Όταν ο Γιάννης Μαρίνος προειδοποιήσουμε

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Ας Προσέχαμε» (εκδ. Παπαζήση) είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου του Γιάννη Μαρίνου, καταξιωμένου πρώην διευθυντή του Οικονομικού Ταχυδρόμου (ΟΤ), από το 1965 έως το φθινόπωρο του 1996. Στο βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας στην ουσία περιγράφει τον δρόμο προς την χρεοκοπία που ακολούθησε η χώρα, παρά τις προειδοποιήσεις επίσημων διεθνών οργανισμών αλλά και εντύπων όπως κατά κύριο λόγο ο ΟΤ. Δυστυχώς, όμως, όχι μόνον οι κατά καιρούς επισημάνσεις αγνοήθηκαν επιδεικτικά, αλλά αρκετές φορές οι φορείς και εκφραστές τους εδέχοντο καταιγισμό ύβρεων και απαξιωτικών χαρακτηρισμών από όλους τους γελωτοποιούς που βλέπουμε σήμερα να παρελαύνουν από τηλεοπτικά παράθυρα και ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Ιδού, για παράδειγμα, τί έγραφε ο Γιάννης Μαρίνος σε ένα προφητικό άρθρο του που δημοσιεύθηκε στον ΟΤ της 9ης Νοεμβρίου 1995:

«Στην στήλη αυτή επανειλημμένα έχομε επισημάνει εδώ και χρόνια τις βλαβερές συνέπειες της, από το 1974 και μετά, άφρονος υπονόμευσης των ηθικών αξιών και κανόνων, που οι ανθρώπινες κοινωνίες από το ξεκίνημά τους άρχισαν να διαμορφώνουν και να χρησιμοποιούν ως θεμέλια στήριξης και ως κυματοθραύστες κατά των υπονομευτών της συνοχής και ομαλής λειτουργίας τους. Όμως η ραγδαία τεχνολογική πρόοδος που βάζει συνεχώς τον άνθρωπο στον πειρασμό να δοκιμάζει τον ρόλο του μαθητευόμενου μάγου και οι αναζητήσεις περισσότερης δικαιοσύνης και ισότητας από οραματιστές, οι οποίοι όμως κατά κανόνα υποκύπτουν στην γοητεία της ιησουϊτικής ανοχής υπέρ του σκοπού που αγιάζει τα μέσα, γκρέμισαν βαθμιαία το παλιό δοκιμασμένο σύστημα αξιών, που έστω και αν ακόμα στηρίζεται σε μύθους και παραμύθια, διαμορφώνει συνειδήσεις ανοχής, αλληλεγγύης, πειθαρχίας και αλληλοσεβασμού, έτσι ώστε να διατηρείται και να ενισχύεται ο κοινωνικός ιστός και να λειτουργεί το κοινωνικό σύστημα σε ισορροπία και χωρίς σοβαρές τριβές και συγκρούσεις που οδηγούν σε διάλυση. Και στην θέση του γκρεμισμένου δεν έβαλαν τίποτα εκτός από ξεδιάντροπες μαϊμούδες.

»Δυστυχώς, κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αποκατάστασης προηγούμενων αδικιών, πραγματικών ή φανταστικών, η ήδη διαβρωμένη ελληνική κοινωνία από την αντιδημοκρατική, αμαθή και απολίτιστη χούντα, δέχθηκε την θεραπευτική αγωγή της ασυδοσίας εν ονόματι της ελευθερίας και της ασέβειας ή της αχρήστευσης κάθε ηθικού και νομικού κανόνα, που υποτίθεται ότι φαλκιδεύουν την δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα. Παλιές μαρξιστικές-λενινιστικές συνταγές (η δημοκρατία είναι αστική προκατάληψη, η θρησκεία είναι το όπιον των λαών, κατάστρεψε την γλώσσα του αν θες να αλώσεις έναν λαό, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, κ.ο.κ.) υιοθετήθηκαν ενθουσιωδώς από το ΠΑΣΟΚ, με την ανοχή της συντηρητικής παράταξης που δεν τολμούσε να διαφωνήσει, και αποστέρησαν μεν το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του από την ευρύτερη λαϊκή βάση, από την οποία αντλούσαν την δύναμή τους, εξαχρείωσαν όμως την ελληνική κοινωνία, που έτσι σήμερα χωρίς έρμα, χωρίς γνώσεις, χωρίς ηγεσία με κύρος, χωρίς τον φόβο της τιμωρίας, χωρίς την κοινωνική απομόνωση των ηθικά ασεβούντων, χωρίς αναστολές στην απληστία για πλουτισμό ή/και για νομή της όποιας εξουσίας σε οποιονδήποτε χώρο, βρίσκεται σε έναν θυελλώδη ωκεανό, βαλλόμενη από παντού και χωρίς να ξέρει πού βαδίζει, χωρίς να έχει το κουράγιο να αμυνθεί και να παλέψει, χωρίς να είναι πια σε θέση να πιστέψει σε κάτι, έστω και ένα μύθο, για να βρει την δύναμη να κολυμπήσει και να μην βουλιάξει».

Σήμερα, αυτή η κοινωνία έχει βυθιστεί και το ερώτημα που τίθεται είναι αν θα πάει στον πάτο ή θα μπορέσει να βγάλει το κεφάλι της έξω από το νερό για να αναπνεύσει. Ερώτημα καίριο, για το οποίο απάντηση δεν υπάρχει. Διότι οι παράγοντες που δόμησαν την ελληνική κατάντια είναι πάντα παρόντες και ενεργοί. Ο δε στρουθοκαμηλισμός είναι το σήμα κατατεθέν μιας κοινωνίας που απεχθάνεται την αυτογνωσία, γι αυτό και παραποιεί την ιστορία της.