Του Τάσου Παπαδόπουλου
Από τότε έχουν περάσει 46 χρόνια και οι ατέρμονες συνομιλίες για μια, αν όχι δίκαιη, βιώσιμη λύση του κυπριακού ουδέν απέδωσαν.
Κι αυτό γιατί η Τουρκία μεθοδευμένα στην πορεία του χρόνου έχει, από τη μια εδραιώσει τα τετελεσμένα που δημιούργησε η εισβολή, και από την άλλη θέλει να ξεχαστεί η βίαιη εκδίωξη 160.000 Ελληνοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες και να γίνει αποδεκτή, η σημερινή παράνομη πραγματικότητα.
Όλα αυτά τα χρόνια έχει κουβαλήσει στο κατεχόμενο τμήμα της Μεγαλονήσου, ων ουκ έστι αριθμό εποίκων, με αποτέλεσμα και οι Τουρκοκύπριοι να βρίσκονται κάτω από την δαμόκλειο σπάθη του κατακτητή.
Σήμερα λίγοι μιλούν για εισβολή και κατοχή, μια και ο ΟΗΕ υπό την αιγίδα του οποίου γίνονται οι συνομιλίες, κάθεται στο τραπέζι, επί ίσοις όροις με τους εκπροσώπους των κατακτητών από τη μια, και με τη νόμιμη και διεθνώς αναγνωρισμένη από την άλλη, Κυπριακή Κυβέρνηση.
Μιλούν για εσωτερική πτυχή του κυπριακού και έχουν καταφέρει μετά από συνεχείς παραχωρήσεις της Ελληνοκυπριακής πλευράς, να θεωρεί ότι το 18% των Τουρκοκυπρίων, με τις πλάτες και τα τανκς της Άγκυρας, ότι έχει ίσα δικαιώματα και veto επί παντός επιστητού, με το 80% των Ελληνοκυπρίων, στα υπό διαμόρφωση όργανα της υπό διαπραγμάτευση Ομοσπονδίας.
Και ενώ ο Μακάριος το 1977 έκανε την οδυνηρή υποχώρηση, δεχόμενος στη λεγόμενη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου την Διζωνική, Δικοινοτική, Ομοσπονδία με αντάλλαγμα την οριογραμμή των δύο Κοινοτήτων, που είχε υποχρέωση να καταθέσει στον ΟΗΕ το όργανο των Τούρκων ο Ντενκτάς, η Άγκυρα και ο κατοχικός ηγέτης παρασπόνδησαν και δεν παρουσίασαν όπως είχαν υποχρέωση τον εν λόγω χάρτη.
Το θράσος των Τούρκων και του νεοσουλτάνου έφτασε στο σημείο να καταλάβει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του κατεχόμενου Βορά και εν συνεχεία να κάνει τον Αττίλα 3 στο Νότο εισβάλοντας στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας, που έχουν ήδη οριοθετηθεί με βάση Διεθνείς Συμφωνίες με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο.
Ως πρόσχημα χρησιμοποίησε τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στο Νότο, παρ’ ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει δεσμευτεί, ότι τα όποια έσοδα που θα προκύψουν από τους υδρογονάνθρακες, θα αποτελέσουν περιουσιακό στοιχείο που θα διαμοιρασθεί σε Ε/Κ και Τ/Κ.
Αυτή η πειρατική ενέργεια στις θαλάσσιες ζώνες της Κυπριακής Δημοκρατίας ουδόλως συγκίνησε την ΕΕ τον ΟΗΕ και τους Αμερικανούς, που αρκούνται σε δηλώσεις γενικές και αόριστες.
Αυτά τα παθήματα καλό είναι να γίνουν μαθήματα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και κυρίως στην κυβέρνηση, που θα κάνει μια πρώτη αναγνωριστική επαφή με τους Τούρκους, υπό την αιγίδα της κατά τα άλλα Γερμανικής Προεδρίας, που τηρεί άκουσον-άκουσον ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου και στον εταίρο της, του οποίου πλήττονται βάναυσα τα δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες της Α. Μεσογείου.
