβαίως η συμφωνία είναι προϊόν υποχωρήσεων. Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν ο χρόνος άφηνε περιθώρια για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων, ή αν ήταν τόσο πιεστικός, λόγω της τουρκικής επιθετικότητας, που επέβαλε την άμεση ολοκλήρωσή της.
Βεβαίως, όπως δηλώθηκε, η συμφωνία θα έρθει τάχιστα στη Βουλή κι εκεί όλα τα κόμματα θα κληθούν να τεκμηριώσουν τις θέσεις τους. Το θέμα είναι αν θα γίνει κάτι ανάλογο στο Κάιρο, προκειμένου σε σύντομο χρονικό διάστημα η συμφωνία να κατατεθεί στα Ηνωμένα Έθνη.
Κι αυτό για να εξουδετερώσει ανάλογη κίνηση, που έχει ήδη κάνει η Άγκυρα με την τουρκολιβυκή συμφωνία. Βεβαίως όπως ήταν αναμενόμενο υπήρξε λυσσώδης αντίδραση της Άγκυρας, που απειλεί τώρα ευθέως στρατιωτικά την Ελλάδα, επιμένοντας στις γεωτρήσεις με βάση την παράνομη συμφωνία της με την Τρίπολη.
Ο νεοσουλτάνος είπε, ότι έκανε περίπου το χατίρι της Μέρκελ και ανέστειλε τον προηγούμενο μήνα τις ερευνητικές του δραστηριότητες στην περιοχή, αλλά η Ελλάδα που δεν είναι αξιόπιστη, έκανε την συμφωνία με την Αίγυπτο, με αποτέλεσμα να του αφαιρέσει στην πράξη τα όπλα μιας διαπραγμάτευσης, που θα είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό, ένα πιστόλι στον κρόταφο της Αθήνας.
Στο ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι η απάντηση δεν είναι ούτε εύκολη ούτε απλή.
Από τη μια πλευρά παράλληλα με τις διπλωματικές επαφές, που οφείλει να συνεχίσει η κυβέρνηση προς κάθε κατεύθυνση, χρειάζεται να κρατηθεί το σύνολο των ενόπλων δυνάμεων σε επαγρύπνηση και να αξιοποιηθεί κάθε μέσο ακόμη και οι S-300, που είναι εγκατεστημένοι στην Ανατολική Κρήτη μια και το πεδίο στο οποίο αναφέρεται ο Ερντογάν βρίσκεται σε αυτή την περιοχή.
Ταυτόχρονα και με δεδομένο η όλη διαφορά, είτε μέσω ενός περιορισμένου θερμού επεισοδίου, είτε εν μέσω μιας απειλής άσκησης βίας, θα οδηγηθεί αργά ή γρήγορα στη Χάγη, η Ελληνική πλευρά οφείλει να εξασφαλίσει ότι εκτός της Αιγύπτου και τα άλλα δύο εμπλεκόμενα μέρη, Τουρκία και καθεστώς της Τρίπολης, θα συνυπογράψουν, ότι θα σεβαστούν και θα εφαρμόσουν την όποια απόφαση του Διεθνούς Δικαιοδοτικού Οργάνου.
Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι ο νεοσουλτάνος πρόσφατα μίλησε για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1453, που του δίνει το δικαίωμα να μετατρέπει ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, την Αγία Σοφία, σε τζαμί και για όσους έχουν αντιρρήσεις στο show που έκανε, έβαλε τον μουφτή του, να βγάζει πύρινους λόγους εντός του ναού, με την χατζάρα του Μωάμεθ ανά χείρας.
Όλα αυτά προσδιορίζουν το ποιος έχει μπέσα, για να μιλήσουμε στη γλώσσα τους και ποιος είναι μπαμπέσης…
