του
Γιάννη Μήτσιου*
Η συντηρητική στροφή της Γαλλίας, της δεύτερης οικονομίας της ευρωζώνης και του διαχρονικού πυλώνα της ευρωπαϊκής ένωσης στέλνει μηνύματα πέρα από την ίδια τη χώρα. Ο σεισμός που προκάλεσε στο γαλλικό πολιτικό σύστημα, η νίκη της δεξιάς και του Εθνικού Μετώπου της Μαρί Λεπέν, θα έχει ισχυρούς μετασεισμούς σε όλη την Ευρώπη. Σ΄ όλη την Ε.Ε, λαοί και κοινωνίες αναμένουν τις ευρωεκλογές για να εκφράσουν και επίσημα την συντηρητική στροφή τους.
Η Γαλλία τουλάχιστον ξέρει από επαναστάσεις. Σειρά έχει η Μεγ. Βρετανία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Αυστρία, η Ολλανδία κλπ ενώ θα είναι πολύ δύσκολο για την Γερμανία να αντέξει το βάρος μεγάλων μετατοπίσεων στο εκλογικό σώμα και στις κοινωνίες της Ε.Ε.
Τα ερωτηματικά και απορίες πολλά:
•
Γιατί αποτυγχάνει ο σοσιαλισμός στην Ευρώπη σήμερα;
•
Γιατί η Αριστερά έχει πεθάνει στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών;
•
Γιατί η ελίτ των τραπεζών, των πολυεθνικών, των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και των πολιτικιών ελιτ των κρατών δεν μπορούν να δώσουν όραμα, εμπιστοσύνη και ελπίδα στους ευρωπαϊκούς λαούς;
•
Γιατί οι λαοί στρέφονται σε συντηρητικές πολιτικές;
•
Μήπως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης των λαών υπερτερεί έναντι υπερεθνικών πολιτικών;
•
‘Έως πότε θα καλλιεργείται μια εικονική πολυπολιτισμικότητα, τα δικαιώματα ισχυρών μειοψηφιών και η απαξίωση κάθε εθνικού χαρακτηριστικού των ευρωπαϊκών λαών;
•
Πόσο επηρεάζει τους ευρωπαίους πολίτες το Ισλάμ, η μετανάστευση και η αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης;
•
Γιατί η Μαρί Λεπέν επισημαίνει το δικαίωμα των Γάλλων στην εθνική τους προτεραιότητα και ότι ο λαός θέλει να ζήσουν ως Γάλλοι και όχι ως Σαουδάραβες; Ενώ ο Φάραζ στην Αγγλία τονίζει ότι οι πόλεις τα χωριά μας και οι τοπικές μας αγορές μας έχουν γίνει αγνώριστα; Και ήρθε η ώρα για μια πατριωτική απάντηση; (International New York Times, April 1, 2014 σελ. 4 & 8)
Σε ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον, σκληρού οικονομικού αλλά και γεωπολιτικού ανταγωνισμού η ενωμένη Ευρώπη πρέπει η ίδια να βάλει τη σφραγίδα της, αν θέλει να επιζήσει και να μην διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Ιδιαίτερα δε και μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία που αποδεικνύουν ότι το παιχνίδι το παίζει πάλι η Αμερική με τη Ρωσία και οι ευρωπαίοι ηγέτες απλώς παρακολουθούν και ακολουθούν τις ΗΠΑ.
Για τη χώρα μας η συντηρητική στροφή των ευρωπαϊκών λαών ταυτίζεται και με τις ζυμώσεις που συντελούνται τόσο στο εκλογικό σώμα αλλά και στην ίδια την κοινωνία. Πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας θεωρεί ότι η συγκυβέρνηση δεν είναι φιλολαϊκή αλλά ότι εκφράζει συμφέροντα των τραπεζών, των πολυεθνικών και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Η αριστερά δεν μιλάει στην ψυχή των πολιτών και δεν πείθει (πώς να πείσει άλλωστε αφού μεγάλο μέρος προβεβλημένων στελεχών της έχουν καταθέσεις και ακίνητα που ο μέσος πολίτης απλώς τα ονειρεύεται;) Ο συντηρητικός χώρος είναι κατακερματισμένος περιμένοντας τον ηγέτη που θα τον ενώσει στο ιστορικό γύρισμα ευρύτερων ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Ο ‘Ελληνας είναι συντηρητικός από τη φύση του και όταν διαπιστώσει ότι ιδεολογικοί πειραματισμοί δεν τον οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην καταστροφή και στην υποβάθμισή του, τότε στρέφεται σε εκείνα τα στοιχεία που του δίδουν δύναμη να αντέξει και που είναι ο υγιής πατριωτισμός, η Ορθοδοξία, ο πολιτισμός, η μακραίωνη ιστορία του, η ίδια η ταυτότητά του.
Η Ευρώπη τέλος αποτελείται από μικρά και μεγάλα έθνη, με μια διαδρομή και μια ιστορική πορεία. Φαίνεται ότι η Ευρώπη έχει απωλέσει την ψυχή της και θα πρέπει να την επανακτήσει και ίσως είναι αυτό το σημαντικότερο μήνυμα της σιωπηρής επανάστασης των πολιτών της.
* Πολιτικός επιστήμων-Διεθνολόγος
