του Νίκου Ερρ. Ιωάννου*
Διανύουμε το πρώτο μετά από τα 50 δίσεκτα χρόνια που μεσολάβησαν από την Τουρκική εισβολή, την κατοχή της μισής μας Πατρίδας και βιώνουμε την αμείωτη απειλή ολοκληρωτικής κατάληψης και Τουρκοποίησης της Κύπρου.
Σιμώνει σε λίγες εβδομάδες, η ενδοξότερη ίσως επέτειός μας. Την 1η Απριλίου του 1955 (πριν από 70 ακριβώς χρόνια) ξεκίνησε ο μοναδικός, Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ, για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα.
Μία εβδομάδα τη χωρίζει από την 25η Μαρτίου του 1821, που ξεκίνησε η ευλογημένη Επανάσταση κατά της Τουρκικής τυραννίας και οδήγησε στην Ελευθερία και τη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Η σημειολογία της Άνοιξης που στο χάραγμά της ξεπήδησαν οι φλόγες της Λευτεριάς είναι ταυτόσημη, παρά την ανεπιτυχή έκβαση του Κυπριακού ξεσηκωμού.
Από τη μία είναι το ξύπνημα της φύσης από την παγωνιά του χειμώνα, με τις μυρωδιές, τα αρώματα, τα άνθη και από την άλλη η Ανάσταση της Ελευθερίας από το σκοτάδι της σκλαβιάς.
Αλλά όπως τα λουλούδια και τα δένδρα θέλουν πότισμα για να καρποφορήσουν έτσι και το δέντρο της Λευτεριάς θέλει αίμα που το έδωσαν απλόχερα οι αγωνιστές του 1821 και του 1955.
Όλοι όσοι πολέμησαν κι έδωσαν τη ζωή τους, αξίζει να μνημονεύονται ισότιμα και με τον ίδιο σεβασμό.
Έρχονται όμως αυτόματα στο μυαλό, δύο φυσιογνωμίες που η θυσία τους συνέπεσε με την Άνοιξη.
Ο Αθανάσιος Διάκος, που η λαϊκή μούσα έβαλε στο στόμα του το «Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα π’ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η Γη χορτάρι».
Κι ο σύγχρονος συνεχιστής του, ο Γρηγόρης Αυξεντίου που αυτοβούλως έγινε ολοκαύτωμα, πολεμώντας με πολυάριθμους Άγγλους στρατιώτες αφού διέταξε τους συντρόφους του να παραδοθούν για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον Αγώνα.
Ήταν τότε, στις 3 του Μάρτη η Καθαρά Δευτέρα το 1957. Εκείνη τη χρονιά η Κύπρος δεν ξεφάντωσε στις παραλίες, τα βουνά και τα χωράφια, γιορτάζοντάς την.
Τα πετάσια (οι χαρταετοί), έμειναν στο έδαφος γιατί όλη η Κύπρος γονατιστή αγνάντευε τη γελαστή μορφή του Γρηγόρη, με το κενό ανάμεσα στα μπροστινά του δόντια και το πηλήκιο του Έλληνα αξιωματικού, αγκαλιασμένη από τις φλόγες στο κρησφύγετο του Μαχαιρά, να υψώνεται στα Ουράνια.
Οι θυσίες των ηρώων μας δεν αξιοποιήθηκαν. Οι μεθοδεύσεις των ηθικά κατατροπωμένων Άγγλων αλλά σταθερών υπέρμαχων του «διαίρει και βασίλευε», οι δικές μας αδυναμίες και διχόνοιες αλλά κυρίως το αφυπνισθέν οθωμανικό τέρας, μας οδήγησαν από τον θρίαμβο στην καταστροφή και τον όλεθρο.
Ο χρόνος εργάζεται εις βάρος μας αλλά κυρίως μας αποδυναμώνει η έκπτωση από τις πατρογονικές μας αξίες και τις παραδόσεις.
Η επέτειος της 1ης Απριλίου, ειδικά φέτος, προσφέρεται για μία καθολική αναγέννηση και αναβάπτιση.
Ας γίνει, με πρωτοβουλία των Αρχών το 2025, έτος Ε.Ο.Κ.Α. Να θυμηθούμε το ήθος, το πνεύμα, τον ενθουσιασμό και την αγωνιστικότητα του Λαού με το παράδειγμα των αδελφωμένων ηγετών μας που έγραψαν τις χρυσές εκείνες σελίδες της Ιστορίας μας.
Συντρέχουν πολλοί λόγοι για να γίνει αυτό. Ένας πολύ σημαντικός είναι πως έχουν μείνει πια, πολύ λίγοι που έζησαν εκείνη τις μέρες και μπορούν να μεταφέρουν στη νέα γενιά το πνεύμα της εποχής....
*Καρδιολόγος