Το κάλεσμα του Ταγίπ Ερντογάν προς τις χώρες του Μεσογείου να συνεργαστούν για την εξεύρεση «αποδεκτής φόρμουλας που θα προστατεύει τα δικαιώματα όλων», είναι εκ του πονηρού, με τις ασφυκτικές ημερομηνίες από τις 23 Αυγούστου έως τις 28 Αυγούστου.
Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι θα αρκέσουν πέντε ημέρες, για να λυθούν προβλήματα, που αντίστοιχά τους στο Αιγαίο, δεν λύθηκαν εδώ και 44 χρόνια;
Θυμίζουν τις προσχηματικές και εκβιαστικές συνομιλίες του Αύγουστου του 1974 για το κυπριακό, με τον Αττίλα 2 έτοιμο να ολοκληρώσει την κατάληψη της μισής Μεγαλονήσου.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το Orus Reis θα συνεχίσει έως τις 23 Αυγούστου την παράνομη δραστηριότητα του, σε μια μη οριοθετημένη περιοχή, για σεισμικές έρευνες. Όπως είναι γνωστό ο τρόπος οριοθέτησης γίνεται, είτε μέσα από μια διακρατική συμφωνία, είτε μέσα από μια απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει χρήση υφαλοκρηπίδας, για σεισμικές έρευνες, σε μια μη οριοθετημένη περιοχή, όπως αυτή που επιχειρούν, εδώ και πέντε ημέρες οι Τούρκοι, απλώς παρανομεί.
Είναι προφανές, ότι ο Ερντογάν και με βάση τα όσα περί αναθεωρητισμού Διεθνών Συνθηκών, έχει κατά καιρούς υποστηρίξει, επιδιώκει να παρακάμψει το Δίκαιο της Θάλασσας μέσω μιας διάσκεψης των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου.
Με ποιους όμως όρους θα μπορούσε να γίνει αυτός ο διάλογος όταν η Τουρκία δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με την Αίγυπτο, έχει ιδιαίτερα προβληματικές σχέσεις με το Ισραήλ, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ έχει διαφορές με την Ελλάδα έναντι της οποίας κινείται επιθετικά;
Ακόμη και ο βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας πρόσφατα καταφέρθηκε κατά της Τουρκίας. Αλλά και με το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, η σχέση του είναι κακή.
Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι το πρόσφατο Συμβούλιο των ΥΠΕΞ της ΕΕ, άκουσε την εμπεριστατωμένη ανάλυση του Νίκου Δένδια, αλλά δεν εισηγήθηκε κυρώσεις προς τη Σύνοδο Κορυφής, που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβρη.
Υπάρχουν χώρες, όπως η Γερμανία, με συναλλαγές της τάξεως των 40 δις με την Τουρκία,που φρενάρουν τα οικονομικά μέτρα εναντίον της Άγκυρας. Υπό το πρόσχημα των επικείμενων διερευνητικών επαφών, αφήνουν την Άγκυρα να παρανομεί και δεν προχωρούν σε κινήσεις που θα την πονέσουν.
Η αδυναμία της ΕΕ να εκδώσει κοινό ανακοινωθέν δημιουργεί την αίσθηση ότι η ελληνική διπλωματία αδυνατεί να καταδείξει την κατάφωρη παραβίαση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας από την πλευρά της Τουρκίας.
Τέλος η στάση των ΗΠΑ, οι οποίες αρκέστηκαν στην έκφραση ανησυχίας για τις εξελίξεις στην περιοχή και η παρότρυνση έναρξης διαλόγου για την επίλυση των θεμάτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, χωρίς να προχωρήσουν σε καταδίκη των έκνομων ενεργειών της Άγκυρας, δείχνει ότι η πρόσφατη διμερής Συμφωνία για τις βάσεις και τις διευκολύνσεις, δεν παρέχει κανενός είδους ασφάλεια στη χώρα μας.
Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση οφείλει να μετρήσει πολύ κάθε της κίνηση, μια και ο πονηρός ανατολίτης έχει κατά νου να παρασύρει την χώρα μας σε υποχωρήσεις, πέραν του Δικαίου της Θάλασσας, με σκοπό να τις κατοχυρώσει, χωρίς να κάνει βήμα πίσω, όπως έκανε άλλωστε στην Κύπρο το 1974…
